Fálkinn - 04.09.1963, Blaðsíða 25

og drynjandi rödd hans svaraði frá stéit-
inni fyrir utan.
Ég sendi Önnu tvisvar niður enn til
að sækja kaffi, og loks var ég klædd og
greidd og tilbúin og heimurinn synti enn
blíðlega bak við tjald óeðlilegrar með-
vitundar minnar.
„Nú náum við í barnið," sagði ég og
hélt af stað til barnaherbergisins.
„Hlífðu honum, Phaedra," sagði Anna
blæbrigðalausri röddu. „Hann steinsef-
ur. Hvers vegna skyldir þú vekja hann?“
Ég gekk áfram, öxl mín rakst við og
við í vegginn, augu mín hvíldu á hurð
barnaherbergisins. Dauft ljós skein
gegnum þverslána.
Barnfóstra hans var vakandi.
„Klæddu hann,“ sagði ég og settist
niður á lítinn stól. „Ef þú ert einhvers
nýt, ættirðu að geta það án þess að
vekja hann.“
Hún nuddaði augun og starði á mig,
en sjón min var of döpur til að sjá svip
hennar. Svo flýtti hún sér og fann föt
handa Dimitri. Anna hjálpaði henni.
Hann byrjaði að vola, en vaknaði brátt
alveg og var hinn fjörugasti.
„Erum við að fara í ferðalag,
mamma?“ spurði hann innan úr nær-
kufli sínum. „Með flugvél?“
, Ekki með flugvél, engillinn minn.
Kannske seinna. Klæddu þig nú fljótt.“
„Kemur pabbi með okkur?“
„Ég veit það ekki, elskan. Flýttu þér.“
„Og stóri bróðir minn, kemur hann
með okkur?"
Eg neri augun og reyndi að sjá í
dimmu næturljósinu.
„Kannske, litli dréngur. Kannske.“
„Get ég tekið litlu kaninuna með?“
»Já.“
„Og gula bílinn? Og tigulsteinana?
Hvert erum við að fara, mamma? Ætl-
arðu að kaupa handamér ný leikföng
þar?“
„Þú skalt fá allt. Taktu það, sem þú
vilt.“
Að lokum var hann tilbúinn og ég
varð glöð að geta staðið á fætur. Anna
leiddi hann áfram og stóri sjómaðurinn
kom út úr dimmu horni og hélt um oln-
boga minn um leið og við fórum niður
stigann.
Vindurinn ýlfraði og vældi gegnum
trén, píndi þau og allt sem varð á vegi
hans. Við börðumst í áttina að bryggj-
unni álút. Kaldur gusturinn hjálpaði
til að gera mig svolítið skýrari í kollin-
um.
„Hvaða bátur?“ spurði ég sjómann-
inn.
„Sá sami,“ sagði hann stuttaralega og
fór með okkur niður að litlu höfninni,
þar sem hann var. Hin hljóta að hafa
notað nýja, litla eldibrandinn hans
Andreasar.
Við klifruðum upp i og barnið sat
næst mér, upprétt og vel vakandi i
þreifandi myrkrinu. Anna klifraði lika
upp í og settist fyrir aftan okkur Ég
reyndi ekki að stöðva hana.
Sjómaðurinn vtti og ýtti og brátt
flutum við á bán' 'm var óróleg jafn-
vel á grynningunum.
Hann klifraði upp i »,a _____
Dimtiri litli hjúfraði sig þétt upp að
mér og ég hvíldi verkjandi og sundl-
andi höfuð mitt á hans höfði og reyndi
að verða ekki vör við hin hræðilegu háu
stökk og svimandi brunið niður á við og
vatnsvegginn, sem alltaf öðru hverju
virtist gnæfa hundruð metra yfir hvasst
stefni skipsins og hótaði að gleypa okk-
ur.
„Hvers vegna drukkna skip ekki eins
og fólk?“ Rödd Dimitri litla var mjó
og skræk í öskrandi hávaðanum og ég
gat ekki stillt mig um að hlæja.
„Stundum drukkna skip líka.“
„Drukknar þetta? Mamma — ef það
drukknar, eigum við þá að synda? Ég
get synt í kafi og flotið og synt á bak-
inu!“
Anna baðst fyrir, upphátt og ákaft.
Risastór alda reis fyrir framan okkur
og var hol í miðjunni eins og hún væri
að búa sig undir að gleypa okkur í
magann. Svo hvarf hún.
„Mér líður undarlega," sagði barnið
og geispaði langdregið og ofsalega. Höf-
uð mitt fylgdist með bylgjunum og ég
óskaði þess, að barnið sofnaði og leyfði
mér að blunda líka. Ég var hrædd um,
að hann yrði veikur.
Hann muldraði eitthvað, sem ég gat
ekki heyrt vegna sjávarins. Ég þrýsti
honum þéttar að mér og lét hann svo
hvíla höfuðið í kjöltu minni. Hann var
steinsofnaður eftir augnablik, og komst
hjá hryllingi og viðbjóði og gremju eins
og börn ein geta.
Ég hélt áfram að vera vakandi á
þröskuldi djúprar gjár svefnsins. Ég gat
ekki einu sinni hætt á að loka augunum
vegna ótta um að falla of djúpt í með-
vitundarleysi.
Himinninn var eins úfinn og sjórinn.
Miklir skýjabólstrar rákust saman og
köstuðu eldingum hver á annan. Storm-
urinn var einnig á báðum áttum og gat
ekki tekið ákvörðun um að Ijósta. Ég
gat séð, að ekki langt í burtu rigndi
ofsalega og hlustaði á þrumuna velta
niður ólgandi flöt sjávarins og beið eftir
flóðinu.
Skyndilega komu ljósin i Pireus i
ljós, þunnt óvisst hálsmen, sem hvarf
í öldurnar og birtist aftur. Á því augna-
bliki brustu skýin yfir höfðum okkar
og rigningin hvolfdist niður.
Sjómaðurinn hrópaði eitthvað og
Anna barðist við að komast til hans,
og þau hrópuðu hvort á annað, þangað
til Anna skildi að lokum Þá var Dimítri
litli vaknaður og grét beizkleoa að
hann væri blautur og kaldur og að sig
.L.ÍÍSÍ.ÖJ aenn og livar, ó, hvar vai panv
fósíran hans?
Anna klöngraðist yfir sætin og kom
til okkar og fleygði stóru illalyktandi
plastikfati yfir barnið og mig og settist
svo við hliðina á honum og hélt um
sinn enda á stórri vatnsheldri yfirhöfn-
inni og baðst fyrir upphátt. Dimitri
grét og mig langaði til að gráta líka, en
ég gat það ekki. Þótt ég reyndi eins og
ég gat, héldu augu mín áfram að vera
þurr, börðust við að einblína á Ijósin í
landi, sem nálguðust.
Ferðalagið líktist jafnvel frekar mart-
röð, þegar við vorum komin í sund-
færi við ströndina. Aðrir bátar sem
höfðu slitnað frá skipsfestum sínum,
virtust berjast við að verða fyrir okk-
ur.
Skæru leitarljósi var beint að okk-
ur og í geisla þess sá ég þétt regntjaldið
og ákveðið traustlegt bak Alexanders
sjómanns, en vöðvar hans þrútnuðu óg-
urlega við votan vefnað treyju hans um
leið og hann hélt um stýrið eins og
grimmur dauðinn.
Ég held það hafi tekið lengri tíma að
fara síðasta stutta áfangann heldur en
allan hinn hluta leiðarinnar. Við virt-
umst hrekjast á bakborða og stjórn-
borða, upp og niður og rákumst á aðra
báta og einu sinni á dufl, sem hafði
nærri hvolft okkur. Rigningin var ekki
eins ofsafengin eins og hún var stöðug,
og verkjandi, deyft höfuð mitt var nú
blautt inn að höfuðleðri. Dimitri grét
hljóðlega og faldi höfuð sitt í kjöltu
minni; tár hans gegnbleyttu föt mín.
Ég heyrði Alexander bölva upphátt,
og skyndilega vorum við komin. Vélin
stöðvaðist og ég heyrði raddir hrópa f
myrkrinu, og áður en leið á löngu vor-
um við komin úr rigningunni inn í
blessað heitt skýli skipabryggjunn&ir.
Anna bar Dimitri, sem lagði höfuð sitt
við öxl hennar og lokaði augunum fast.
Hár hennar var úfið og óreglulegt, augu
hennar grimmdarleg og rödd hennar
skipandi. Ég sökk í hægindastól og
hneigði höfuð mitt og bað um styrk til
þess, sem eftir var ferðar minnar. Þar
sem kjóll minn var blautur, var silkið,
sem var á litinn eins og ferskja, dökkt
og hrukkað og ég vissi, að svona var
engin leið að koma fram fyrir fólk, en
allt, sem ég gat hugsað um, var, hvernig
ég gæti fengið skýrari sjón og höfuð
mitt stöðugt og maga minn til að gera
ekki uppreisn gegn lyfinu og kaffinu
og ólgandi sjónum.
Brátt kom b!" og Alexander kom því
Framhald í næsta blaði.
25
Sagan um Phaedru hefur verið kvikmynduð með hinni frægu grísku
leikkonu í titilhlutverki, Melinu Mercouri. — Myndin verður sýnd í
Tónabíói strax og sögunni lýkur hér í blaÖinu.
FALK I NN