Fálkinn - 04.09.1963, Blaðsíða 24

sagði hann, „en ég skil ekki fyrri spurn-
ingu yðar.“
„Maðurinn minn,“ sagði ég og lét höf-
uð mitt falla aftur á koddann. „Maður-
inn minn og hin. Sonur hans líka. Hver
fór með þau?“
„Ég veit það ekki. Ég var heima að
borða kvöldverð. Ég bý í þorpinu.“
Er hraðbáturinn þarna úti?“ spurði
ég og fannst erfiðara og erfiðara að
tala. Pillan hlýtur að hafa verið sér-
staklega sterk.
„Það held ég.“
Ég horfði á hann og velti því fyrir
mér, hvers vegna hann héldi ekki á-
fram að segja ,,frú“, og hvers vegna
andlit hans væri svo hörkulegt.
Anna nálgaðist hann og kom við
handlegg hans. „Frú Phaedra er veik,“
sagði hún, rödd hennar var blíð, en þó
skipandi. „Það væri bezt fyrir yður að
fara heim núna.“
,,Nei!“ hrópaði ég og reis upp í rúm-
inu. „Hann á ekki að fara!“ Ég sveiflaði
fótunum niður á gólf. „Hann á að vera
hér kyrr og bíða eftir fyrirskipunum.“
Ég stóð upp og fannst herbergið riða.
„Ég fer til Aþenu líka.“ Ég lagði af stað
að skápunum en leiðin var of löng og
ég settist niður á stól.
, Þér verðið að fyrirgefa mér,“ sagði
ég við manninn, sem enn stóð í miðju
herberginu, hörkulegur og þungbúinn.
„Ég er ekki veik, en ég tók eitthvað
inn. „Ég gat ekki séð hann mjög greini-
lega oa éa geyspaði ofsalega og lang-
2)
aði til að loka augunum. „Það er að
segja, hún gaf mér eitthvað ..
Anna var við hliðina á mér. „Stanz-
aðu, Phaedra. Þú verður að hvíla þig.
Stanzaðu!“
Ég starði á hana og velti því fyrir
mér, hvers vegna hún hefði aldrei not-
að þennan tón við mig fyrr. Hann var
reyndar áhrifamikill og mig langaði til
að hlýða.
„Allt í lagi,“ sagði ég og hallaði mér
að öxl hennar. En á því augnabliki gerði
maðurinn sig líklegan til að hreyfa sig
og ég minntist tilgangs míns. Ég verð að
finna þau. Þau voru í Aþenu — þau
vpru að leita að mér í húsinu, leituðu að
mér í auðum herbergjunum, áfjáð í að
færa mér hinar sviksamlegu fréttir
þeirra. .. .
„Þér eigið að bíða,“ sagði ég honum
yfir öxl Önnu. „Eftir skamma stund
verð ég tilbúin, og þá farið þér með
mig til Aþenu ...“
Rödd mín hljóðnaði þreytulega og ég
staulaðist yfir riðandi herbergið að rúmi
mínu. Þegar ég var einu sinni setzt,
sagði ég þessari titrandi mynd í dyrun-
um að fara út fyrir og bíða. Hann fór
út og lokaði hurðinni á eftir sér.
„Farðu og náðu í barnið," sagði ég
við Önnu.
„Dimitri?" Hún tók andköf. „Hvers
vegna?“
„Náðu í hann, sagði ég. Hann á að
fara til Aþenu með mér .. .“
Ég stóð á fætur og herbergið snerist
„Og náðu í sterkt kaffi handa mér.
Fljótt nú!“
Hún hvarf. Ég gekk að skápnum og
með mikilli umhyggju valdi ég kjól.
Hann var splunkunýr og mjög indæll.
Ég fann vel fyrir honum og naut mjúks
silkis hans og fallegra lita, sem voru
eins og ný ferskja, líkami minn var
of þungur og undir of miklum áhrifum
lyfsins til að ég gæti skipt um föt hjálp-
arlaust. Ég hugsaði óljóst, að ég væri
heppin að vera undir svo miklum áhrif-
um, að ég fann ekki fyrir neinu nema
tilgangi mínum. Ég var raunverulega
steinsofandi með augun aðeins opin.
Anna kom með kaffið. Hún var þögul
og augu hennar voru ekki rauð lengur.
Hún hlýtur að hafa tekið þá ákvörðun
að skilja sig frá mér algjörlega.
Ég drakk hið sjóðandi kaffi og sendi
hana niður eftir meiru. Ég var enn
inni í skápnum. „Og náðu í barnið mitt,“
bætti ég við. „Segðu barnfóstrunni að
klæða hann.“
Hún vakti mig, þegar hún kom aft-
ur. Ég drakk beizkar dreggjarnar og
tuggði kornið. Svo stóð ég á fætur.
Aftur snerist heimurinn í hring og
stöðvaðist loks hikandi og óstöðugur.
Þetta tók allt mjög langan tíma. Ég
hélt áfram að sofna og vakna aftur,
þrákelkni mín nú var ekki annað en
dýrsleg þrjózka, sem snerti tilgang
minn lítið. Ég vissi, að ég varð að kom-
ast til Aþenu — til þeirra, til Alexis og
til Thanosar.
Einu sinni kallaði ég til sjómannsins
i-Ai k irsiM