Fálkinn - 04.09.1963, Blaðsíða 35

□TTÓ DG
BRÚÐUR SÆKDNUNGSiNS
Vopnaðir stríðsmenn birtust frá öllum hliðum. Ottó og Danni
áttu ekki annarra kosta völ en stíga af baki. „Við förum með
þá til búða,“ sagði skeggjaður hermaður. „Þeir eru eitthvað á
snærum þessara vikinga, auðvitað," Við erum það ekki,“ mót-
mælti Danni reiðilega. „Segðu húsbóndanum það,“ svaraði mað-
urinn glottandi. „Við tökum örina seinna, þegar við erum komnir
til búða.“ Hópurinn umkringdi fangana tvo og hélt í öfuga átt
við „Sigurhæðir. „Öll áætlun okkar hefur farið út um þúfur,“
andvarpaði Ottó. „Ég vona bara, að Ari frændi hafi ekki beðið
eftir mér og hafi reynt á eigin spýtur að frelsa Karen.“ Hann
stundi, er hann -fékk kvalir í sárið í öxlinni. „Ræningjar? Þeir
töluðu um húsbónda ..
„Aha,“ þrumaði Ari um leið og hann og menn hans streymdu
inn í kastalann. „Þetta er líf. Ottó frændi verður glaður og
undrandi, þegar ég kem með stúlkuna.“ Hópur hermanna var
staðsettur i nágrenni við herbergi Karenar. Eðvald og menn
hans. Hinn slóttugi hjálparmaður Eberharðar, sem hafði vitkazt
á reynslu sinni. Hann hafði vakandi auga á stúlkunni, svo að
henni væri engrar undankomu auðið. „Hvaða hávaði er þetta?"
urraði hann og stökk á fætur. „Það er Sigurður Víkingur kom-
inn aftur,“ stakk einn manna 'hans upp á. Eðvald dró tjaldið
til hliðar og gægðist út. Sér til undrunar sá hann gestgjafa sinn
frá fyrra kvöldi, nú í fararbroddi árásarliðs.
Eðvaldur, Hjálparhella Eberharðar, dró höfuðið skjótt til baka.
En ekki fyrr en Ari hafði séð hann. „Þorpari. Svikari," æpti
hann og hljóp í tjaldið í von um að koma Eðvaldi að óvörum.
En á þessu augnabliki grófst Ari undir þungu tjaldi, sem
Eðvald hafði rifið úr henginu. „Fylgið mér,“ kalláði Eðvald
til manna sinna. þeir stukku yfir likamann, sem lá á gólfinu,
og skiptust á höggum við menr. Ara. Eftir augnablik hafði
gamli maðurinn losað sig og skarst i leikinn. Ari reyndi s.ialf-
ur að komast í færi við Eðvald og var brátt kominn i hörku
bardaga við hann. Eðvald sá brátt, að Ari var ekki andstæð-
ingur til að leika sér að. Eðvald vonaði bara að hann gæti
dregið bardagann á langinn, þangað til Sigurður Víkingur og
menn hans kæmu aftur. Eðvald ginnti andstæðing sinn lengra
og lengra frá herbei'ginu, þar sem Karen var höfð í haldi.
FALM NN
35