Fálkinn - 04.09.1963, Blaðsíða 39

ég hafi misst vitið, hugsaði hún. Eða
þá, að honum er ljóst, að ég er að
njósna um Arthur, og þá er hann á
verði. — Paul, var það virkilega svo
nauðsynlegt ,að hann yrði að fara svona
skyndilega?
— Já, það var það, því miður, Le-
nore. Það er mikið fé í húfi.
— En hefðir þú ekki getað farið? í
stað Arthurs, á ég við.
Hann þagnaði. — Nú . .. jú. En Arth-
ur þekkir manninn. Okkur fannst það
vera bezt, að hann kippti því sjálfur í
lag.
— Taldi hann þig á að halda það?
spurði hún hvasst.
— Nei, alls ekki, Lenore. Við kom-
umst að sömu niðurstöðu. Er eitthvað
að? Þú ert svo áhyggjufull?
— Nei, Paul, það er ekkert að. Ég
hringdi í rauninni til að spyrja þig um
nokkuð annað.
— Hvað er það?
— Ég veit vel, að Arthur talar ekki
harla mikið um ævintýri sín í stríðinu,
en hefur hann aldrei minnzt á nafnið
ágömlu flugvélinni sinni við þig?
— Hvaða flugvél? spurði hann for-
viða.
— Þessari B-17, sem hann flaug í
stríðinu. Hefur hann aldrei sagt þér,
hvað þeir kölluðu hana?
— Nei, það held ég ekki. Hvers
vegna?
— Jæúa — það var aðeins dálítið, sem
ég vildi gjarnan vita. En það er ekki
mikilvægt. Þakka þér fyrir, Paul.
Hún lagði tólið á, og allt snerist í
höfðinu á henni. Ef hún hefði aðeins
sígarettu, gæti hún hugsað. Öskubakk-
inn var fullur af sígarettustubbum, og
hún tók einn af þeim stærstu. Þegar
hún kveikti í honum, skalf hönd henn-
ar. Hvers vegna hafði hann farið til
Mxico City? Það gæti aðeins verið ein
ástæða — fjarvistarsönnun. Hann var
farinn eins langt í burtu og unnt var,
til að allt gæti litið eðlilega út. Hann
ætlaði að sjá um að eiga í viðskiptum
og hafa næg vitni. Hann hafði áreiðan-
lega leigt einhvern, sem hann gæti
treyst, til að gera það fyrir sig, atvinnu-
morðingja, sérfræðing. Hún hafði lesið
um þá í blöðunum. Þeir störfuðu hljóð-
lega og duglega, höfðu auga með fórnar-
lömbum sínum og létu hendur standa
fram úr ermum á réttu augnabliki.
Hönd hennar þreifaði eftir símanum.
Hún gæti ennþá hringt til lögreglunnar.
En þeir myndu áreiðanlega ekki trúa
henni, þeir myndu hlæja. Jessica?
Jessica, hver? Þér verðið að hafa betri
sönnun en það, frú. En hann lýgur. Það
var ekki nafnið á flugvélinni hans. Hald-
ið þér það? En ég get sannað það.
Hún gekk út að glugganum, dró
gluggatjöldin til hliðar og hleypti skæru
sólskininu inn. Nú óskaði hún eftir ljósi,
eins miklu og unnt var. Lögreglan var
auðvitað svarið, en hún varð að haía
sönnun, eitthvað, sem gæti sannfært þá.
Hún lokaði augunum og lagði sig fram
um að hugsa. Hvernig gæti hún haft
uppi á nafninu á þessari flugvél? Skjala-
söfn, skrár? Nei, það tæki of langan
tíma.
Skyndilega brosti hún. Stríðsminja-
gripirnir hans! Auðvitað. Hann geymdi
þá uppi í kvistherberginu. Og þegar
henni varð hugsað til þess, kom henni
í hug Ijósmynd af vélinni og áhöfninni.
Ef nafn flugvélarinnar væri á mynd-
inni . . .
Hún hljóp upp stigann og var nærri
hrösuð í morgunkjólnum. Hún opnaði
dyrnar og gekk upp þröngan, rykugan
stiga. Kvistherbergið var mjög hlýtt og
full af kóngulóarvef. Hitinn sauð undir
þakinu. Hún ýtti körfustól til hliðar.
Kassar og öskjur stóðu í stöflum upp
við vegginn. Hún velti nokkrum þeirra,
flutti lil nokkur stykki og fann að lok-
um stóra öskju, sem á var letrað með
blýanti: „Flugher“.
Frú Dunning reif hana upp og hellti
innihaldinu á gólfið. Það var nokkrir
khaki-hattar, nokkur heiðursmerki og
skipunarbréf, myndapakki og langt
pappírsrör. Hún tók rörið og stakk
fingri inn í það og dró út samanvafða
mynd. Já! Myndin var þegar dálítið
gulnuð, en þegar hún vafði henni í
sundur, gat hún enn séð andlit áhafnar-
innar greinilega, þar sem þeir stóðu
þarna við hliðina á silfurgljáandi
sprengjuflugvélinni. Og þarna var
nafnið beint fyrir neðan stjórnklefann
yfir höfði Arthurs Dunning flugstjóra.
Nafnið var ,,Jessica.“
I fyrsta skipti í tvo daga missti frú
Dunning stjórn á sér og grét. Hún
kraup á gólfinu í heitu kvistherberginu
og laut höfði. En hve hún hafði verið
heimsk.
Hún lét dótið liggja á gólfinu og fór
niður. í sólbjörtu baðherberginu þvoði
hún sér í framan og fór í kjól. Síðan
kembdi hún hár sitt og málaði varirn-
ar. Hún var hlægileg kona, lilægilega
taugaveikluð kona. Hún hafði verið af-
brýðisöm og full sjálfsmeðaumkvunar,
hugarórar hennar höfðu gengið lengra
en góðu hófi gegndi. Og öllu þessu varð
að breyta. Hún ákvað, að hún skyldi fá
Arthur til að kaupa lítinn bíl handa
henni, þegar hann kæmi heim. Ég vil
öðlast frelsi mitt á ný, hugsaði hún. Ég
ætla að aka um og heimsækja gamlar
vinkonur mínar.
Hún fann til ákafs sultar og fór fram
í eldhúsið til að finna eitthvað að
borða. Síðan fór hún aftur upp á loft
til að ganga frá minjagripum manns
síns. Það var engin ástæða til að láta
vinnukonuna gera það.
Hún virti myndina aftur fyrir sér og
brosti að ungæðislegu andliti Arthurs.
Þá fannst henni allt í einu sér renna
kalt vatn milli skinns og hörunds. Mað-
urinn, sem stóð við hliðina á manni
hennar, kom mjög kunnuglega fyrir
sjónir. Það var næstum því, sem hún
hefði séð hann fyrir skemmstu.
En það var óhugsandi. Það var hug-
arflug hennar, sem hljóp með hana í
gönur. Nema því aðeins . .. Hún tók
skyndilega fyrir munninn. Nema því að-
eins að hún hefði haft á réttu að standa
allan tímann. Það gæti útskýrt, hvers
vegna hann hefði nefnt nafnið ,,Jessica“
i svefni. Hann hafði flugvélina í huga,
vélina og einn af mönnunum úr áhöfn-
inni, sem hann hafði leigt til að ...
— Frú Dunning.
Það var einhver, sem talaði lágt í
dyrunum á bak við hana. Hún snerist
á hæli og greip andann á lofti, þegar
hún sá andlitið — það var maðurinn
á myndinni.
Nýi garðyrkjumaðurinn gekk í átt til
hennar.. í hanzkaklæddri hendi hélt
hann á gljáfægðum hnífi.
helgað fegrun fagurra
augna EINGÖNGU
Maybelline býður yður ALLT til
augnfegrunar — óviðjafnanlegt
að gæðum — við ótrúlega lágu
verði... undravert litaval í
fegurstu demantsblæbrigðum seni
gæða augun skínandi töfraglóð.
Fyrir það er Maybelline nauðsyn
sérhverri konu sem vill vera
eins heillandi og henni er ætlað.
Maybelline er SÉRFKÆÐILEG
augnfegrun!
SJÁLFVIRKT SMYRSL OG
OBRIGÐULL MASCARAVÖKVI
OG PENSILDREGNAR
AUGNLÍNUR. SMYRSL OG
AUGNSKUGG ASTIFTI.
SJÁLFVIRKIR AUGNABRÚNA-
PENSLAR OG
AUGNAHÁRALIÐARAR