Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 4

séð & heyrt
Fyrir nokkru var vændiskona myrt í Róm. Hét hún Christa
Wanninger og var þýzk. Hún var ein af aðalpersónunum í hinu
ljúfa lífi í Róm. Snjallir kaupsýslumenn innan samtaka kvikmynda-
tökumanna ætla nú að gera kvikmynd um líf þessarar stúlku. í
aðalhlutverkið hafa þeir valið kolleka þeirrar myrtu og heitir hún
Linda Veras.
Umgengni.
Strætisvagnastjóri sá mann í sæti sínu með vindil í munninum.
— Það er bannað að reykja í vagninum, sagði strætisvagna-
stjórinn.
— Ég geri það heldur ekki, svaraði maðurinn.
— Þér eruð með vindil í munninum, segir bílstjórinn og held-
ur fast við sinn keip.
— Ég er líka með skó á fóturium, en geng Þó ekki, svaraði
maðurinn.
Skáldin.
Matthías Jochumson orti útfararljóð, sem sungin voru við
jarðarför Jóns Sigurðssonar og konu hans.
í þeim skáldskap voru tvær ljóðlínur, sem mönnum gekk illa
að skilja, en Grímur Thomsen kom með þessa skýringu:
— Mikli frelsisroðinn rauði, — það er auðvitað Jón Sigurðsson.
— Reykur, bóla, vindský, — það er Matthías.
Templararnir.
— Vatn hefur drepið fleiri menn en vínið, sagði maður nokkur
eitt sinn við templara.
— Hvaða bölvuð vitleysa, svaraði templarinn, — færðu ein-
hver rök að því.
— Það má til dæmis byrja á syndaflóðinu, svaraði hinn.
Bændurnir.
Jósep bóndi á Hjallalandi í Vatnsdal var einkennilegur maður
á marga lund. Hann gat verið neyðarlegur í tilsvörum.
Jón bóndi í Öxl seldi ábýlisjörð sína manni, sem Þorsteinn hét.
Jósep hitti Jón á förnum vegi og segir:
— Ertu nú genginn úr axlarliðnum, Jón?
x — x
Öðru sinni hitti Jósep kunningja sinn á Blönduósi. Sá var
nýlega trúlofaður og líkaði Jósep ekki ráðahagurinn.
Hann lítur á hringinn og segir:
—■ Hefurðu nú fengið fingurmein, greyið?
x — x
Jósep var mikill vinur Sumarliða pósts og hafði oft hestakaup
við hann. Eftir ein hestakaupin sagði Jósep þessa setningu, sem
fræg er orðin:
— Það er seintekinn gróði að eiga hestakaup við Sumarliða
póst.
4 FÁLKINN
Jón Helgason, prófessor hélt fyrirlestur
hér í Reykjavík eitt sinn og fjallaði hann um
íslenzk handrit í British Museum.
Hann gat þess, að þar væri mikið af skrif-
um hins kunna heittrúarprests sr. Þorsteins
Péturssonar á Staðarbakka.
Jón taldi það ekki vera mikla skemmti-
lesningu, en eina skrítlu tilfærði hann þó,
sem hrotið hefði þó úr penna prests.
Var hún þannig, að nokkrir íslenzkir og
danskir stúdentar í Kaupmannahöfn hefðu
rætt um það, hvaða tungumál væri talað í
helvíti, og töldu Danirnir það handvíst, að
þar væri töluð íslenzka.
Þá gall við í Sigurði Vigfússyni, sem kall-
aður var Islandströll:
— Það verður ógaman fyrir Dani, ef það
bætist ofan á annað, sem þeir verða að þola
eftir dauðann, að þeir skilji ekki okið.
Þetta þótti rétt spindsfynduglega sagt,
bætti sr. Þorsteinn við.
'k
Sr. Árna Þórðarsyni
var meinilla við Jón
biskup Helgason og
talaði ekki ætíð vel
um hann. Einu sinni
sem oftar var hann
staddur hjá sr. Bjarna
Jónssyni og var að út-
úða Jóni biskupi.
Þá segir sr. Bjarni:
— Vertu nú ekki
alltaf að skamma bisk-
upinn. Þetta er mesti
forkur, og svo er hann
svo ern.
Þá andvarpar séra
Árni og segir:
— Já, hann er full ern.
★
Ungur maður kom til Brahms og bað hann
að líta á nokkur tónverk, sem hann hefði
samið. Brahms fletti nótnablöðunum vandlega
og las. Síðan spurði hann:
— Hvað gerið þér annar.s?
— Ég er gullsmiður.
— Nú, og hvers vegna eruð þér að semja
tónverk?
Ungi maðurinn brosti vandræðalega og
sagði:
— Ja, það er nú eiginlega mín veika hhð.
— Jahá, þrumaði Brahms og rétti honum
nótnablöðin, það má vel merkja það.
★
Sigurgeir biskup og Árni Pálsson prófessor
voru eitt sinn saman í boði.
Hlé varð á samtalinu og segir þá biskup:
— Nú flýgur engill um stofuna.
Nokkru síðar verður aftur þögn í stofunni
og enn mælir biskup:
— Aftur flaug engill um.
Þá gellur við Árni Pálsson og mælir:
— Hvaða bölvað ráp er þetta.