Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 38

„Ég fór aldrei inn,“ sagði hún. „Ég
ók þangað og var einmitt að fara út
úr bílnum mínum þegar ég sá tvífara
minn.“
„Nú,“ sagði Mason, „fer málið að
skýrast. Og hvernig var svo eiginlega
þessi tvífari yðar?“
„Hún var alveg eins og ég. Hún var
alveg eins klædd.“
„Og hvað gerðuð þér?“
„Ég var kyrr í bílnum mínum þangað'
til ég sá hana fara inn í sinn bíl og þá
náði ég númerinu af honum. Það var
WBL 873.
„Þér fenguð vitneskju um á hvers
nafn bíllinn er skráður?“ spurði Mason.
„Og nafnið var Minerva Minden.“
„Það kemur heim.“
„Og hvað svo?“ spurði Mason.
„Nú, ég gaf mig fram til vinnu dag-
inn eftir og mér var sagt að fara á
hornið á Hollywoodstræti og Vestur-
stræti og ganga fram og aftur milli
tveggja gatnamóta í tvær klukkustund-
ir.“
„Þér gerðuð það?“ spurði Mason.
„Ég gerði það aðeins stutta stund.
Þegar ég var í þriðju ferðinni upp
Hollywoodstræti fór ég fram hjá búð
og lítil stúlka kallaði: „Mamma, þarna
er hún núna.“ Það kom kona hlaupandi
til að horfa á mig og byrjaði svo að
elta mig.“
„Hvað gerðuð þér?“
„Ég gekk upp Hollywoodstræti eins
og mér hafði verið sagt, og ljósmynd-
arinn var þar á horninu og tók mynd
af mér. Þá varð ég skelkuð og stökk
inn í bílinn minn og ók í burtu eins
hratt og ég komst.“
„Og hvað síðan.“
„Ég þóttist viss um að það var verið
að útbúa mig sem tvífara annarrar, svo
ég ákvað að gera eitthvað svo áberandi,
að þetta yrði allt uppskátt.11
„Og hvað gerðuð þér þá?“
„Ég hafði séð í blaði, að fröken
Minden væri á förum með flugvél til
New York. Ég hringdi og fékk að vita
í flugafgreiðslunni með hvaða vél hún
ætlaði, og síðan fór ég út á flugvöll.
Minerva var í alveg eins fötum og
ég, og ég beið þangað til hún fór inn
í snyrtiherbergið. Þá stökk ég upp og
kallaði „þetta gildir ekki peningana
eða lífið“ og hleypti af byssunni. Þá
þaut ég inn í snyrtiherbergið og lokaði
að mér inn í klefa þar..
Ég taldi öruggt að Minerva gengi í
gildruna, og auðvitað gerði hún það.
Hún fór út úr snyrtiherberginu og
þekktist strax. Þegar lögreglumennirnir
tóku að spyrja hana, lagði hún saman
tvo og tvo og fékk rétt svar.“
„Og þér tölduð að hún myndi þræta
fyrir að hafa gert þetta og að lögreglu-
mennirnir mundu leita yðar í snyrti-
herberginu og finna yður,“ sagði Mason.
„Já, ég hélt nú að mér tækist að
komast í burt í uppnáminu, en ég átti
ekki von á að hún væri svona fljót
að átta sig og játa að hún hefði hleypt
af skotunum.“
Mason horfði hvasst á skjólstæðing
sinn: „Það var hún, sem hleypti af
skotunum, var það ekki, Dorrie?“
„Það get ég svarið, herra Mason, að
ég hleypti sjálf af skotunum. Og ég
get sagt yður hvernig þér getið sannað
það ef þér þyrftuð að gera það. Ég
var hrædd um að ef ég segði „þetta
gildiir peningana eða lífið,“ og það
þó að aðeins væru púðurskot í byss-
unni, þá kynni ég að gera mig seka
um afbrot, svo að ég sló varnagla með
því að hrópa eins hátt og ég gat „þetta
gildir ekki peningana eða lífið.“
En nú geri ég ráð fyrir, að flestum
viðstaddra hafi heyrzt það sem þeir
bjuggust við að heyra og halda því
fram, að orðin hafi verið „þetta gildir
peningana eða lífið.“ En ef þér spyrjið
þá fyrir rétti hvort konan hafi ekki
sagt „þetta gildir ekki peningana eða
lífið,“ þori ég að veðja, að vitnin segj-
ast einmitt hafa heyrt það.“
„Hvað er það sem þér ætlizt fyrir?“
spurði Mason.
„Ég er að reyna að vernda mína eigin
hagsmuni. Ég vildi gjarna vita hvað
gerðist þann sjötta, sem er svo mikil-
vægt fyrir einhvern, að hann leggur allt
þetta umstang á sig. Þér létuð njósnara
elta mig á flugvöllinn, og þér vitið, að
ég hleypti af þessum skotum og svo
að konan, sem kom fram.. . þessi
Mínerva Minden ... lagði saman tvo og
tvo og ákvað að taka á sig sökina frem-
ur en láta það vitnast, að ég væri tví-
farinn hennar.“
Framh. í næsta blaði.
Uamma rasskellli
mig ef ég kem
ekki heim áönr
38
FALKINN