Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 27

,v — Ertu ekki íarin til útlanda? Já
mér fannst það hljóma undarlega.
,—, Til útlanda? Hver hefur sagt það?
— Það sagði pabbi þinn. Hann sagði,
að þú yrðir fjarverandi um eins árs
skeið. Ég veit -.ekki, hvers vegna ég
trúði þessu ekki — eigingirni senni-
lega. Ég gat ekki hugsað mér, að þú
færir án þess að kveðja mig.
Ég velti því fyrir mér, hvort ég ætti
að ségja henni sannleikann, en ýtti frá
mér hugsuninni.
— Dottie, ég get ekki sagt þér neitt
núna.
— í símanum, áttu við eða yfirleitt?
— Yfirleitt, ekki enn þá.
Hún þagði augnablik.
^ — Allt í lagi. Ég skil. Heyrðu mig nú.
Ég skil. Ég skal ekki gefa frá mér
hukatekið orð fyrr en þú hringir, en
viltu vera svo góð að gera það fljót-
lega. Ég er orðin dálítið áhyggjufull.
í marga tíma barðist ég við þá freist-
ingu að fara heim til Doris og létta á
hjarta mínu. En ég fór ekki.
Ég gerði mér far um að auka ekki
við kunningjahóp minn. Aftur og aftur
sagði ég við Toby, að ég vildi ekki
hitta aðra, og að ég vildi eiginlega
helzt vera í friði. En ég sagði það án
sannfæringarkrafts, _því að það var ekki
alveg satt lengur. Ég var alveg orðin
háð vináttu hinna undarlegu tvímenn-
inga.
Góð vinátta var á milli okkar. John
bjó til te handa mér á morgnana, ég
saumaði svolítið og pressaði fyrir báða
og við og við borðuðum við saman
kvöldverð öll þrjú, sem John matreiddi
oftast. Hlutur Tobys til samveru okkar
takmarkaðist af því, að hann var við-
staddur jafnskjótt og matur, tebolli eða
sígaretta var á boðstólum. Mér var far-
ið að falla hann vel í geð.
Ég velti því oft fyrir mér, hversu
lengi ég hefði getað kornizt af án þess
að hafa nokkurn til að tala við og sýna
áhuga.
En ég talaði aldrei um sjálfa mig
þrátt fyrir það, að Toby legði hverja
gildruna fyrir mig á fætur annarri.
Svo lengi sem enginn vissi neitt um
barnið, var það heldur ekki raunveru-
legt í mínum augum. Stundum gat ég
alveg gleymt því.
Laugardagsmorgun nokkurn kom
Toby, barði að dyrum og tilkynnti, að
Mavis hefði hellt á könnuna eins og
Mavis ein gæti — og að nú skyldi ég
koma niður á þriðju hæð, þar sem
Mavis bjó.
Ég veit ekki almennilega, hvernig ég
hafði gert mér hana í hugarlund, en
ég varð mjög undrandi á að hitta roskna
og beinvaxna piparmey í snjáðu pilsi,
en vel snyrta og angandi af Chanel
nr. 5.
Þegar maður býr með blönduðum
félagsskap, sem hefur lítil fjárráð, er
vert að veita því athygli, að allir veita
sér munað á einn eða annan hátt, mun-
að sem þeir.útvega sér bersýnilega með
því að heita sér um svokallaðar nauð-
synjavörur.' Hjá Toby var það góður
skrifpapþír." john sem aflaði sér lifi-
brauðs með því að leika á gítar á klúbb
í Sohöþ'eyddi hlægilega stórum hluta
teknanna í jazzplötur. Hann átti auð-
vitað ekki neinn plötuspilara, en honum
þótti bláttáfram gaman að eiga þær.
Veikleiki Mavis voru ilmvötn. Hið
litla herbergi hennar var snyrtilegt eins
og dúkkuhús, og það var kraftaverk,
þegar maður hugsar um, hve mörgum
smáhlutum hún gat komið fyrir þarna
inni
— Jæja, litla vinkona, hvað starfið
þér? sagði.hún <vingjarnlega, þegar hún
hafði borið framykaffið.
— Hvar er skrifstofa yðar?
—r- í West End.
— Virkilega, — Ég hef alltaf haldið
að þeir borguðu mjög vel á skrifstof-
unum í West End. Ég skildi, að ég var
að því komin að leggja út á hájan ís.
— Ekki alltaf, sagði ég. — Ég hef
heyrt að þér hafið starfað við leikhús.
Voruð þér leikkona?
— Guð minn góður, ég? Ég var
saumakona. Ég var við sama leikhúsið
í tuttugu og fimm ár, og þar væri ég
enn þá, ef það hefði ekki orðið gjald-
þrota. En hvers vegna tölum við eigin-
lega um mig? Hvernig gengur það hjá
þér, Toby?
— Ég hef lofað sjálfum mér því, að
skrifa tvö þúsund orð á dag, sagði
hann.
— Tvö þúsund orð á dag — um hvað
þá?
— Ég er enn þá að skrifa bókina.
— Er hún um frönsku byltinguna?
— Nei, en Mavis mín þó. Það eru
mörg ár síðan. og auk þess var það
smásaga.
Hann studdi hönd undir kinn og
dökkur lokkur féll niður í augu.
— Um hvað fjallar hún þá?
— Það er dálítið erfitt að segja það
í stuttu máli.
Hún fjallar um kvikmyndatökumann,
sem myndar fyrir hljóðkvikmyndablað-
ið. Hann er vellaunaður, en er ekki
ánægður með starfið, hann vill vera
kvikmyndaframleiðandi í þess stað. Og
konan hans ...
— Hún skilur hann ekki? stakk
Mavis upp á.
— En það gerir hún, skilur þú.
Hið magra andlit hans ljómaði af
áhuga.
— Hún skilur hann, hún yrði glöð,
ef hann gæfi fjandann í sína góðu
vinnu, og hæfist handa um það, sem
hann langar til að gera, en gallinn er
sá, að hann talar aldrei við hana um
það. Þau eiga tvö börn, skilurðu. Hon-
um finnst hann ekki hafa rétt til að
tefla framtíð barnanna í tvísýnu. En
það, sem hann er raunverulega hrædd-
ur við, er að hann muni verða mis-
heppnaður, jafnvel þótt hann vilji ekki
viðurkenna þetta fyrir sjálfum sér. Og
svo reynir hann ekki og segir alltaf
við sjálfan sig, að hann hafi fórnað
draumum sínum fyrir framtíð fjölskyld-
unnar.
Hann leit á okkur til skiptis og spurði
með dulinni óró:
— livað finnst ykkur um hugmynd-
ina?
Mér fannst hún ágæt, en áður en ég
gat sagt nokkuð, sagði Mavis:
— O, ég veit ekki. Ég vildi helzt hafa
það flóknara. Þú gætir látið hann eiga
konu, sem ekki skilur hann og látið
hana hrekja hann í fang annarrar konu,
kannski kvikmyndastjörnu.
Toby horfði á hana eins og hún væri
farin að tala framandi tungumál.
— En Mavis, út af fyrir sig kemur
þetta ekkert við kvikmyndum. Ég á við,
hann gæti alveg eins hafa verið ...
Hann þagnaði skyndilega. Hann saup
síðasta kaffisopann. Svo stóð hann upp
og rak Mavis koss á kinnina.
— Kemur þú með, Jane?
Ég þakkaði Mevis fyrir kaffið og
slóst í fylgd með Toby til herbergis
hans. Ég hafði ekki komið þangað áður,
þvi að hann hafði oft sagt, að hann
yrði að taka til fyrst. En nú bar hann
ekki fram nein mótmæli. Hann gekk að
borðinu við gluggann, tók örkina úr
ritvélinni og byrjaði að lesa dapur á
svip.
Ég stóð í dyrunum með samanrúlluO
handrit í höndum. Herbergið bar gróf
og karlmannleg einkenni. Veggirnir
voru auðir, húsgögnin voru fábrotin.
En þarna var mikið af bókum, einnig
klassískum. í fyrsta sinn rann það upp
fyrir mér, að skrif Tobys væru ef til
vill þess virði, að reikna með þeim.
— Hvernig kunnirðu við Mavis?
spurði hann.
Hún er geðug manneskja, en ég gæti
hafa barið hana fyrir það, sem hún
sagði um bókina þína. Það var heimsku-
legt.
Andlit hans breyttist eins og kveikt
hefði verið á ljósi bak við það. — Finnst
þér það virkilega? Ég hélt það væri ég,
sem var vitlaus — þetta, sem hún sagði,
kom ekkert við hugmyndinni sjálfri. Ég
velti því fyrir mér, hvort hugmyndin
væri fjarstæðukennd.
— Hefurðu alls ekkert sjálfsálit yfir-
leitt?
Hann hrökk aftur á bak eins og ég
hefði slegið hann.
— Það er augljóst mál, að ég hef
það. Hvað áttu við?
— Hvernig getur það skipt þig máli,
hvað Mavis segir. Af hverju ertu yfir-
leitt að segja henni þetta? Ein mínúta
í návist hennar ætti að nægja til að
segja þér, að hún skilur það aldrei.
Sérðu bækurnar, sem hún les sjálf.
Það eru leynilögreglusögur og ungpíu-
bækur.
Hann starði á mig.
Frh. á bls. 39
FÁLKINN 27