Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 9

Dreki, fluttur austur á sanda. Fálkinn
var samferða austur og segir frá flutn-
ingunum í þessari grein.
Komnir yfir Jökulsá á Sólheimasandi.
Drekinn settur í vagninn aftur og svo
er ekið af stað.
FALKINN
Drekinn.
Það þurfti að gera talsverðar breyt-
ingar á Dreka. Hann var framleiddur
fyrir bandaríska herinn. Þegar hann
kom var hann brynvarinn og með fall
og vélbyssustæði, Brynvörnin var tekin
af og byssustæðin líka. Þetta létti hann
að miklum mun. Þegar hann kom var
húsið mjög lítið og gluggarnir ekki
stærri en 30X10 setimetrar. En þeir
voru þriggja tommu þykkir. Það var
smíðað nýtt hús, rúmgott með stórum
gluggum. Þeir sögðu okkur að eins og
dreki væri í dag væri hann ekki „mjög“
þungur. Hann væri ekki „nema“ tonn.
Það var eðlilegt að þeir segðu „ekki
nema“ því stærstu jarðýturnar eru rúm
tuttugu tonn og stærstu vélskóflurnar
rúm fimmtíu. Ef við reiknum með að
meðalþyngd manna sé um sjötíu kíló þá
mundi þurfa nær alla Húsvíkinga til
að vega á móti Dreka. Svo þungur er
hann. Og ef við gerum svipaðan saman-
burð með vélskófluna þá mundu Hafn-
firðingar rétt hrökkva til.
Mesta vandamálið í sambandi við
flutningana var hversu Dreki er breið-
ur. Hann er rúmir þrír metrar. Og
venjulegur tengivagn er ekki svo breið-
ur. Það varð því að smíða sérstaka
grind á tengivagninn og þar ofan á sat
Dreki. En þar sem grindin var svona
breið mátti búast við að vagninn kæm-
ist ekki með hana yfir allar brýr. Það
Við Dreka hjá Skálm. Talið frá vinstri: Pétur Kristjónssón. Johan Wolfham
og Ami Guðjónsson.
yrði því að taka Dreka af vagninum
og láta hann busla sjálfan yfir árnar.
En grindin af tengivagninum ætluð
þeir að hífa með lyftiútbúaði á vöru-
bll sem æki henni yfir brúna og að þvi
búnu yrði hún sett á tengivagninn aftur.
Við vorum sjö á þremur bílum. Fyrst
dráttarbíllinn sem dró tengivagninn,
síðan fólksbíll sem Drekamenn höfðu
til umráða og síðan Volvo vöruflutn-
ingabifreið með lyftiútbúnaði.
Þeir fóru snemmt um morguninn
með Dreka, en vörubifreiðin sem við
fórum með ekki fyrr en um hálf
ellefu eftir að hafa hlaðið brúarefni
sem átti að fara austur að Hólmsá.
Það var gott veður þennan ág'úst-
morgun, bjart yfir og stillilogn og allt
útlit á að þetta veður mundi haldast.
Hjalti Sigfússon bílstjóri sagði okkur
að við mundum sennilega ná Dreka-
mönnum austur undir Hellu.
Það er óþarfi að gefa nákvæma ferða-
lýsingu austur undir Hellu, vegurinn
eins og vant er, ýmist holóttur eða þá
sæmilega sléttur og bílaumferð frek-
ar lítil.
Hjalti Sigfússon hefur verið bílstjóri
hjá Vegagerðinni í meira en tuttugu ár.
Hann þekkir því vel til víða um land
og kann margar sögur af kynlegum
kvistum. Þegar við ókum austur Hell-
isheiðina sagði hann okkur að þar hefði
hann oft verið í snjómokstri. Það hefði
verið erfitt starf og oft erfiðara að ráða
við bílstjórana en bílana sem þeir voru
að aðstoða. Menn hefðu verið að þvæl-
ast á keðjulausum bílum í mikilli ófærð,
fest bílana og umferðina um leið. Oft
hefði stappað nærri slagsmálum þegar
þurft hefði að fjarlægja slíka bíla.
— Ég skal segja ykkur sögu af merk-
um bónda sem ég heyrði einu sinni fyrir
norða, sagði Hjalti þegar við ókum nið-
ur Kamba. Þessi bóndi var einu sinni
á ferð í jeppa sínum í svarta þoku á-
samt öðrum manni. Þeim gekk illa að
sjá kantinn og sóttist því ferðin seint.
Þeir höfðu meðferðis hvítan ullarnoka
og bóndinn sendi manninn út til að
ganga kantinn með pokann hvítan á
bakinu. Þetta gekk ágætlega til að
byrja með. Maðurinn gekk kantinn og
bóndi ók á eftir. Svo fór víst kantmað-
urinn að greikka sporið og bóndi ók
hraðar á eftir honum til að missa ekki
sjónar af honum út í þokuna, Hann
mun víst hafa ekið nokkuð nærri mann-