Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 15

ég í flýti „frændi minn frá Viterbo, sem
fer í fyrramálið.“
Hann dró niður stangirnar með vöðva-
miklum handleggjunum og sagði svo:
„Fiammetta er alltaf alltof kumpána-
leg við Pétur og Pál — ég á ekki við
frænda þinn auðvitað. Samt er kominn
tími til, að hún hætti þessu.“
★
Ég bý einn með móður minni í Via
della Lungarina og við höfum tvö her-
bergi og eldhús. Við höfum slegið upp
bedda fyrir Erminio í eldhúsinu og til
að komast þangað þurfti hann að fara
gegnum herbergi mitt. Þetta kvöld beið
ég töluvert lengi eftir að hann kæmi,
loks reyndi ég að sofna og bölvaði öll-
um frændum frá Viterbo. Ég var
skyndilega vakinn með því, að einhver
var að hrista handlegg minn, ég leit
ósjálfrátt á vekjaraklukkuna á nátt-
borðinu mínu og sá, að hún var fimm.
Ég settist upp í rúminu og sagði: „Hvað
er það?“ Erminio sat á rúmendanum
og brosti til mín. „Guð minn góður,“
sagði ég „ertu brjálaður að vekja mig
um þetta leyti?“ „Ég vakti þig til þess
að segja þér dálítið mjög mikilvægt11,
svaraði hann. „Og hvað er þetta, sem
er svo mikilvægt?“ „Það er reglulega
mikilvægt: Ég ætla að kvænast Fiamm-
ettu.“ Ég stökk upp í rúminu og sagði:
„Heyrðu, þú hefur verið að drekka?“
„Nei, ég hef ekki verið að drekka,“
sagði hann. „Fiammetta og ég vorum
saman í nokkrar klukkustundir í gær-
kveldi og að lokum komst ég að því,
að hún er einmitt rétti kvenmaðurinn
handa mér, svo að ég bað hana að verða
konan mín og hún féllst á það.“ „Hún
féllst á það?“ „Já — jæja, hún sam-
þykkti það hér um bil.“ „En hún er
trúlofuð Ettore, barþjóninum, sagði hún
þér það ekki?“ „Jú, hún sagði mér það,
og ég benti henni á, að hann væri alls
ekki af hennar sauðahúsi, svo að hún
bað um dálítinn tima til að taka ákvörð-
un og losa sig við hann.“
Ég leit undrandi á hann og hélt að
ég væri enn sofandi og væri að dreyma,
hann hélt áfram að tala lágt og sagði,
að það hefði verið eins og sending frá
himnum eins og þeir segja, að hann og
Fiammetta væru sem sköpuð hvort fyr-
ir annað, að þau hefðu sama smekk
jafnvel fyrir sveitinni, sem hún elskaði
og þangað myndi hann fara með hana
strax og þau væru gift.
Loks sagði hann: „Jæja, ég yfirgef
þig núna. Ég hef verið að slæpast um
alla nóttina, ég var svo hamingjusamur,
að mig langaði ekki til að sofa, en nú
er ég þreyttur“ og hann fór og ég sat
þarna eftir, enn ófær um að ákveða,
hvort ég væri raunverulega vakandi.
Seinna þennan morgun fór ég beint
til Piazza Mastai. Úr mikilli fjarlægð
gat ég séð inn í turninum hið mikla
ljósa hár Fiammettu, sem var álút: Eins
og venjulega var hún að lesa. Ég fór
þangað og um leið og ég rétti fram
pening fyrir blaðið, sagði ég við hana:
„Jæja, svo að við förum bráðum að
borða brúðkaupstertuna.“
Hún lyfti höfðinu og brosti til mín:
„Ekki svo mjög bráðlega, eftir fjóra
mánuði.“
„Ó, það er ekkert. Ég er mjög ánægð-
ur. Mér þykir bara leitt, að þú skulir
vera að fara frá Róm og þú munt
gleyma okkur fólkinu í Trastevere.“
Hún glennti upp augun. „Yfirgefa
Róm? En hvers vegna?“
„Nú, hann býr í Viterbo.“
„Hann? Hver?“
„Frændi minn Erminio.“
„En hvað kemur Erminio þessu við?“
Skyndilega sá ég, að misskilningur
var á ferðinni og útskýrði málið. Hún
hlustaði á mig og sagði svo: „Frændi
þinn er vitlaus. Það er satt að við vor-
um saman í gærkvöldi og það er satt,
að lokum, jafn vitlaus og hann er nú,
bað hann mig að kvænast sér. En ég
sagði honum, að ég væri trúlofuð og
hann mætti ekki einu sinni hugsa um
það. Jafnvel burt séð frá því, að verða
að búa í sveitinni...“
„Hann sagði mér, að þú elskaðir sveit-
ina.“
„Þú skalt ekki trúa því.“
Svo að það var ekkert satt af því.
Loks sagði Fiammetta samt: „Nú þegar
ég fer að hugsa um það, sagði hann
við mig, þegar við skildum: „Ég reikna
þá með Því, þú velur á milli Ettore
og mín“ og þar sem ég hafði gert allt,
sem ég gat, til að sannfæra hann um
að slíkt val kæmi ekki til mála, yppti
ég öxlum og nennti ekki að svara hon-
um. Hann hlýtur að hafa tekið þögn
mína sem samþykki.
„Ég leyfi mér að segja,“ sagði ég „þú
gafst samþykki þitt ekki aðeins með
þögninni, heldur einnig með munni
Framhald á bls. 31.
FÁLKINN 15