Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 14

Eg bý emn með móður minni í Via della Lungarina og við höfum
ivö herbergi og eldhús. Við höíum slegið upp bedda fynr Ermmio í
eldhúsinu. Þetta kvöfd beið eg töluvert léngi eftir að hann kæmi.
Loks sofnaði ég, en vár vakmn skyndilega með því að einhver hristi
handlegg minn V , .
SMÁSAGA EFTjR ALBERTO MORAVSA
Erminio, frændi minn frá Viterbo,
var kominn til Rómar í fyrsta sinn og
vildi sjá allt og alla, ég varð að sýna
honum um og kvöld nokkurt stakk ég
upp á, að við færum í bíó. Við vorum
á Piazza Mastai, svo að ég gekk að blað-
söluturninum til að kaupa blað til að
sjá, hvaða myndir væri verið að sýna.
Fiammetta, blaðsölustúlkan var að loka
og fara heim, en í greiðaskyni við mig
tók hún blað úr bunkanum og rétti mér
það og sagði: „Ef þú ert fljótur að líta
á það, tek ég það aftur án þess að láta
þig borga fyrir.“ Svo að ég opnaði blað-
ið og sagði við Erminio: „Mér sýnist
ekki vera mikið um að vera,“ þá tók ég
skyndilega eftir því, að hann veitti mér
enga athygli, en glápti í þess stað á
Fiammettu. Hefurðu nokkurn tíma séð
Fiammettu? Ef þú hefur það ekki, farðu
þá til Piazza Mastai og þar muntu sjá
15laðsöluturn stóran, allan þakinn dag-
blöðum og tímaritum og meðal allra
þessara blaða og tímarita var eins konar
gat, einnig myndað af blöðum og tíma-
ritum og inni í gatinu var konuandlit
kringluleitt, umkringt stórum Ijósum
lokltum, með blá augu, örlítið nef og
töfrandi rauðar varir. Það lítur út eins
og dúkkuandlit þeirrar tegundar, sem
rúllar upp augunum, sýnir litlar tenn-
urnar og segir „pabbi“ og „mamma“.
Það er andlit Fiammettu og venjulega
er það bogið yfir hverju myndskreyttu
tímariti: þar sem hún eyðir öllum deg-
inum meðal blaða og tímarita, hefur
hún vanizt á að lesa. En segðu henni, að
þú viljir fá þetta og þetta tímarit, sem
ekki er í seilingarfjarlægð, heldur
hangir úti, og hún mun koma út úr
turninum aftur á bak og þú verður
undrandi á, að allur þessi gleðiböggull
skuli geta setið samanbögglaður á litla
stólnum milli bunka af prentuðum blöð-
um. Því að Fiammetta hefur fagurlegan,
þéttan vöxt, alveg eins og falleg dúkka
með alla hluti fullkomna — handleggi,
axlir, mjaðmir, og fótleggi. Fiammetta
er reglulega falleg, hver þekkir hana
ekki?
Og hver veit ekki, að hún hefur verið
heitbundin Ettore um árabil, barþjón-
inum á veitingahúsinu á Piazza Mastai,
sem frá borði sínu getur haft auga á
henni gegnum gluggann allan daginn?
Allir vita það, allir, það er að segja,
nema maður eins og Erminio, sem á
ekki heima í hverfinu, jafnvel ekki í
Róm, heldur Viterbo.
Jæja þá, þar sem ég sá, að hann veitti
mér ekki neina athygli en glápti á
Fiammettu með greinilegri girnd á and-
litinu, sagði ég og beit á jaxlinn:
„Fiammetta, lofaðu mér að kynna
frænda minn Erminio.“ Fiammetta var
að stafla blöðum inni í turninum, samt
sem áður kom hún út og tók í hönd
Erminio, brosti töfrandi til hans og leit
jafnframt ástúðarfull á hann með hin-
um stóru, bláu augum sínum — það
var kvenleg ástleitni, sem Fiammetta
sýndi hverjum sem var og sem enginn
hafði veitt athygli um langan tíma. En
Erminio vissi þetta ekki og æstist af
því eins og ég sá á hinum vandræðalega
svip hans.
Fiammetta lokaði nú turninum og var
einmitt að því komin að taka upp tíma-
ritabunkann, sem bundinn var saman
með snæri.
Erminio sgði: „Ég skal bera hann fyr-
ir þig, ef þú vilt.“
Fiammetta brosti aftur og leit aftur
á hann.
„Þakka þér fyrir, en ég bý langt í
burtu.“
„Gerir ekkert til,“ sagði hann, „það
er mér sönn ánægja.“
Fiammetta leit hikandi í áttina til
barsins hinum megin á Piazza, þar
sem gegnum gluggann mátti greina
hinn glæsilega líkama Ettore bak við
borðið, svo samþykkti hún: „Allt í lagi,
þakka þér fyrir.“ Þegar hér var komið
greip ég inn í: „Hvað um bíóið?“ En
Emminio, sagði ég í flýti: „Við sjáumst
á morgun, Alessandro, við getum farið
á bíó seinna.“
Svo fóru þau, hún há, en hann stutt-
ur, hún bein og dálítið stíf eins og
brúða, hann sneri öllum líkamanum
að henni og leit út eins og hann væri
að dansa tarantella Mig langaði að
hrópa á eftir honum: „Taktu það rólega,
vertu ekki svona æstur, Fiammetta er
trúlofuð og giftist bráðlega,“ en þá kom
mér í hug, að þetta væri þeirra mál,
svo að ég yppti öxlum, fór yfir torgið
og inn á bar.
Ettore spurði mig um leið og hann
handlék stangir vélarinnar, með grimm-
an svip á skeggjuðu andlitinu (hann er
með yfirvararskegg og þetta gefur
honum alltaf ljótan svip); „Hver er
þessi litli api, sem var með Fiammettu?“
„Ó það er ekkert, ekkert," svaraði
14 FÁLKINN