Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 37

Þegar skoðað var í veski stúlkunnar,
kom í ljós að, hún heitir Minerva Mind-
en, sem að minnsta kosti eitt dagblað
hefur nefnt ærslafengna milljónaerf-
ingjann frá Montrose.
Þessi imgi milljónaerfingi, sem hef-
ur áður gist lögreglustöðina virtist líta
á þetta sem saklaust grín, en Carl
Baldvin dómari leit öðnnn augum á
málið. Þegar unga konan var tekin fyrir
rétt, krafðist hann fjögur þúsund doll-
ara tryggingar af henni.
Ungfrúin var nokkuð miður sín þegar
hún reiddi af höndum tryggingu í reiðu-
fé og gekk út úr réttarsalnum. Hún á
að mæta fyrir rétti klukkan hálftíu í
fyrramálið til að standa fyrir máli sínu
og þola dóm fyrir tiltækið.“
„Jæja,“ sagði Della Street þegar hún
slökkti á tækinu. „Gætirðu ímyndað
þér að þessi ærslafengni milljónaerf-
ingi sé tvífari skjólstæðingsins okkar,
hennar ungfrú Ambler?“
Það var barið hikandi á skrifstofu-
dyrnar út á ganginn. Mason leit á úrið.
„Fimmtán mínútur yfir fimm. Opnaðu
ekki þessar dyr, Della. Farðu út gegn-
um biðstofuna og segðu að búið sé að
loka.“
Della hvarf fram og augnabliki síðar
kom hún aftur. „Gettu nú!“ sagði hún.
„Dorrie Ambler!"
„Sá hún þig?“
Della Street hristi höfuðið. „Ég var
bara rétt að opna þegar ég sá hana.“
Mason glotti, gekk til dyra og opn-
aði þær. „Fröken Ambler,“ sagði hann.
Hún hrökk við og snerist á hæli.
„Komið inn,“ sagði Mason og hélt
opnu. „Þér eruð þá í rauninni Minerva
Minden, líka nefnd ærslafengni millj-
ónaerfinginn frá Montrose.“
Hún mætti augnaráði hans með opin-
skáu, stöðugu augnaráði.
„Það er ég ekki!“ sagði hún.
Mason hristi höfuðið. „Ég er hræddur
um, að ekki sé mikið á neitun yðar að
byggja, en þér um það. Eitt af því,
sem til álita kemur, þegar ég ákveð
þóknun frá skjólstæðingum mínum, er
gjaldþol þeirra. Segið mér hvað sem
þér viljið, en það kostar yður drjúgan
skilding.“
„Þér skiljið þetta ekki,“ sagði hún.
„Ég er smeykur um að ég geri það
einmitt,“ sagði Mason.
„Nú ætla ég að segja yður nokkuð.
Ég fékk einkanjósnara til að veita yður
eftirför. jæja, ungfrú Minden, mér
þætti gaman að vita hvað Þér hafið á
prjónunum."
„Heyrið þér nú,“ sagði hún, „ég er
ekki Minerva Minden. Ég er Dorrie
Ambler, og það sem ég gerði í dag á
flugvellinum var í því skyni gert að
neyða Minervu Minden til að leggja
upp spilin. En hún var slungnari en ég
hélt.“
Áhugi Masons virtist vera vakinn.
„Haldið áfram,“ sagði hann.
Hún sagði: „Þetta byrjaði allt fyrir
fjórum dögum, þegar ég svaraði auglýs-
ingu eftir ungri konu, milli tuttugu og
tveggja og tuttugu og sex ára að aldri,
160 cm á hæð, 50—52 kg á þyngd. í
auglýsingunni voru boðnir 1000 dollar-
ar á mánuði í kaup.“
„Haldið áfram,“ sagði Mason.
„Einhver sendi mér í pósti auglýsing-
una og ég sótti um starfið,“ sagði hún,
„og það var eitthvað óhreint við þetta.
Fyrst og fremst átti ég að fara í íbúð
í gistihúsi og leggja þar inn umsókn.
Ung kona sat við skrifborð, sem skilti
hafði verið sett á: RÁÐNINGASTJÓRI.
Þegar ég var búin að bíða í tíu mín-
útur eða kortér, voru dyr opnaðar og
maður sagði við mig: „Gerðu svo vel
að koma hingað.“ Hann kvaðst vera
aðstoðarforstjóri og sæi um ráðningar
starfsfólks. Hann spurði mig fjölda
spurninga um fortíð mína, foreldra,
hvar ég hefði unnið áður og þar fram
eftir götunum. Þá bað hann mig að
standa upp og ganga um gólf.“
„Og svo?“
„Svo spurði hann mig hvort ég hefði
gott minni og hvort ég væri fljót til
svars við spurningum og fjölda margs
í sama dúr, og að því búnu sagði hann:
„Hvað voruð þér að gera að kvöldi
þess 6. september?“
Það var nú ekki svo langt um liðið,
og eftir dálitla umhugsun sagði ég hon-
um að ég hefði verið heima. Þá bað
hann um símanúmer mitt og sagði mér,
að ég kæmi til athugunar í starfið.“
„Sagði hann yður í hverju starfið
væri fólgið?“
„Hann sagði að þetta yrði dálítið
óvenjulegt starf, að það væri trúnaðar-
starf og ég mundi verða ljósmynduð
í ýmiss konar fatnaði.
Mig grunaði strax, að ég myndi eiga
að sitja fyrir nakin, en því harðneitaði
hann, þetta væri að öllu leyti lögum
samkvæmt og siðsamlegt. Þá vantaði
myndir af ungum dömum á götum úti,
og ég mætti ekki láta mér bregða þó
að einhver beindi að mér myndavél og
tæki myndir, það yrði gert svo oft, að
mér hyrfi öll feimni við það og ég yrði
alveg eðlileg.“
„Hvað gerðuð þér?“
„Ég fór heim og eftir nokkra stund
hringdi síminn og mér var sagt að koma
aftur í gistihúsið, ég hefði orðið fyrir
valinu.“
„Hvað svo?“
,,Ég fór í gistihúsið, og nú var allt
breytt. Það var enginn kvenmaður við
skrifborðið, en þessi maður fékk mér
pils, jakka og blússu og sagði að ég
ætti að ganga í þessum fötum þangað
til ég vendist þeim. Hann sagði, að
næsta morgun ætti ég að vera við gatna-
mótin á Hollywood- og Vinegötu og
ganga fimmtíu sinnum yfir götuna.
Síðan mætti ég fara heim.“
„Var einhver sérstakur þarna við
gatnamótin?“
„Já maður með ljósmyndavél. Hann
tók fjölda mynda af mér, en auk þess
stundum af öðrum.“
„Gott. Haldið áfram. Hvað gerðist?“
„Mér hafði verið sagt að hringja í
leyninúmer, þar sem mér yrði sagt fyr-
ir verkum. Ég hringdi og mér var sagt,
að ég hefði gert allt, sem ég þurfti
þennan dag.“
„Hvað svo?“ spurði Mason.
„Ég hringdi aftur í þetta leyninúmer,
breytti röddinni og spurði eftir Mac.
Maðurinn sem svaraði sagði að ég hefði
fengið skakkt númer og spurði í hvaða
númer ég hefði hringt og ég sagði hon-
m það. Hann sagði: „Þetta er leyni
^íónustufyrirtæki Billings & Comntnn
Það vinnur enginn Mac hjá okkur.“ “
„Hvað svo?“
„Svo,“ sagði hún, „leitaði ég upp
skrifstofu Billings & Compton leyni-
þjónustunnar og fór þangað til að
heimta skýringar.“
„Hvað gerðist?“ spurði Mason.
Dvergurinn í Valhöil
TEIKNARI: THAYER
FÁLKINN
37