Fálkinn - 21.10.1963, Síða 30

LITLA
SAGAIM
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
ÞRJÚ
A TIMBURFLEKA
Eftir margra ár taugaslítandi
vinnu hafði Gilbert Morton,
hinn þekkti bandaríski iðju-
höldur, loks látið eftir sér að
taka sér leyfi og var lagður
af stað í hnattferð með lysti-
skipinu Golden Anchor. Ferða-
lagið varð nú ekki alveg eins og
hann hafði hugsað sér það, því
að til allrar óhamingju hafði
kona hans, Patricia, heimtað
að fá að leiðbeina honum á
ferðalaginu, og þegar það er
athugað, að hjónin höfðu í
átján ár búið saman sem kött-
ur og hundur, þá getið þér skil-
ið, að ferðin olli nokkrum von-
brigðum.
Það vantaði ekki unga, kven-
lega fegurð um borð — það
var tækifærið til að komast í
samband við hana, sem skorti.
Patricia hafð augun í hnakk-
anum. Hún sá og heyrði allt.
Aðeins einu sinni gleymdi hún
að líta eftir hinum kvensama
eiginmanni sínum, nefnilega
þegar Golden Anchor rakst á
sker í kyrrahafinu og sökk á
tæpum þremur mínútum.
Eftir að hafa synt nokkurn
tíma, kom Gilbert auga á
timburfleka úr þykkum trjá-
bolum, fleka, sem nokkrir ung-
ir, ævintýraþyrstir bandarískir
vísindamenn höfðu haft með
sér á skipinu. Nú rak hann
einn og yfirgefinn á hinu stóra
hafi. Gilbert heppnaðist að
bjarga sér upp á hann ásamt
hinni þekktu sjónvarpsstjörnu,
fegurðardrottningu og dægur-
lagasöngkonu, Diönu Twist.
Það getur vel verið, að Gilbert
hafi rekið upp stór augu, er
hann sá, hversu heppinn hann
hafði verið.
Hann hafði reyndar gefið Di-
önu hýrt auga allan tímann og
hann hafði það á tilfinningunni,
að henni stæði ekki alveg á
sama um hann. Þegar mesta
skelfingin var liðin hjá, strauk
hún hina votu ljósu lokka frá
enninu og brosti til hans. Hann
fann, hvernig hjartað byrjaði að
slá óreglulega og flýtti sér að
brosa á móti.
Puh-ha ,sagði hún, hvílík
skelfing.
Gilbert gat ekki svarað. Höf-
uð kom í ljós við rönd timbur-
flekans og spjó vatnssúlu í
höfuð honum. Það var Patricia.
Æ, ert það þú? tautaði Gil-
bert og hugsaði um það eina
sekúndu, hvort hann ætti að
berja á fingur hennar, svo að
hún sleppti takinu, svo sigraði
hið góða í honum — svo var
hvössu augnatilliti Patriciu fyr-
ir að þakka —o g hann fór að
drasla henni um borð, en það
var nokkuð sem var þrekraun,
þar sem hún var næstum c
og meðalstór hippopotamus,
sem er fínt orð á flóðhesti. En
um borð komst hún og við höf-
um nú hinn sígilda þríhyrn-
ing: Einn maður og tvær kon-
ur á fleka einhvers staðar í
Kyrrahafinu. Getur maður kraf-
izt betra efnis í spennandi
sögu?
Við skulum sjá, hvernig það
fer.
Timburflekann rak frá staðn-
um, þar sem Golden Anchor
hafði sokkið. Sólin skein, en
það var ekki heitara en svo, að
hægt var að þola það. Það var
nóg af vatni og niðursoðnum
matvælum.
Það voru ekki töluð mörg orð.
Gilbert sat og horfði sljóum
augum fram fyrir sig. Það, sem
eitt augnablik hafði virzt ætla
að verða heilt rómantískt æv-
intýr, hafði hrunið til grunna
við komu Patriciu og var
sprungið eins og sápubóla. Di-
ana var önnum kafin við að
koma lagi á hinar ljósu krull-
ur sínar, Patricia sat og sendi
henni fjandsamlegt augnaráð.
Þannig leið dagurinn. Sólin
hvarf og það va'ð nótt, það
komu stjörnur á himininn. Gil-
bert gat ekki sofið. Hann stóð
varlega á fætur og sá, að kon-
urnar tvær, sem lágu með
teppi yfir sér í sitt hvorum
enda flekans, sváfu þungt.
Honum hafði dottið nokkuð í
hug. Úr björgunarkassanum
dró hann fram stingsög og án
þess að gera of mikinn hávaða,
fór hann að saga sundur man-
illakaðlana, sem trébolirnir
voru bundnir saman með. Hann
ætlaði einfaldlega að skipta
flekanum í tvo jafnstóra hluta.
Hann var að þessu meginhluta
nætur. Loks gat hann með
ánægjulegu andvarpi ýtt þeim
hlutanum burt, sem hann sat
ekki sjálfur á.
— Vertu sæl, Patricia, taut-
aði hann, við skulum vona, að
þér verði bjargað.
Þetta var fróm ósk, en Gil-
bert var nú líka óvenju góð sál.
Þann helming flekans, sem
hafði verið sagaður frá, rak
lengra og lengra burt og að
lokum gat hann ekki greint
hann. Með eftirvæntingarfullu
brosi skreið hann að og beygði
sig yfir hina sofandi fegurðar-
drottningu undir teppinu, tók
utan um hana og þrýsti ástríðu-
fullum kossi á munn hennar.
— Við erum ein, elskan!
hrópaði hann hrifinn.
Hún reis upp.
Það var Patricia.
Willy Breinholst.
O0 FÁLKINN