Fálkinn - 21.10.1963, Blaðsíða 39

— þau eru alveg sýnileg. Til
að skipta um umræðuefni sagði
ég: Og þessi við hliðina á
Lucenti er Vivaldi.
Þú kannast sjálfsagt við
hana úr myndinni „Stattu kyrr
eða ég skýt“. Rigóletta virti
fyrir sér Vivaldi, töfrandi dökk-
hærða konu gædda svo mikl-
um kvenlegum yndisþokka og
fjöri, að maður gæti haldið, að
hún gæti vakið dauða til lífs-
ins. Eftir augnablik sagði hún:
— Guð almáttugur, eiga
'þessar að vera stjörnuvnar?
■ Santina sagði: — Talið bara
ihreint út.....eiga þessar að
vera stjörnurnar?"
— Má ég geta mér til,
hvernig þér ætluðuð að halda
áfram? „Ef þetta eru stjörn-
urnar, er ég þeim fremri.“ Ekki
satt? Ekki satt?
Rigóletta tók bersýnilega nú
íyrst eftir háðstóninum og
sagði: — Segið mér Signorina,
þér eruð þó ekki að gera grín
að mér?
— Nei, ég skal vara mig á
því.
— Gigi getur sagt yður hver
ég er. Gigi er einmitt að koma
frá framleiðandanum, sem hef-
ur beðið mig að koma í kvöld
,til að hann geti ráðið mig í eina
af sínum næstu myndum.
Mér til undrunar spurði
Santina grafalvarleg: — Virki-
lega? Hefur Gigi verið hjá
Parodi fyrir yður?
— Einmitt. Strax og unnt er
vil ég leika í kvikmynd.
Sjáið, hér eru myndir af
mér, lítið á þær.
Dásamlegar, dásamlegar.
— Já, þær eru góðar, ekki
satt?
Santina sagði lágt: — Þú
hefur aldrei viljað tala við
framleiðandann, fyrir mig, Gigi,
þótt ég hafi oft beðið þig urrí
það. Ef þú hefur gert það fyrir
þennan sjimpansa.
Ég ætla ekki að reyna að,
lýsa, hvað nú fór fram.
Rigóletta réðst að Santínu
TRÚLOFUNAR
H
R
I
N
G
A
R
ULRICH FALKNER oullsm
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆO
og hrópaði: Segðu það einu
sinni enn, ósvífna manneskja.
Santina hrökklaðist aftur á
bak og sagði: — Út af hverju
eruð þér móðgaðar. Ef ég hef
móðgað nokkurn, hljóta það að
vera sjimpasarnir.
Rigóletta reyndi að þrífa í
baðkápu Santinu og opnaði
hana og afhjúpaði brjóst San-
tinu.
Hún hrópaði: — Hvað nú,
viljið þér nú einnig sjá vöxt
minn?
Fyrir alla muni verið ekki
hlédrægar.
Allir í veitingasalnum höfðu
staðið á fætur til að horfa á.
Santina hljóp út og kallaði til
mm: — Við tölum saman!
Svo gekk ég leiðar minnar
með Rigólettu, bálreiður. Af til-
viljun stóð Parodi fyrir utan
og talaði við leikstjóra. Ég gat
einfaldlega ekki þolað meira,
ég vildi losna við Rigólettu svo
fljótt sem auðið væri.
— Sjáðu, þarna er Parodi.
Þú þarft ekki að bíða þangað
til í kvöld. Þegar hann er búinn
að tala við manninn, farðu þá
bara beint til hans og segðu:
Ég er Rigóletta, sú stúlka, sem
Rinaldi hefur sagt yður frá.
Og hlustaðu vel á það, sem
hann segir við þig.
Hún leit á Parodi og sagði
svo:
—- Já, en veiztu hvað, ég vil
ekki að hin verði enn afbrýði-
samari, þegar hún sér, að ég
er að tala við hann.
Reyndar skil ég vesalinginn.
Þú hefur gert dálítið fyrir mig,
sem þú vildir ekki gera fyrir
hana.
Ég sagði: — Farðu bara,
farðu bara rólega til hans. Nú
hafði Parodi lokið við samtal
sitt.
Rigóletta lagði af stað og
gekk þvert yfir torgið. Hún
vaggaði á hinum hjólbeinóttu
fótum sínum, taskan hékk úr
hinum langa handlegg hennar
hún líkist í raun og veru
sjimpansa. Ég sá hana ganga
til Parodi, tala við hann og
opna töskuna og sýna honum
myndirnar. Hann tók myndirn-
ar, leit lauslega á þær og rétti
henni þær aftur, svo lagði hann
höndina á öxl hennar og talaði
við hana. Þegar hann var til-
búinn, klappaði hann henni
brosandi á kinnina og gekk að
bílnum sínum. Rigóletta stóð
augnablik kyrr með hendurnar
að síðunum, horfði á eftir bíln-
um sem fjarlægðist og kom svo
aftur til mín. Ég sagðist vilja
fylgja henni eitthvað áleiðis.
Við yfirgáfum kvikmynda-
bæinn og fórum eftir akurgöt-
unni í áttina að Tiberstíflunni.
Þegar við vorum komin út úr
bænum, sagði hún: — Hann
var vingjarnlegur, reglulega
vingjarnlegur. Hann spurði
mig: — Hvers vegna viljið þér
endilega gerast kvikmyndaleik-
kona?
— Og hverju svaraðir þú
þá?
— Ég svaraði: Ég hef hugsað
mér kvikmyndirnar, því að það
er mjög gott að taka af mér
myndir eins og þessar myndir
sýna og einnig vegna þess, að
ég er viss um, að ég hef svo
góðan framburð.
— Hvað sagði hann?
— Hann sagði: — Fyrir
konu eins og yður yrði maður
að gera myndir eftir máli.
— Og hvað sagðir þú þá?
— Ég sagði: — Gerið það
Þá.
— Hverju svaraði hann þá?
— Hann svaraði: — Ég skal
hugsa um það nánar og láta
yður svo vita gegnum Rinaldi.
Við vorum komin á engjarn-
ar, sem liggja meðfram Tiber
og vorum ekki mjög langt frá
Porto di Roma.
Rigóletta gekk á grasinu
gagntekin af tilfinningum sín-
um og söng með þanið brjóst,
hár hennar blakti í vindinum.
Skyndilega spurði hún:
— Segðu mér, Parodi verð-
ur ekki erfiður, ha?
— Hvað áttu við með því?
— Ég á við, er hann ekki
hræðilega ágengur? Fyrst lagði
hann höndina á öxl mína svo
klappaði hann mér á kinnina.
Ég vil ekki að hann geri sér
neinar vonir. Hefðum við ekki
verið stödd úti, þar sem allir
gátu séð okkur, hefði ég gefið
honum löðrung.
f þetta sinn var ég orðlaus.
Ég gekk við hliðina og vildi
gjarna hafa spurt: — Sérðu
raunverulega fljótið? Eða sérðu
kannski í stað fljótsins mal-
bikaða götu, sem bílar aka
eftir? Og hvað sérð þú í
stað geymisins við gasstöðina?
Rjómatertu? Hún beygði sig
niður til að tína gult blóm,
sem hún stakk í hnappagat
mitt. Svo sagði hún, meðan hún
leitaði 1 tösku sinni: — Já, nú
fer ég, þú átt að vinna. En
taktu þessar sígarettur og hugs-
aðu um mig, þegar þú reykir
þær.
Ég stóð með báða sígarettu-
pakkana í hendinni, ruglaður
og biindaður af birtunni frá
himninum. Ég horfði á eftir
Rigólettu, sem fjarlægðist eftir
engjunum við Tiberstífluna,
sem var þakin skýjabólstrum
og hún dansaði.
Cluggi aft götunni
Framhaid af bio. 27.
hugsa um, fór ég inn í prjóna-
verzlun og keypti prjóna, mik-
ið af mjúku gulu ullargarni og
nokkrar léttar uppskriftir.
Meðan ég blaðaði í mynstur-
bókinni tók hin góða, gamla
góða afgreiðslustúlka eftir því
að ég var ekki með neinn hring
og brosti.
— Ég hélt reyndar, að það
væri yðar eigið barn, sagði
hún.
Mig langaði til að segja, að
það væri það, en það var eitt-
bvað sem hélt aftur af mér.
Þegar ég fór út úr búðinni, var
ég orðin sjálfri mér reið og dá-
lítið hrædd. Ef ég gat ekki við-
urkennt það fyrir gamalli konu,
sem ég myndi aldrei sjá fram-
ar,og ekki hafa minnstuþýðingu
fyrir mig, hvernig gæti ég þá
gert það alla ævina? Það tók
ekki betra við, þegar ég tók
eftir, að ég stóð fyrir framan
skartgripaverzlun og horfði á
hringa.
í skranverzlun lengra burtu
kom ég auga á tóbaksdósir úr
postulíni með M á lokinu og
þær keypti ég handa Mavis.
Svo var það John. Æ, hvað ég
óskaði þess að geta keypt handa
honum plötuspilara, en það end-
aði með því að ég keypti handa
honum belti úr marglitu leðri.
Svo sótti ég bögglana í ritfanga-
verzlunina og gekk heimleiðis.
Við komum seint í jólaboð
Doris.
Ég hafði verið döpur allan
daginn, en síðdegi?, þegar
Toby var farinn út til að kaupa
vínflösku til að hafa með sér
í boðið til Doris, leið mér bet-
ur og fór að klæða mig. En ekk-
ert af því, sem ég átti, fór al-
mennilega. Pilsin og víðu kjól-
arnir mínir voru ekki nógu víð
lengur. Það var ekki neitt lag
á hárinu heldur. Þð hékk eins
Framhald á næstu síðu.
Shqdr
tínsJbjL 5 ivuxtNna ER
KJORINN BÍUFYRIR ÍSIENZKA VEGC
RYÐVARINN.
RÁMMBYGGÐUR, '
AFLMIKIU
OG 6 □ Ý R A R I
TÉKHNESKA BIFREIÐAUMBOÐIÐ
WNARJTRATI 12, ÍÍMI 3TMI
FÁLKINN 39