Fálkinn


Fálkinn - 17.02.1964, Blaðsíða 14

Fálkinn - 17.02.1964, Blaðsíða 14
„Um þær mundir bruggaði ég soldið — það var ósköp lítið — bara soldið .... soldið .... “ „Það þætti saga til næsta bæjar ef við bænd- urnir færum að gefa rollunum lyf, sem stein- dræpi í þeim fóstrið! “ KRAFINN UM FÁLKIM RÆÐIK VI» HJÁLMAR ÞOKSTEINSSON Á HOFI Jörð var stirð af frosti og snjóhraglandi þegar við ókum í hlað á Hofi ó Kjalarnesi árla hinn síðasta dag ýli en um það leyti sem við snerum við heim helltist regnið úr lofti á freðin túnin. Þannig höfðu einnig orðið veðrabrigði í lífi skáldbóndans á Hofi, þar höfðu skipst á skin og skúrir á löngum ævidegi, hann hafði lifað sínar rökkurstundir en einnig átt sín geisla- brot. Hjálmar Þorsteinsson á Hofi er löngu þjóðkunnur fyrir kvæði sín og stökur sem margar hverjar hafa orðið landfleyg- ar og yljað mörgum manninum um hjartarætur. Eins og fleiri góð skáld er Hjálmar Norðlendingur að upp- runa. Nánar tiltekið Húnvetningur. Hann er einn úr hópi sjö systkina. Hjálmar segir okkur að hann einn sinna systkina hafi hlotið hagmælsku í vöggugjöf. — Og það er sennilega af því að ég er undanvillingur. — Undanvillingur? — Já, það er nú saga að segja frá því, svarar Hjálmar og brosir í kampinn. Ég veit hvenær ég er fæddur. Annars veit ég sáralítið um fyrstu árin eftir það. Ég er fæddur á Reykjum í Hrútafirði þann 5. september árið 1886. Þar bjó pabbi þá. Þetta voru óskapleg harðindaár, hafís landfastur og almenn harðindi og hallæri. Um þetta leyti flytja foreldr- ar mínir búferlum suður yfir heiði, alla leið suður í Garð. Og þá var nú ekki um annað að ræða en flytja allt á hrossum. Þið getið ímyndað ykkur ferðalagið yfir hjarnbreiðurnar í brunagaddi. Enda var ég dæmdur óferjandi, ég var skilinn eftir, sex mánaðar piltkorn. Þess vegna var mér komið fyrir til bráðabirgða. Það átti að sækja mig seinna þegar um hægðist. Pabbi varð formaður suður í Garði. En það fór nú öðruvísi, ég sá ekki pabba minn fyrr en eftir sautján ár. Ég lenti á flandri, var hjá ýmsu fólki til skiptis, það er allt dáið og ég veit ekki einu sinni nöfnin á því. Af einskærri tilviljun komst ég að því seinna meir að ég hafði verið á Þingeyrum í hálft ár, hjá hjónum sem hétu Björg og Pétur. En hvernig ég kemst í þeirra hendnr, veit ég ekki. Nema hreppurinn hafi 14 ráðstafað mér. Og nú kemur ævintýri. Þessi Björg og Pétur áttu ekkert barn, voru þarna sennilega í húsmennsku eins og altítt var á þessum árum. Þau tóku ástfóstri við mig en gótu ekki haft mig. Svo það varð úr að önnur hjón tóku mig að sér, það voru Sigurlaug Hannesdóttir og Erlendur Hallgríms- son frá Meðalheimi. Þau höfðu verið vinnuhjú hjá Möller kaupmanni á Blönduósi en síðan fengið Bjarnarstaði í Vatns- dal til ábúðar. Hjá þessum hjónum ólst ég upp og þau gengu mér í foreldra stað á allan hátt. Þau voru mér afar góð og þeim á ég margt gott að þakka. Þó var það aldrei ætlunin nð ég ílentist hjá þeim. Ég mun hafa verið þriggja vetra þegar mamma gerir sér ferð að sunnan gagngert til að sækja mig. En fóstra mín vildi ekki fyrir nokkurn mun sleppa mér, sjálf átti hún ekkert barn. Og það fór svo að mamma fór tómhent suður aftur, ég rétt þekkti hana. — Og föður þinn sástu ekki fyrr en löngu seinna? — Þá var ég orðinn 19 ára, svarar Hjálmar. Pabbi og mamma höfðu farið vestur um haf til Ameríku að freista gæf- unnar en hrepptu hvorki gull né græna skóga. Mamma kom heim aftur eftir tveggja ára dvöl vestra en pabbi varð að vera eftir enn um þriggja ára skeið til að vinna fyrir farinu heim. Hann gerðist nú formaður í Garði á nýjan leik og þá kem ég til hans í vertíðarbyrjun árið 1906 Þetta var fyrsta kynning við mitt fólk og ekki vildi ég hafa farið þess á mis að kynnast föður mínum. Hann var í alla staði öðlingsmaður og af honum lærði ég eiargt. — Og varstu lengi með föður þínum? — Nei, ég reri bara með honum þessa einu vertíð. Um vorið fór ég norður aftur, fótgangandi. Þá var nú ekki ferð- ast öðruvísi. Og það var ljóta aðkoman þegar heim kom, því máttu trúa, vinur minn. Þá vorum við flutt að Mosfelli í Svínadal og þar höfðu fósturforeldrar mínir búið í ellefu ár. Jæja, við fórum með gufuskipi upp í Borgarnes og lögðum þaðan af stað gangandi norður. Á leiðinni upp eftir fengum við svo vont í sjóinn að gamlir skútukarlar af Akranesi urðu þræl-sjóveikir. Og ekki tók betra við á landi. Þá var fann- FALKINN

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.