Fálkinn - 17.02.1964, Blaðsíða 8

}a>ii;s »o\i»
lykjast vera hann. Öryggis-
þjónustan mundi fylgjast með
skeytinu eins og fylgst var með
öllum skeytasendingum. Það
kom strax í ljós, ef annar sendi
skeytið, persónuleg einkenni
leyndu sér ekki við morse-
sendingar. Mary Trueblood
hafði sjáif skoðað rannsóknar-
stofurnar , þar sem fylgst var
gaumgæfilega með öllum
skeytasendingunum og ná-
kvæmir línuritarar skráðu á
pappírsræmur tiðni sendingar-
innar svo það kom jafnvel í ljós
ef æðaslátturinn var örari en
venjulega. Forstöðumaðurinn
hafði sjálfur útskýrt fyrir henni
þegar hún hóf starf sitt fyrir
fimm árum, hvernig bjalla
mundi hringja ósjálfrátt og
sambandið rofna ef réttur aðili
væri ekki við senditækið. Með
þessu var loku fyrir það skotið
að senditækin kærnu að notum
í höndum óvina. Á sama hátt
gat handtekinn umboðsmaður
leyniþjónustunnar, sem neydd-
ur var að viðlögðum pynding-
um til að senda skeyti til Lond-
on, breytt stíl sínum án þess
nokkur yrði var við það nema
þeir sem hlustuðu í London og
vissu þá upp á hár hvers kyns
var.
Nú kom að því. Hún heyrði á
tóninum frá tækinu að London
var á næstu grösum. Mary
Truebood leit á úrið sitt. Klukk-
an var 6:30. Hún vissi ekkert
hvað hún átti af sér að gera!
En loks heyrði hún fótatak í
ganginum. Hún varð að hjálpa
honum. í örvæntingu ákvað
hún að freista þess og halda
sambandinu opnu.
„WWW kallar WXN ....
WWW kallar WXN .... Heyr-
irðu til mín? .... heyrirðu til
mín? ,... “ Það heyrðist greini-
lega í London, sem leitaði fyr-
ir sér að stöðinni í Jamaica.
Fótatakið heyrðist nú við
c’yrnar.
Hún tók á sig rögg og svar-
aði: „Heyri greinilega ....
heyri mjög greinilega ....
heyri .... “
Bak við hana kvað við
sprenging. Eitthvað hrökk í
öklann á henni. Henni varð litið
niður. Það var hurðarhúnninn.
Mary Trueblood sneri sér við
i' stólnum. Maður stóð í dyrun-
m. Það var ekki Strangway.
að var stór negri með gulleitt
örund og blóðhlaupin augu
Hann hafði byssu í hendi.
Mary Trueblood opnaði
munninn til að æpa.
Maðurinn brosti gleiður.
Hann lyfti byssunni hægt og
umhyggjusamlega og skaut á
hana þrem skotum í hjartastað.
Stúlkan hneig út af stóln-
stólnum. Heyrnartækin runnu
af glóbjörtu höfðinu og niður
á gólf. Andartak heyrðist suð í
senditækinu, það þagnaði jafn-
skjótt. Öryggishlerunin hafði
gefið tilkynna, að ekki væri
allt með felldu hjá WXN.
Morðinginn gekk útúr her-
berginu. Hann kom aftur með
kassa,sem merktur var skraut-
legu vörumerki: PRESTO FIRE
og stóran strigapoka merktan
TATE & LYLE. Hann lét kass-
anna á gólfið og gekk að líkinu
og tróð því hálfvegis ofan í
pokann. Fæturnir stóðu útúr.
Hann beygði hnén og tróð fót-
unum inn. Hann dró þungan
pokann út úr herberginu og
kom síðan aftur. í horni her-
bergisins stóð peningaskápur
opinn eins og honum hafði ver-
ið sagt og dulmálslyklarnir
höfðu verið teknir út úr skápn-
um og látnir á borðið eins og
honum hafði verið sagt,tilbún-
ir fyrir sambandið við London.
Maðurinn henti þeim, ásamt
skjölum í peningaskápnum í
hrúgu á gólfið. Síðan reif hann
niður gluggatjöldin og lét þau
fara sömu leið. Hann henti
tveimur stóíum ofan á hrúg-
una. Hann opnaði kassann með
eldfærunum og stakk þeim í
hrúguna og kveikti eld. Þurr
húsgögnin fuðruðu upp á samri
stund og eldurinn læsti sig í
veggina. Maðurinn gekk að for-
dyrunum og opnaði þær upp á
gátt. Gegnum kjarrið og skóg-
arþykknið sá hann glitta í lík-
vagninn. Hann heyrði suðið í
skordýrunum og malandi hljóð-
ið í bílhreyflinum. Að öðru
leyti var ekkert lífsmark við
götuna. Maðurinn sneri aftur
inni í reykfylltan ganginn og
lyfti byrði sinni léttilega á bak-
ið. Dyrnar skildi hann eftir opn-
ar til að flýta fyrir dragsúgin-
um.Hann gekk hratt niður stíg-
inn. Afturdyrnar á likvagnin-
um voru opnar. Hann rétti pok-
ann inn í bílinn og horfði á
mennina tvo þrýsta honum nið-
ur í kistuna ofan á lík Strang-
ways. Síðan vippaði hann sér
upp í bílinn og lokaði á eftir
sér og settist niður og setti á
sig svartan pípuhattinn.
Um það bil sem fyrstu «ld-
tungurnar teygðust út um
gluggana á efri hæð hússins ók
líkvagninn hljóðlega upp veg-
inn sem lá í áttina að Mona-
uppistöðunni. Þar yrði líkkist-
an látin sökkva í bládýpið og
þar með var búið að tortíma
bæði skjalasafni og starfsliði
leyniþjónustunnar í Kingston.
Vopnaval.
Þrem vikum seinna í London.
Marzmánuður var óvenju harð-
ur.
Hríðarbyljir og haglél dundu
á borginni alltaf öðru hvoru og
íbúarnir áttu ekki sjö dagana
sæla að brjótast til vinnu sinn-
ar í öðrum eins garra, kuldinn
beit í kinnar og skór og sokkar
urðu vatnsósa.
Þennan fyrsta dag í marz var
veðrið óvenju fúlt og það varð
jafnvel M að viðurkenna, þótt
hann að öðru jöfnu kærði sig
kollóttan um veðurfar, jafnvel
þótt um ofviðri væri að ræða.
Gamall svartur Rolls Royce af
beztu gerð með hversdagslegu
skrásetningarnúmeri nam stað-
ar við gangstéttina fyrir utan
margra hæða bygginguna við
Regents Park og M steig út,
stirður nokkuð. Haglið buldi á
andliti hans eins og skothríð.
í stað þess að flýta sér inn í
húsið, gekk hann kringum bif-
reiðina og að glugganum sem
bílstjórinn sat við.
„Þarf ekki á bílnum að halda
meira í dag, Smith. Farðu
með hann og komdu þér heim.
Ég fer með neðanjarðarlest-
inni í dag, Þetta er ekkert
veður fyrir bilferðir. Það er
verra en þessi ferðalög PQ-
skipalestanna til Murmansk.“
Fyrrverandi yfirkyndari
Smyth brosti breitt þakklátur.
„Já, herra. Og takk fyrir.“
Hann virti fyrir sér bein-
vaxinn húsbónda sinn sem
kominn var á efri ár, pauf-
ast fram fyrir bílinn og inn í
bygginguna. Alveg eins og
„kallinn" í gamla daga. Alltaf
hafði hann látið sér annt um
blækurnar. Smith smeygði gír-
stönginni í fyrsta og hvessti
augun út um vatnsbarða fram-
rúðuna og bifreiðin seig hægt
af stað. Þeir voru ekki margir
þessum líkir nú á dögum.
M fór í lyftunni upp á 8. hæð
Annar hluti hinnar spennandi
framhaldssögu eftir IAN FLEMING
FALKINN