Fálkinn - 17.02.1964, Blaðsíða 37

Trúið þér á raddir
Framh. af bls. 31.
vítinu þar, í sex 100 marka
seðla“ hélt gamla konan áfram.
„Það mun vanta 50 krónur, þær
eigið þér sjálfur að leggja fram.
Fyrst eigið þér að leggja á töl-
una þrjá, næst á níu, þriðja
sinnið á einn, fjórða á átta og
fimmta og síðasta á númer tvö.
Getið þér munað þetta.“
„Ég hef aldrei getað munað
tölur,“ viðurkenndi ég.
„Hugsið þá um fæðingardag
gömlu dömunnar ogár,“hneggj-
aði hrukkótti engillinn. Áður
en ég gæti sagt meira — ég gat
ekki einu sinni þakkað henni
fyrir — var hún horfin.
Rétt á eftir stóð ég með brak-
andi peningaseðlana í höndun-
um.
„Við hvern varstu að tala?“
kallaði Elín innan úr vefstof-
unni. Ég var svo æstur, að ég
gat varla komið upp orðunum,
en að lokum heppnaðist mér
að stama það sem gerzt hafði.
Elín var jafn forviða og ég,
en hún var fljótari að átta sig:
„Flýttu þér þá til Trave-
múnde, maður,“ hrópaði hún.
..Þarfnast þetta nokkurrar um-
hugsunar? Kannske verðum við
milljónerar strax í kvöld; Millj-
ónerar strax í kvöld ...
Ég fékk ferðapeninga og
fimmtíu krónurnar hjá Elínu og
tók fyrstu lest.
Þriðja september 1882. Ég
hélt áfram að endurtaka setn-
inguna meðan ég sat í lestinni.
„Entschuldigen“ sagði kjól-
klæddi dyravörðurinn þegar ég
ætlaði að ganga inn í spilasal-
inn, „en þér eruð ekki með
hálsbindi. Gestirnir í Cacino
verða að hafa hálsbindi."
Klukkan var margt. Það gátu
í mesta lagi verið tíu spil eftir
fyrir lokun. Ég spurði niður-
dreginn, hvað ég gæti gert.
„Talið við fatageymsludöm-
una,“ sagði hann.
Fatageymsludaman hafði
mikið úrval hálsbinda á okur-
verði. Ég keypti eitt grænt. Það
var svo herfilegt, að Sigfríði
frænku myndi áreiðanlega hafa
fundizt það fallegt.
Svo þaut ég inh í spilasalinn,
og lagði, eftir að hafa skipt pen-
ingunum mínum, fyrst undir
á númer þrjú. Ég var svo æst-
ur, að ég tók alls ekki eftir því,
að númer þrjú kom upp, fyrr
en stuttklipptur herra við hlið-
ina á mér sagði: „Þér voruð
heldur heppinn, herra minn, —
fyrsta skipti og hitta á réttu töl-
una.“
Ég safnaði, næstum því blind-
andi, saman stórum haug af
spilapeningum, sem féhirðirinn
ýtti til mín. „3600 mörk,“ sagði
hann og brosti kuldalega. Ég
tróð spilapeningunum í vasann
og hafði rétt sinnu á að leggja
næst undir á númer níu, áður
en stjórnandinn hrópaði, að nú
væri hætt að taka á móti á-
hættufé.
„Stórkostlegt! “ hrópaði sá
stuttklippti þegar númer níu
kom upp. Ég lét sem ekkert
væri, en það synti allt fyrir aug-
unum á mér. Svitinn streymdi
um mig, og ég fann greinilega,
hvernig augu allra í kring
hvíldu á mér og risavinningum
mínum, en ég herti mig ákaf-
lega upp og reyndi meira að
segja að brosa.
„Leggið undir!“, hrópaði
stjórnandinn.
Ég flýtti mér að leggja undir
á númer eitt.
Ég vann aftur, en undrun mín
var varla eins mikil núna. Mér
fannst ég eiga heima í þessum
töfrahring og hefði víst orðið
meira undrandi, hefði ég ekki
unnið. Alveg öruggur um að
ganga sigrandi gegnum síðustu
þrjú spilin, gat ég nú brosað til
mótspilara minna, sem drógu
andann djúpt svo ve. heyrðist,
þegar kúlan dansaði næsta
skipti niður í gatið við töluna
átta.
„Leggið fram áhættuféð!"
Ég lagði aftur undir á átta.
í þetta skipti olli augljós heppni
mín megnum ólgandi keðju-
verkunum hjá áhorfendum. Ég
tók eftir því, að fólk frá öðrum
borðum hafði streymt að til að
horfa á töfraspii mitt. Ég var
fastnegldur af mörgum hundr-
uðum augna, og það var með
naumindum að ég gat komið
hendinni niður í vasann til að
ná í spilapening, svo þétt var
troðizt frá öllum hliðum. Ég
lagði peninginn á númer tvö.
Þegar litla fílabeinskúlan,
eftir taugaæsandi danssveiflur
milli tveggja óku. nra talna,
stökk skyndilega niður í holuna
við númer tvö, var eins og
skriða félli umhverfis mig.
Ég flýtti mér að grípa vinn-
ing minn og þjóta út um dyrnar
til að fá honum skipt. Niður
þrepin. Út á götuna til járn-
brautarstöðvarinnar. Fyrst þeg-
ar lestin var runnin af stað,
Framhald á bls. 39.
FALKINN