Fálkinn


Fálkinn - 17.02.1964, Blaðsíða 9

Fálkinn - 17.02.1964, Blaðsíða 9
og gekk eftir þykku gólftepp- inu á ganginum inn á skrifstofu sína. Hann lokaði dyrunum á eftir sér, fór úr frakkanum og tók af sér hattinn, hengdi hvort tveggja bak við dyrnar. Hann dró upp úr vasa sínum stóran bláan vasaklút og þurrkaði frainan úr sér. Þó kynlegt væri, myndi hann aldrei gera slíkt frammi fyrir lyftuverði eða dyravörðum. Hann gekk að skrifborðinu og beygði sig yfir innanhússsímtólið. Hann studdi á hnapp. „Ég er kominn ung- frú Moneypenny. Merkin, takk, og allt annað, sem liggur fyrir. Náið svo í sir James Moloney. Ætli hann sé ekki nálægt St. Marys eins og er. Segið yfir- foringjanum að ég muni hitta 007 innan hálftíma. Og láttu mig haí?. skjölin um Strang- ways-málið.“ M beið eftir hinu málmkennda jái og siðan slökkti hann á tækinu. Hann hallaði sér aftur á bak og tróð í pípu sína hugsi. Hann leit ekki einu sinni upp þegar einkaritarinn kom inn í stofuna og leit ekki einu sinni við bleiku pappírunum sem lagðir voru efst og merktir Mest áríðandi. Ef þetta hefði í raun og veru verið áríðandi, þá hefði verið hringt til hans um nótt- ina. Gult ljós kviknaði á síma- tækinu. M lyfti svarta tólinu, sem var eitt af fjórum. „Ert það þú, sir James Bara fimm mínútur?“ „Sex fyrir þig,“ svaraði hinn nafntogaði taugasérfræðingur og kurraði. „Viltu að ég athugi einhvern af ráðherruih Hennar Hátignar fyrir þig?“ „Ekki í dag,“ svaraði M fúll. Gömlu kapparnir í flotanum höfðu borið virðingu fyrir rikis- stjórninni. „Það er viðvíkjandi manninum í minni þjónustu, sem þú hefur haft til athugun- ar. Við þurfum ekki að n'efna hann á nafn. Þetta er venjuleg símalína, opin. Þú hefur víst útskrifað hann í gær. Er hann hæfur til starfa?“ Það varð þögn andartak. Nú fékk röddin á sig alvarlegri blæ og hátíðlegri. „Líklega er honum ekkert að vanbúnaði. Fæturnir orðnir góðir. Engin eftirköst. Já, það er allt í lagi með hann.“ Hann þagnaði á ný. „Já, vel á minnst, M. Þarna ríkir mikil spenna eins og þú veizt. Þú þrælar þessum mönn- um út. Geturðu ekki látið hann íást við eitthvað auðvelt í fyrstu? Eftir því sem þú hefur látið í veðri vaka, þá hefur hann ekki átt sjö dagana sæla síðustu árin.“ M rumdi illilega. „Fyrir það fá þeir kaupið sitt. Það kemur fljótt í ljós hvort hann er ekki fær um að annast starf sitt. Hann verður þá ekki sá fyrsti sem leggur upp laupana. Og mér skilst á þér að hann sé stálsleginn og fílhraustur. Hann var langt frá að vera alvarlega laskaður eins og sumir þeirra sjúklinga sem ég hef sent þér, — þeir sem í rauninni eru komnir á yztu þröm.“ „Vitaskuld — ef þú litur þannig á málið. En sársauki er dularfullt fyrirbrigði. Við vit- um sáralítið um eðli hans. Við getum ekki mælt hann. Og guði sé lof að líkaminn virðist gleyma furðu fljótt. En þessi maður hefur þjáðst af raun- verulegum sársauka, M. Þú mátt ekki halda, að bara vegna þess að ekkert er brotið ...“ „Að vísu. Að vísu.“ Bond hafði gert mistök og sopið af því seyðið. í öllu falli var M það þvert um geð að láta halda yfir sér fyrirlestur jafnvel þótt í hlut ætti einn fremsti læknir veraldar , um það hvernig hann skyldi meðhöndla trúnaðar- menn sína. Það var ekki laust við að gætti gagnrýni í rödd sir James Molony. M sagði stuttaralega: „Hefurðu nokk- urn tíma heyrt um mann sem heitir Steincrohn — Dr. Peter Steincrohn?“ „Nei, hver er það?“ „Amerískur læknir. Skrifað bók, sem mínir menn í Washington sendu hingað í bókasafnið. Þessi maður ræðir um hvað líkami mannsins geti þolað mikla refsingu. Setur saman lista yfir þá líkams- hluta sem meðalmaður getur verið án. Meðal annarra orða, ég skrifaði upp listann ef að gagni mætti koma. Langar þig að heyra listann?“ M fór i frakkavasa sinn og henti skjala- hrúgunni á borðið. Með vinstri sendi dró hann samanbrotið blað og sléttaði úr því. Hann lét sig engu skipta þögnina í símanum. „Halló, sir James? Jæja, hér kemur það: „ Gall- blaðra, milti, kirtlar, botn- langi, annað nýrað, annað lung- að, tveir fimmtu hlutar blóðs- ins og jafnvel meir, tveir fimmtu af lifrinni, megnið af maganum, fjögur fet af tuttugu og þremur fetum allra vefja og helmingur heilans.“ M gerði hlé á lestrinum. Þegar þögnin varð ekki rofin, þá sagði hann: „Nokkrar athugasemdir, sir. James?“ Það brúmmaði í lækninum. „Ég bo^na ekkert í því hvers vegna hann bætir ekki hand- leggjum og fótum eða ölum út llimunum. Ég er ekki alveg viss um hvað maðurinn er að fara.“ M hló stuttaralega. „Ég er ekki að reyna að sanna neitt, sir. James. Mér bara fannst þetta forvitnislegur listi. Allt, sem ég er að segja er það að okkar maður hefur sloppið vel miðað við þessi ósköp. En við skulum ekki fara að rökræða um það.“ Síðan bætti hann við í mildari dón: „Svo ég segi eins og er, þá hafði ég ætlað þessum manni létt verk og löðurmann- legt. Það er eitthvað á seyði í Jamaica.“ M varð litið út um gluggana þegar haglél buldi á rúðunum. „Þetta verður svipað sumarfríi. Tvennt af mínu fólki, karlmaður og stúlka, hafa stungið af saman. Þannig virð- ist liggja í því að minnsta kosti. Vinur okkar getur hresst upp á sál og líkama í sólskin- inu þarna suður frá og dundað sér við að komast á snoðir um hvað hefur orðið af þeim. Hvernig líst þér á?“ „Þarna hittirðu naglann á höfuðið. Ég hefði ekkert á móti svona hlutverki sjálfur.“ En sir. James Molony var ákveð- inn að fá sitt fram. Hann hélt áfram: „Þú mátt ekki halda að ég ætli að skipta mér af því sem mér ekki kemur við. En það eru takmörk fyrir hug- rekki manns. Ég veit þú neyð- ist til að meðhöndla þessa menn eins og þeir væru vélar en samt held ég að þú mundir ekki vilja að þeir brygðust þegar mest á reyndi. Þessi sem ég hef haft til lækninga lætur sér fátt fyrr brjósti brenna. Ég mundi segja að hann yrði þér að drjúgu gagni. En þú veizt hvað Morgan segir um hug- rekki í þessari bók?“ „Ég man það ekki.“ „Hann segir að hugrekki sé hcfuðstóll að frádreginni eyðslu. Ég fellst á þá skoðun. Það sem ég er að reyna að koma orðum að, er einfaldlega það að þessi maður virðist hafa sóað nokkuð miklu frá þvi stríðinu lauk. Ég mundi ekki vilja taka svo djúpt í árinni að segja að hann hafi yfirdreg- ið *— ekki ennþá, en það eru takmörk." „Einmitt." M fannst nóg komið af svo góðu. Nú á dög- um virtist linkindin ráða lög- um og lofum. „Það er þess vegna sem ég er að senda hann til Jamaica. Hafðu engar áhyggjur, sir. James, Ég skal sjá um hann. Meðal annarra orða, kom nokkurn tíma á daginn livaða efni þetta var sem rússneska stelpan sprau - aði í hann?“ „Fékk svarið í gær.“ Sir James Molony létti einnig þegar skipt var um umræðu- efni. Gamli maðurinn var eins og snúið roð í hund. Gat verið að M hefði skilið til fullnustu hvað sir James var að reyna að segja honum á hógværan hátt? „Það tók okkur þrjá mán- uði. Það var gáfnaljós við hitabeltissjúkdómadeildina sem komst að því. Þetta lyf er eitur sem kallað er fugu. Japanar nota það til að fremja sjálfs- morð. Það er unnið úr kynfær- um japanska smokkfisksins út- farnir í að nota ýmislegt sem enginn kann skil á. Þeir hefðu fullt eins getað notað curare. Það hefur sömu verkanir —• lamar miðtaugakerfið. Vísinda- lega heitið á fugu er tetroto- doxin. Hryllilegt efni og fljót- virkt. Það nægir ein innspýt- ing og öndunarfærin lamast. 1 fyrstu sér maður tvöfalt og síðan verður manni ókleift að halda augunum opnum. Þá getur hann ekki kingt. Hann hengir haus og getur ekki lyft höfðinu. Deyr úr öndunarfæra- lömun.“ „Hann var heppinn að sleppa úr þessu.“ „Kraftaverk. Það má þakka Frakkanum, sem með honum var. Henti honum á gólfið og gerði á honum lífgunartilraun- ir eins og um drukknun værl að ræða. Einhvern veginn gat hann þannig haldið lungunum starfandi þar til læknirlnn kom. Til allrar hamingju hafðl læknirinn unnið í Suður Ame- ríku. Hélt að um curare væri að ræða og hagaði sér eftir því, En þetta var einn á móti millj- ón. Meðal annarra orða, hvað varð um rússneska kvenmann- inn?“ „Æ, hún dó. Jæja, kæra þökk, sir James. Og hafið eng- ar áhyggjur af sjúklingnum, Ég skal sjá um hann hafi það gott. Vertu sæll.“ M lagði á. Svipurinn var kaldur og tómur. Hann teygði sig eftir spjaldskrá og blaðaði í henni fljóthentur. Á sum spjöldin krotaði hann athuga- semdir. Stöku sinnum hringdi hann í hinar ýmsu deildir. Þegar hann hafði lokið þessu, ýtti hann frá sér skránni og tók fram pípu sína og tóbaks- krukku sem búin var til úr fallbyssuskothylki. Á borðinu fyrir framan hann var ekkert nema skjalamappa, sem merkt var rauðustjörnunni sem tákn aði að um mikilvægustu leynd- (Frapih. í næsta blaði)(. e FALKINN

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.