Fálkinn - 17.02.1964, Blaðsíða 20

Ég teygði mig eftir sígarettu
eu var svo skjálfhent þegar ég
ætlaði að kveikja í henni að
Rutledge varð að hlaupa undir
bagga og kveikja í fyrir mig.
Um leið og hann hallaði sér
aftur á bak sagði hann eins og
biátt áfram og og honum var
unnt, næstum þvi við sjálfan
s'g:
— Mér þætti annars gaman
E 3 vita hver á skammbyssuna,
sem Johnny var myrtur með.
— Maðurinn minn var of
ungur til þess að taka þátt í
stríðinu, sagði ég þegar ég hafði
náð mér að mestu.
- Ójá, jæja, maður gleymir
því hvað árin líða ört...
Rutlegde virtist hálfvegis
vonsvikinn þegar hann stóð á
fætur. Ég gekk hér semsagt
við aðeins til að heilsa upp á
nýja leigjandann.
unum — en skammbyssan var
horfin.
Ég gat varla trúað mínum
eigin augum og rótaði enn einu
sinni í skúffunni í æði en án
árangurs. Skammbyssan var
var vissulega horfin.
— Kathy! Hvað ertu að gera
hér?
Það lá við að hjartað hætti
að slá í brjósti mér þegar ég
snerist á hæli og sá Paul í dyr-
augnaráði Pauls, hann stóð
grafkyrr og starðí á mig. Svo
nálgaðist hann mig hægt.
En nú var ég gripin ótta og
hörfaði nokkur skref. Þá nam
hann staðar og eitthvað sem
líktist brosi birtist á andlitinu.
— Seztu niður og hvíldu þig,
Kathy. Þú talar af þér. Þú ert
alltof æst til þess að vita hvað
þú ert að segja.
En hann gat ekki leikið
r~ r -\ r
V. V_ J r
IX. hluti
Eftir Maragaret Lynn
ssm við fundum hjá líki
Johnrv Brant...
Haiði lögreglan í rauninni
fundio morðvopnið en ekki
tekizt ð hafa upp á eigandan-
um? I íítta vissi ég ekki fyrr.
— I ð ætti ekki að vera örð-
ugt rð hafa upp á honum.
Maðu' þarf að hafa byssuleyfi.
— J 1 þetta var hermanna-
byssa, svaraði Rutlegde, — og
sennii' ;a úr síðasta striði.
Þarna ilýtur að vera að verki
fyrrvc andi hermaður, sem hef-
ur el:ki skilað henni ásamt
öðru hafurtaski sínu, ef til vill
átti hann orðið einhverjar
endurminningar tengdar henni.
Þér hafið víst ekki af tilviljun
séð slika byssu, frú Maitland?
Maðurinn yðar geymir sína
áfram?
Það var heitt í veðri en ég
fann kaldan svitann spretta út
á hryggnum á mér og hjartað
hamaðist svo í brjósti mér að
ég átti óhægt með andardrátt.
Það rann upp fyrir mér að Rut-
h'dge hafði sezt þannig að sóiin
skein beint framan í mig en
sjálfur sat hann í forsælu. Þetta
samtal, sem leit svo sakleysis-
k ga út á ytra borði var í raun
( ' sannleika ekkert annað en
y irheyrsla. Hann tortryggði
r ig og nú var hann að reyna
c 5 komast að raun um það
hvort ég hefði haft tækifæri til
a 5 komast yfir skammbyssu —
réttara sagt skammbyssuna,
Z3 FÁLKINN
Ég fiýtti mér í rykfrakkann
strax og hann var farinn. Ef
það hefur verið ætlun Rut-
ledges að skjóta mér skelk í
bringu, þá hafði honum heppn-
ast það. Það sem hann hafði
sagt mér um skammbyssuna,
hafði alið enn meir á tortryggni
minni. Ég varð að komast heim
eins fljótt og auðið yrði.
Trudy var á leiðinni yfir
ganginn um leið og ég kom
þjótandi inn og leit á mig
þrumulostin:
— En ... ungfrú Kathy! Ég
vissi ekki að þú ...
Ég lét mér nægja að kinka
kolli. Hafði engan tíma til að
útskýra neitt fyrir henni eða
hlusta á hana en flýtti mér allt
hvað aftók upp tröppurnar og
inn í herbergi Pauls.
Ég vissi hvar ég skyldi leita,
dró út skrifborðsskúffuna og
tók fram gamla tréskrínið.
Það var læst. Ég fálmaði um
alla skúffuna, alltaugaóstyrk.
Loksins — þarna var lykillinn.
Ég stakk honum í skrána og
var nú allt í einu sannfærð um
að hinn óhugnanlegi grunur
minni myndi ekki reynast á
rökum reistur. Örugglega lægi
skammbyssan hér óhreyfð í
skríninu.
Allt sem ég bjóst við að
finna var þarna með kyrrum
kjörum: heiðursmerkin, bréfin,
buddan, skráningarmerkið —
jafnvel askjan með skotfær-
unum. Fyrst var ég sem stein-
gerð af ótta en kom ekki upp
einu orði, stóð bara og starði á
manninn sem ég nú var viss
um að hefði myrt Johnny.
Hann hafði þotið til Akurlend-
anna þriggja um kvöldið áður
en ég kæmist á vettvang. Hann
framdi ódæðið og var á leið-
inni heim aftur þegar ég rakst
á hann. Hann hafði skotið
Johnny með skammbyssunni er
horfið hafði úr skúffunni...
— Nú, að hverju ertu að
leita?
Hvernig gat hann staðið
þarna og virzt ósnortinn með
öllu, eins og hann átti að sér
rólyndur og vingjarnlegur?
Loks gat ég stunið upp: —
Lögreglan ... lögreglan kom til
mín . ..
— Lögreglan, endurtók hann
hann seint og hægt en var jafn
rólegur.
Ég beið þess að hann héldi
áfram en hann þagði og það
varð til þess að örvilnun greip
mig á ný.
Auk þess hafði það verið mis-
ráðið af mér að þjóta til hans
og sýna þannig að ég vissi allt.
Ég hugsaði þó ekkert um hætt-
una sem ég var í en var gripin
óstjórnlegri örvilnun og hvísl-
aði:
— Hvers vegna gerðir þú
það, Paul? Hvers vegna myrt-
irðu Johnny?
Það varð ekkert lesið úr
svona á mig. Hann slyppi ekki
með að afgreiða þetta allt sem
ímyndunarveiki í mér. Ég vissi
að hann var morðinginn.
— Hvað hefurðu gert við
skammbyssuna? spurði ég?
— Segðu mér það frekar.
Hann gotraði augunum að
skrifborðinu.
— Skammbyssuna? Er það
hún sem þú ert að leita að? ...
Gilbert fékk hana lánaða fyrir
um það bil þremur vikum, held
ég. Hann ætlaði að ljósmynda
hana og nota myndina í bók
sem hann er að skrifa um bar-
áttuaðferðir í heimstyrjöldinni
síðari. Ég sagði þér þó frá því?
En því miður var ég viss
um að hann hafði ekki gert það.
— Þú varst eitthvað að tala
um lögregluna. Hvað var það,
sem þér lá á hjarta? Getur það
verið að lögreglan hafi ein-
hvern áhuga á gömlu pístól-
unni minni? . ..
— Nei, sagði ég hvasst, —
en Rutledge yfirlögregluþjón
grunar að ég hafi þekkt
Johnny!
Paul lyfti annarri augabrún-
inni en hélt áfram sömu rólegu
röddinni:
— A-ha, grunar hann það? ..
En það hefur varla komið þér
úr jafnvægi. Ef ég man rétt,
þá kærðirðu þig kollótta fyrir
nokkru þó nafn þitt væri nefnt
í sambandi við Johnny Brant.
— Nei, en Rutledge virðist