Fálkinn - 10.08.1964, Qupperneq 12

Hvers vegna gat ég ekki losnað
þessa ímyndun mína, að ég
vœri einhver önnur en ég var?
Var þetta allt hugarfóstur sjúkrar
ímyndunar? Skynsemin sagði mér,
að þannig hlyti það að vera, en
samt gat ég ekki hœtt að vona,
að ég íyndi skýringuna.
Það sem áður
er komið
Þetta hefur gerzt hingaS til:
Þegar ég vaknaði lá ég svolitla
stund með lokuð augu og hugs-
»ði um allt það dásamlega, sem
Ibeið mín. Ég var átján ára og
t dag átti ég DORCAS MALL-
ORY, að giftast JOHN WIN-
SLOW. Þetta yrði aðeins ein-
falt stríðsbrúðkaup, ég ætlaði
að verða í blárri drakt og faðir
minn yrði sá eini, sem kæmi
með okkur til lögmannsins, en
það, sem mesta þýðingu hafði,
var, að ég átti að verða kona
Johns.
Ég opnaði augun og tók eftir
því, mér til mikillar skelfingar,
að ég lá í ókunnugu herbergi.
Það var fallegt, og húsgögnin
voru augsýnilega dýr, en ég
hafði aldrei séð neitt af þessu
áður. Þarna voru tvö rúm, og
það hafði verið sofið í hinu
rúminu líka. Á milli rúmaima
stóð náttborð með stórri lit-
mynd. Myndin var af konu og
ungri stúlku. Konan hefði verið
fögur, ef hún hefði ekki verið
með svona mikinn óánægju-
svip og sýnzt svona hrokafull.
Mér leizt sérstaklega illa á
hana. Ég hélt mig dreynidi og
kleip mig þess vegna í hand-
legginn. Þá var það, að ég tók
eftir giftingarhringnum á fingr-
inum á mér. Þetta var ekki
hringurinn frá John . .. Dyrnar
opnuðust og maður kom inn.
Ég þekkti hann aftur, þetta var
stjúpbróðir föður míns, CHAR-
LES LANDRY. Hann var bú-
settur í Kanada og hafði kom-
ið til London rétt fyrir brúð-
kaupið. Ég þekkti hann varla,
og var ekkert skyld honum,
þar sem ég var aðeins fóstur-
dóttir föður míns. Hvað var
hann að gera inni í svefnher-
berginu mínu?
Smátt og smátt rann sann-
leikurinn upp fyrir mér. Konan
á myndinni var ég sjálf! Og
allir komu fram við mig, eins
og ég væri gift Charles Lan-
dry og móðir hinnar átján ára
JOANNA, sem ætlaði að fara
að gifta sig þennan sama dag.
Ég varð utan við mig af
hræðslu, og um leið og ég var
orðin ein hringdi ég til Darlton
hótelsins, þar sem pabbi og ég
höfðum fengið inni. Þar var
mér svarað því til, að enginn
með nafni Mallory væri þar.
En alvarlegasta áfallið var þó
að siá í dagblaðinu þennan dag,
að daesetningin var árið 1057,
en ekki 1943, eins og ég hafði
haldið. Fjórtán ár voru gjörsam-
lega horfin úr huga mér.
Fyrst um kvöldið fékk ég
tækifæri til þess að tala við
Charles. Ég sagði honum, að ég
væri ekki Lisa Landry heldur
Dorcas Mallory, fóstúrdóttir
stjúpbróður hans. — Ég hef
aldrei átt neinn stjúpbróður,
sagði hann, og heldur engan
annan bróður...
— Ég þekki yður nú samt!
hrópaði ég. Þér leituðuð föður
minn uppi. Við hittumst í
London. Við borðuðum saman
miðdegisverð þér hljctið að
muna eftir mér!
Hann kipraði saman munn-
inn. — Vist man ég eftir þér.
Það vaeri eitthvað undarlegt,
ef ég myndi ekki eftir þér, við
sem höfum verið gift í átján
ár.
— Þetta er ekki til þess að
gera að gamni sínu með,
sagði ég æst.
— En hvers vegna heldurðu
að þú sért — hvað hét hún
nú aftur — Dorcas Mallory?
— Vegna þess að ég er hún!
— En það ert þú nú ekki,
sagði CharJes óbolinmóður. Þú
ert Lísa Laudry.
— Ég veit alls ekki nokkurn
skapaðan hlut um Lisu Landry.
Ég; heyrði sjálf, hversu fjar-
stæðukennt þetta var hjá mér.
Hér hlaut að vera um einhvern
misskilning að ræða. Ég veit ,
ekki, hvað ég er að gera hérpa
í húsinu — eða hvernig ég
kom hingað — eða hve lengi
ég hef verið hér ...
— Þú ert veik litla vina míh,
sagði Charles. Það hlýtur áð
vera út af hitanum, og svo öllu
umstanginu út af brúðkaupi
Joanna...
— Ég er alls ekki veik! Veðr-
ið kemur þessu ekkert við og
heldur ekki brúðkaupið . . .
— En hvers vegna ertu svona
viss um, að þú sért Dorcas
Mallory?
— Af hverju er maður viss
um, hver maður er? spurði ég
aftur. Það er bara dálítið, sem
maður — sem maður veit end-
aði ég í uppgjöf.
— Þú hefur haft mikið að
gera að undanförnu, sagði
Framhalda á bls. 14.
Gleðin, sem ég hafði fundið til,
þegar óg þekkti aftur hótelið,
brevttist í ske*fingu. Ef ég var
Lisa Landry, hvers veena
þe’<kti ég þá alla hluti hér svo
vel?
12
FALKINN