Fálkinn - 10.08.1964, Side 29

Jacqueline
Framhaid aí bls. 19.
strax að undirbúa orrustuna
MIKLU, kosningabaráttuna
1960. Því meir, sem hið örlaga-
ríka ár nálgaðist, því sjaldnar
sá Jacqueline mann sinn. Innst
inni fannst henni maður sinn
flýta sér full mikið, að hann
gæti vel beðið eitt kjörtímabil
enn. En hún vissi, að hún myndi
aldrei geta fyrirgefið sjálfri sér,
ef hann tapaði og hún hefði
ekki gert allt, sem í hennar
valdi stóð til að stuðla að sigri
hans. John var reiðubúinn til
að sigra og hennar verkefni var
að hjálpa honum .. . á sinn hátt.
Það útheimti vinnudag, sem
hófst klukkan sex að morgni
og lauk um miðnætti, þegar
bezt lét. Á daginn skrifaði hún
greinar í stórblöð, hélt fyrir-
lestra um barnasjúkdóma og
skólamál og skrifaði bréf til
áhrifamikilla kjósenda víðs veg-
ar um landið. Á kvöldin kom
svo oft fyrir, að hún héldi mikl-
ar veizlur fyrir fólk, sem grun-
ur lék á að hneigðist að repú-
blikönum. Þegar hún hélt oft
skínandi og algerlega ópólitísk-
ar ræður, á spönsku, frönsku og
ítölsku, fyrir innflytjendurna
aflaði hún manni sínum og
stjórnmálastefnu hans óteljandi
fylgismanna.
Kvöld nokkurt, snemma í
nóvember, var öll Kennedy-
fjölskyldan saman komin í
Hyannis Port. Það var daginn
sem kosningaúrslitin urðu
kunn. Richard Nixon eða John
Kennedy? Klukkan tíu voru
tölurnar mjög Kennedy í hag.
Klukkustundu síðar hafði
Nixon náð honum, og meira til.
Jacqueline brast í grát og
maður hennar hjálpaði henni
í rúmið.
Þegar hún vaknaði var hún
„fyrsta frú“ landsihs síns. John
hafði unnið, en munurinn var
ekki nema hársbreidd.
UMDEILD FORSETAFRÚ.
Næstu fjögur árin átti Hvíta
húsið að verða heimili hennar.
Þegar Jacqueline og John fluttu
þangað ískaldan janúardag og
var í fyrsta skipti fylgt af
hópi öryggislögreglumanna
vissi hún, að í framtíðinni
myndi umheimurinn fylgjast
spenntur með hverju fótmáli
hennar.
Og allt í einu uppgötvaði hún,
að hún átti óvini.
Margt fólk stytti sér stundir
við að fullyrða að hún væri
heimsk, að hún vissi ekki annað
um stjórnmál en það, að John
væri beztur. Margir sögðu
einnig að hún væri „snobbuð“
og hégómleg.
Og allt í einu æptu blöðin, að
Jackie vildi fá skilnað! Maður
gat lesið í þeim, að tengdafaðir
hennar neyddi hana til að halda
kyrru fyrir hjá John.
Það var bara ein einasta
manneskja, sem vissi hve Jackie
tók þetta slúður nærri sér. Það
var maðurinn hennar, John.
Hann vissi hve hugrökk hún
var. Hann vissi að hún hafði
þegar aðlagað sig sínu nýja
verkefni og var orðin því vaxin.
(Næst: Verður hún nú
rithöfundur?).
Illinning . . .
Framhald af bls. 10.
Hún sneri sér við og nú flóði
andlitið í tárum:
— Þegiðu — bað hún, þeg-
iðu...
Eins og þér þóknast, einhver
hlaut þó að segja þér þetta,
svo þú rankaðir við þér. Hann
snerist á hæli og fó og Sólveig
hljóp út á götuna.
Hún eigraði nú um göturnar
í rigningu og allt hringsnerist
fyrir augum hennar. Hin skýra
mynd Kurts hafði dofnað í
huga hennar. Fram að þessu
hafði hún trúað staðfastlega á
heiðarleik Kurts. En nú fór
ýmislegt að rifjast upp fyrir
henni sem bent gæti til þess
að Kurt hefði verið henni óti’úr.
Hún hafði jafnvel einu sinni
beðið hann um skýringu og
hann hafði haft hana á reiðum
höndum og hún ti'úði honum.
Og eftir það trúði hún honum
eins og nýju neti. Og frá því
Kurt beið bana í bílslysinu,
hafði aldrei hvarflað að henni
efasemd um einlægni Kurts.
Hann hafði svarið henni að í
hans augum væri engin önnur
en hún ...
Efasemdirnar vöknuðu ekki
fyrr en þetta kvöld þegar þess-
ari hræðilegu uppljóstrun var
slengt framan í hana og fyllti
hana bræði og örvilnun. Og nú
þegar hún var vör við efasemd-
ir í huga sér, fór skriðan af
stað. Ægileg afbrýðisemi fyllti
sál hennar, hún rambaði á
barmi tortímingar.
Hún varð að hitta einhvern
að máli. Einhvei’n sem gæti
hjálpað henni og stutt hana.
Einhvern sem gæti lýst Emil
ósannindamann svo minningin
varðveittist jafn hrein og áður
— minningin um Kurt.
Það var ljós í glugga Jörgens.
Hún studdi á dyrahnappinn og
um leið og hann kom til dyra
spurði hún:
— Jörgen, þú verður að segja
mér — hreinskilnislega — var
Kurt ekki eins og ég hafði
ímyndað mér að hann væri?
Hún tók eftir glampanum í
augum hans sem á samri stundu
kom upp um hann.
— Auðvitað var hann það,
Sólveig, hvað annað? Hvernig
gætiiðu efast um það?
— Það stendur ekki heima,
Jörgen. Þú lýgur. Segðu mér
sannleikann! Rödd hennar varð
hörð og titrandi. — Ég grát-
bæni þig, Jörgen. Emil sagði
mér í kvöld að Kurt hefði verið
mér ótrúr. Er það rétt?
Jörgen vék undan augnaráði
hennar. Hann snerist í hring og
fór að ganga um gólf í herberg-
inu sínu en þangað hafði hann
boðið henni. — Úr því þú á
annað borð veizt það, Sólveig,
já, Kurt var ekki þess virði
að eiga þig. Hann hikaði og
bætti svo við: Ég gæti myrt
Emil fyrir þetta sem hann hefur
gert þér. Þú trúðir á Kurt og
hvort sem það var rétt eða
rangt af þér. Enginn veit hvort
það var satt sem um hann var
sagt en þú trúðir á hann.
— Já, ég gerði það ...
Hún leit niður. Sál hennar
var hrunin í rúst. Hún fann að
Jörgen kom nær henni.
— Þú hefðir ald'rei átt að fá
vitneskju um þetta, sagði hann
stillilega.
Hún leit upp:
— Þú verður að fyrirgefa
mér komuna, Jörgen, vertu
sæll. Ég er farin.
Henni datt ekki í hug að
hann hefði átt að fylgja henni
heim eins og allt var í pottinn
búið. Og rigningin að auki. En
hann sneri aftur að lestrinum.
Það var ekki fyrr en hún var
næstum hlaupin í fangið á ein
hverri mannveru sem stóð fyrir
dyrunum úti að ljós rann upp
fyrir henni.
— Emil! hrópaði hún upp
yfir sig.
Hann hélt fast um axlir henni
og neyddi hana til að hlusta á
sig:
— Sólveig, ég vil biðja þig
fyrirgefningar, hvort sem þú
hatar mig eða ekki og þó þú
hatir mig allt þitt líf. Ég sagði
þetta í fljótfærni og æsingi og
hafði ekki taumhald á tungu
minni. Mér þykir það mjög leitt.
Hún losaði sig úr örmum
hans og gekk hægt af stað og
hann fylgdi henni eftir. Sálin
var enn í rúst en þó var eins
og nýr sproti væri að fæðast.
— Vertu ekki að sjá eftir
þessu, Emil. Ég veit ekki nema
ég hafi haft gott af þessu.
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIDJAIM H.f.
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
Kannski ætti ég að vera þér
þakklát. Ég veit ekki.
— Það hefur verið hryggi-
legt að sjá þig, Sólveig, hagði
hann hægt, Þú syrgðir. Þig
dreymdi það sem var að eilífu
glatað. Og ég sem ann þér hug-
ástum, hvað átti ég að gera?
Var það ekki lítilmannlegt að
ráðast að látnum manni? Ég
vissi ekki mitt rjúkandi ráð.
Árangurinn þekkir þú. — Við
dönsuðum, skemmtum okkur,
vorum í sífellu á flótta undan
því sem ég þráði mest — kyrr-
látari, gagnkvæmari ást þar
sem við gætum fundið hvort
annað.
Hún lyfti höfði. — Hefur
þér einnig liðið þannig?
— Mér hefur liðið verr en
þú hefur ímyndað þér. Og í
kvöld þoldi ég ekki lengur
mátið. Sólveig — reyndu —
reyndu að fyrirgefa mér...
reyndu að skilja mig.
— Ég held ég geri hvort-
tveggja, Emil. Og þú vei’ður
líka að reyna að skilja mig og
umbera mig þar til ég er búin
að átta mig á þessu. Viltu það?
— Alltaf, Sólveig.
Hún smeygði höndinni í
handarkrika hans og þau gengu
saman út í næturkyrrðina án
þess að tala margt. En tilfinn-
ingar og nýjar hugsanir skutu
rótum. Draumur hafði fallið í
rúst — án þess að rætast. Úr
í’ústunum óx nýr gróður ástar,
vonar og haminviu.
FALK.I NN
29