Fálkinn - 10.08.1964, Qupperneq 37

braut umkringdri frosnum
ökrum, sem virtust vera eins
harðir og járn. Flugmaðurinn,
Tim og ég klifruðum út og
gengum í vindinum í átt að
klúbbnum. Eitt sinn hafði hann
verið hús einhverrar fjölskyldu,
herrasetur í Tudor-stíl, með tré
umhverfis, vel hirtan garð og
klúbbflaggið blakti í hálfa
stöng.
„Það er alltaf í hálfa stöng,"
sagði Tim. „Þeir eru alltaf í
þess konar skapi. Ég held að
klúbbformaðurinn sé þunglynd-
ur.“
Þegar við vorum komin inn
í húsið, sem angaði af húsgagna-
áburði gengum við eftir viðar-
klæddum gangi í átt að barn-
um, sem var í herbergi með
skíðlogandi arni. Barþjónninn
var þegar farinn að bera fram
drykkina handa tveimur áhuga-
lausum mönnum.
Tim keypti viskí handa okkur
þremur. Ég þurfti svo sannar-
léga á mínu að halda. Ég sat
við eldinn, með Riette í kjölt-
unni, drakk viskíið og borðaði
skinku-samloku. Eftir nokkra
stund fylgdi Tim mér út og ók
mér til næstu stöðvar.
„Þá erum við komin! Þetta
var ekki sem verst, eða hvað?
Eitt smyglað barn, hegning,
gæti ég trúað væri hundrað
punda sekt, eða ef til vill nokk-
urra daga fangelsi. Leikkonur
kosta meira. Blessuð."
„Vertu sæll. Og þakka þér
fyrir.“
„Það var ekkert, ég myndi
gera þetta, hvenær sem væri!“
sagði hann og brosti svo skein
í hvítar tennurnar. Hann vink-
aði um leið og hann ók burtu.
Auk peninganna, sem ég
hafði fengið hjá tvíburunum,
var ég með tuttugu pund, sem
Morrie hafði endilega viljað
l'ána mér. „Lána“ var orð, sem
hann notaði. Ég vissi fullvel,
áð hann meinti „gefa“. Ég
keypti miða til Lundúna, og
brátt rann lestin inn á stöðina.
Ég fékk mér sæti í auðum
klefa með barnið, töskuna mína
óg þungar hugsanir.
Veðrið var einna líkast því,
þegar maður hefur allt í einu
slökkt ljós, ef það var borið
saman við veðrið í landinu, sem
ég var að koma frá. Febrúar-
næðingurinn lék um allt.
Himininn sýndist snerta trjá-
toppana. Hér og þar sáust
bændur við vinnu sína við
bóndabæina, en þeir voru ekki
allt of áhugasamir. Ég hugsaði
til tvíburanna, baðaðra í sól,
þar sem þeir voru að moka
heyinu upp á kerruna. Sólskin-
ið, mimósurnar, biáar hæðir,
og ég hafði búið þetta allt til.
Og Alex. Hugsunin um hann,
sem ég hafði af ásettu ráði ýtt
til hliðar, náði nú algerlega yfir-
höndinni í mollulegu loftinu í
vagnklefanum. Guði sé lof, ég
hafði eitthvað í örmunum. Var
það þess vegna, sem ég hafði
stolið Riette.
Alex var sú manngerð, sem
ég hafði ekki kynnzt áður og
fyrr. Ég hefði einfaldlega ekki
haft tækifæri til þess að hitta
hann. Þegar Dot var ung stúlka
og kom til London til þess að
hefja lífsferil sinn í ríkum
hjónaböndum, hafði hún með
glaðlyndi sínu dregið til sín
fólk, sem líkt var henni sjálfri.
Miðstéttarfólk, sem elskaði lífið
og átti nóg af peningum. Fjör-
ugt fólk, sem alltaf var að
skemmta sér. Þetta höfðu líka
verið vinir, og ég hafði fallið
inn í hópinn.
Svo hvernig gat ég skilið
alvarlegan lækni, sem hugsaði
um starf sitt eitt? Mér leið jafn-
vel illa stundum af því einu,
hvernig Alex leit til mín. Eins
og ég væri svolítið lauslát.
Hann hafði látið mig finna til
sektartilfinningar, eins og ég
skuldaði einhverjum eitthvað.
Þegar ég tók Riette að mér,
hafði það verið til þess að
koma í veg fyrir, að honum
fyndist lítið til mín koma, til
þess að greiða skuld; í stuttu
máli, til þess að honum líkaði
við mig. Hann brosti ekki af
fúsum vilja. Maður varð þakk-
látur og undrandi, þegar hann
lét grindurnar, sem hann hafði
reist umhverfis sjálfan sig,
falla. Hann var líka hrokafull-
ur. Hann spurði aldrei um álit
annarra. Hann sagði einungis,
hvað honum sjálfum fannst.
Hvernig var hægt að elska ein-
hvern, sem var svo skotheldur?
Það var nauðsynlegt, ef maður
elskaði mann, að honum gæti
sárnað, og hann gæti gert vit-
leysur. Það gerði Alex aldrei.
Nema áður og fyrr, og svo
hvað snerti Gillian Hames. Hún
hafði verið nærstödd, þegar
hneykslið varð, svo hún vissi
hið versta um hann. Ef til vill
var hann henni þakklátur fyrir,
að henni skildi enn geðjast að
honum, vitandi hvað hann
hafði gert. Mér varð illt við
tilhugsunina um, að hann gæti
verið Gillian þakklátur, eins
og hana hungraði í aðdáun og
jafn eigingjörn og hún var.
Hann hlýtur að elska hana.
Framkoma hans, sem hafði
breytzt svo í minn garð eftir
að hún kom og svik hans gagn-
vart Riette sönnuðu það, að
hann elskaði hana.
Við fórum í gegnum hverja
Tapslagur á tapslag.
Það kann ef til vill að hljóma einkennilega, að oft er hægt
að vinna tvo til þrjá slagi á því að gefa slag. En það er nú
samt staðreynd að reyndir bridgespilarar þekkja vel hver
áhrif það getur haft að gefa „tapslag á tapslag“ eins og það
heitir á slöku, íslenzku bridgemáli. En hvað um það, við
skulum líta á eftirfarandi spil og sjá hver áhrif það hefur.
Suður gefur, allir á hættu.
A 8-5
V D-10-8-5-4-2
♦ A-7-3
* D-6
* G-4-2
V 6
* K-D-l 0-8-4
* Á-K-9-3
A D-10-6-3
V 7
♦ 6
* G-10-8-7-5-4-2
A A-K-9-7
V Á-K-G-9-3
♦ G-9-5-2
•fc Ekkert
Sagnir:
Suður Vestur Norður Austur
IV 2 4 4 V pass
6 V pass pass pass
Vestur spilar út laufakóng. Auðvitað er það fyrsta tak-
mark hvers bridgespilara að vinna sögn sína. Stundum er
útlitið svart, en þá er að reyna í framþróun spilsins að
fá þýðingarmiklar upplýsingar um spil mótherjanna og
hvort vinningsmöguleiki leynist ekki einhvers staðar. Og
þetta spil er hægt að vinna, en hvernig?
Það eru greinilega tveir tapslagir í tígli, en annar verður
að hverfa. Einu getur Suður gengið út frá, að Vestur eigi
að minnsta kosti fimm tígla og hann á lauf með ás og kóng
í broddi fylkingar. Hann getur því ekki átt mörg spil I
hálitunum.
Þessar ályktanir eru mjög þýðingarmiklar fyrir sagn-
hafa og gefa honum tækifæri til að vinna sögnina. Spaða-
liturinn er spurningin. Hafi Austur fleiri, vinnst sögnin.
Suður trompar því laufakóng og undirbýr lokastöðu
spilsins. Eftir að hafa tekið tromp einu sinni, spilar Suður
ás og kóng í spaða, trompar spaða í blindum og tekur
tígulásinn til þess að ná eina tíglinum, sem Austur hefur.
Síðan er laufadrottning trompuð heima. Og nú er lokaspilið
fengið. Suður spilar spaðaníu og þegar Vestur sýnir eyðr.
er tígli kastað frá blindum. Austur verður að vinna á spaða-
drottningu og þar sem hann á ekkert nema lauf eftir verður
hann að spila þeim lit í tvöfalda eyðu. Það gefur sagnhafa
færi á að trompa heima og kasta síðasta tíglinum frá blind-
um. Suður gaf þarna slag á spaða, sem hann þurfti ekki
að gefa, en vann í staðinn tvo slagi. Suður kastaði tapslag
á tapslag.
FÁLKINN 37