Fálkinn - 10.08.1964, Blaðsíða 38

stöðina á fætur annarri og lögð-
um aftur af stað með snöggum
kipp. Úthverfi Lundúna, strjál-
býl og tvístruð, byrjuðu að
koma i ljós, bílar, sem mjök-
uðust hægt áfram, og hlýlega
klætt fólk, sem reyndi að verj-
ast kuldanum. Kuldinn náði inn
í vagninn, og upphitunin virt-
ist ekki vera í lagi. Ég opnaði
töskuna mína og náði i hitt
sjalið, sem Riette átt'i og vafði
því vandlega utan um hana,
svo nú varð hún meiri um sig
en nokkru sinni fyrr, fyllti út í
fang mitt og angaði af hreinni
og hlýrri ull.
Lestin renndi sér inn í Char-
ing Cross stöðina. Þrátt fyrir
peningana, í buddunni minni,
lét ég sem ég sæi ekki bílana
og tók í þess stað strætisvagn.
• Ég reyndi að hugsa ekki.
En rómantískar raddirnar af
hljómplötunum, sem leiknar
voru í útvarpið, orð elskend-
anna, söngvarnir og andvörpin
fundu að lokum hljómgrunn
hjá mér. Ég hafði aldrei verið
ástfangin áður. Mér féll það
illa.
Þetta var ferðalag með stöð-
ugum ofsjónum. Hvert sem ég
leit sá ég Alexis. Maður fór
yfir götuna hjá umferðarljósi.
Hár, þéttvaxinn, með nákvæm-
lega sömu axlirnar. Þetta var
vissulega Alex! Þarna var hann
að fara inn í búð, og þarna
aftur og hjólandi þótt ótrúlegt
væri. Maður, sem ruddi sér
leið í gegnum stræíisvagriinn
var Alex. Ég sá hortum tvisvar
sinnum bregða fyrir á hraðri
ferð eftir hliðargötu. Þarna var
Alex í bíl, þykkar hendur hans
lágu á stýrishjólinu. Og sjáið
þið! Hann stóð fyrir framan
mig, og sneri að mér bakinu.
Ég þekkti hvert hár á höfði
hans, þegar hann beygði sig
áfram til þess að læsa bílnum
sínum. Það var eins og ég væri
að verða brjáluð.
IILAlllfl
DAGUR
er víðlesnasta blað
sem gefið er út utan
Reykjavíkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7.
ÐAGUR
38 FÁLKI.NN
Ég hristi höfuðið, til þess að
vekja sjálfa mig og leit svo
niður á Riette. Þegar ég hreyfði
höfuðið kannaðist hún við
hreyfinguna og brosti til mín,
svo mér hlýnaði um hjartaræt-
urnar.
Kaldur vindur blés yfir torg-
ið hennar Ellie með blaðlaus-
um trjánum. Ég skjögraði
áfram og barnið og taskan urðu
þyngri og þyngri við hvert
skref. Ég verð alltaf áköf, þegar
ég hreyfi eða ber eitthvað
þungt. Ég hélt að ég myndi
aldrei ná til þrönga inngangs-
ins og steintrappanna við úti-
dyr Ellie. Ef til vill var hún
ekki heima.
Ég hringdi bjöllunni. Dyrnar
opnuðust og þarna stóð hún, og
magurt andlitið varð að einu
brosi.
—v—
„Það er yndislegt að sjá þig,“
sagði Ellie í tuttugasta sinn. Við
vorum að fá okkur te. Vetrar-
dagurinn var liðinn, og það var
komið kvöld, og við settumst
við eldinn, sem hlaut að hafa
logað stanzlaust í marga daga.
Hann var eins mikill hluti
af herberginu og mahogani-
borðið þar sem Harold fór yfir
prófin, og bækurnar, sem stafl-
að var upp undir loft við hlið-
ina á arninum, og brjóststyttan
af einhverjum nafnlausum
Grikkja, sem notuð var eins og
bókastoð.
Ellie stökk á fætur og fór að
arninum til þess að setja ketil-
inn í samband. Ég mundi eftir
öðru skipti, þegar ég hafði setið
hér, og Ellie hafði líka búið til
te handa okkur. Hún hafði sætt
sig við komu mína, við barnið,
og söguna um það hvers vegna
ég hefði farið frá Frakklandi
og hafði hlustað á allt logandi
af áhuga. Það varð ekki hjá
þessu komizt, sagði hún. Hún
hafði alltaf vitað að ég myndi
koma aftur.
„Ekki með barn, auðvitað,"
bætti hún við og hló.
Við töluðum minnst um Ri-
ette. Ég sagði henni ekki, að ég
hefði smyglað Riette ólöglega
inn í landið, og sagan, sem ég
bjó til um, það, að Alex hefði
gefið mér leyfi til þess að hugsa
um barnið enn um sinn var
henni nægileg. Ellie var sam-
bland af forvitni og óná-
kvæmni.
„Ég held þú hafir verið dá-
lítið hrifin af þessum dökkleita
lækni,“ sagði hún, og greip
fram í fyrir mér, þegar ég var
að segja henni frá barninu.. „Ég
held bara, að þú viljir ekki
tala um hann.“ Hún brosti til
min, saklaus eins og kettling-
ur. Hún rétti mér bolla af há-
rauðu tei, sem hafði næstum
því kæft mig. Þegar ég fór aftur
að tala um Riette, ýtti hún
málefninu frá sér eins og próf-
spurningu, sem kennarinn gat
sjálfur skýrt síðar.
Ég spurði hvernig lífið hefði
gengið í London.
„Það hefur verið þokusamt
hérna.“
„Nokkrar fréttir af kunningj-
unum?“
„Þú hefur auðvitað frétt af
Joe?“
„Hvað um Joe?“
„Mér þykir gaman að geta
sagt einhverjar fréttir líka.
Joe er í þann veginn að ganga
að eiga stúlku frá Suður-Ame-
ríku.“
„Haltu áfrarn."
„Þú virðist ekki hafa mikinn
áhuga á að heyra um hann.“
„Víst hef ég áhuga á því,
það er bara .. . það er bara orð-
ið svo langt síðan.“
„Fjórir mánuðir. Hún veltir
sér í peningum, ein af þessum
kinnfiskasognu, dökku fegurð-
ardísum. Þetta kom í blöðun-
um. Hann ætlar að búa í Rio.
Það kom mynd af honum. Hún
var tekin út á Lundúnaflug-
velli, þar sem hann leit mjög
svo undarlega út.“
„Það er bara vegna þess,
hve löng og mjó augu hann er
með.“
,JÞau voru að minnsta kosti
nógu stór til þess að sjá ávísana-
heftið þitt, kæra vinkona.“
Ég heyrði Harold snúa lykl-
inum í skránni og Ellie hljóp
út og kallaði. „Hver heldurðu
að sé kominn!“
Hann kom inn, breiður og
stuttur eins og klettur. Hann
vafði mig örmum og kyssti mig
föðurlegum kossi, sem angaði
af tóbaki.
„Jæja, jæja, jæja. Krónprins-
inn. Eyðsluseggurinn.“
Þegar kvöldið var liðið,
bjuggu þau um mig í sófanum,
og Riette svaf í burðarkörf-
unni sinni á borðinu. Þau
kysstu mig bæði góða nótt.
Það voru aðeins eftir glæðurn-
ar í arninum. Ellie hafði skilið
vínglösin okkar eftir, þar sem
þau voru, og tóm vínflaskan
stóð líka í stofunni.
Ég stakk púða undir höfuðið
og starði í glæðurnar. Ég hugs-
aði um Alex. Það var nú ekki
eins og hann hefði einhvern
tíma tilheyrt mér. Það hafði
ekki verjð um neitt ástarævin-
týri að ræða, þessa mánuði,
sem við höfðum verið saman
og ekki heldur um neina fram-
tíð. Hann hafði alltaf verið ná-
lægur, verið ástæða til þess að
mig langaði að fara á fætur og
vinna. Ég hafði litið á hann eins
og nokkurs konai- guð. Það var
rangt að líta á mann á þennan
hátt, en hefðu einhverjir boðizt
til þess að slökkva ljósið, sem
umvafði hann í mínum augum,
hefði ég hafnað því tilboði. Það
var sorglegt að elska hann.
Ástin varð full af þrá og sökn-
uði. Tár komu í augu mér, og
runnu niður kinnarnar og
skildu eftir sig lækjarfarvegi og
rendur eins og rigningardrop-
ar á gluggarúðu.
Ég var hjá Ellie og Harold í
eina viku. Það gekk mikið á,
eftir að ég sagði þeim, að ég
ætlviði að fá mér vinnu á ein-
hverju heimili.
„Ætlarðu að vira vinnu-
stúlka!" endurtók Ellie og
hnyklaði brýrnar.
„Þær eru eltki kallaðar það,
heldur heimilishjálp.“
„Þú ert brjáluð. Finnst þér
það ekki Harold?“
„Nei, nej, við skulum leyfa
henni að ijúka .máli sínu,“
sagði Harold, og reykti pípuna
sína sitjandi í hægindastólnum
fyrir framan arininn.
„Þið viljið bæði, að ég læri
að verða einkaritari, en ég verð
að fá vinnu, þar sem ég get haft
Riette hjá mér. Ég hef verið að
lesa auglýsingarnar í blaðinu,
sem Genevieve var vön að
kaupa, þegar hún þurfti á nýrri
ráðskonu að halda. Allir virðast
þurfa á heimilisaðstoð að
halda."
„Martine,“ sagði Harold, og
þaggaði niður í Ellie, „er þér
alvara, að þú ætlir að halda
barninu? Ég get ekki ímyndað
mér, hvað þessi læknir hefur
verið að hugsa, þegar hann
leyfði þér að fara með hana
hingað. Já, hvernig var það
annars, léztu setja hana inn í
vegabréfið þitt? Hvaða leyfi
hefur þú til þess að hafa þetta
barn í þinni umsjá?"
„Hún er ekki þetta barn,
Harold, hún þeitir Riette.“
„Fyrirgefðu. Riette, þá.“
Ég skammaðist mín fyrir,
hvað ég hafði verið ruddaleg,
þegar ég heyrði, hve kurteislega
hann svaraði mér.
„Ég sagði ykkur þetta. Mun-
aðarleysingjahælið hafði ekki
rúm fyrir hana, og læknirinn
varð að fara í burtu, svo ég
kom með hana hingað um
stundarsakir. Ég hef öll nauð-
synleg leyfi.“
„Það er nú allt gott og bless-
að...“
Framh. á bls. 40.