Fálkinn - 10.08.1964, Blaðsíða 42

F*í?=n fortí5
f'ramh. af bls. 40.
að ganga með giftingarhring-
inn hennar Dot.
De Trice hjónin voru mið-
aldra, barnaleg og nöldursöm.
Eiginmaðurinn var stuttur og
veimiltítulegur í háttum eins
og ríku fólki hsettir til að vera.
Lois, eiginkonan, var feit, mikil
fyrir sér, blíð og hvöss til
skiptis eins og persneskur kött-
ur. Ég hefði verið hrædd við
hana, ef stúlkan á vinnumiðlun-
arskrifstofunni hefði ekki varað
mig við henni. Hún hét Alex-
andra Clarke. Það geislaði út
frá henni, og hún var með
glampandi blá augu og hár með
eilítið rauðum blæ. Hún sagði
strax: „Kallaðu mig bara Alex.
Hringdu til mín hvenær sem þú
vilt, ef þér líkar ekki.“ Að því
er Alex sagði, þá gat hver sem
var verið ánægður yfir að fá
mig í vinnu. „Vertu ekki svona
efagjörn á svipinn,“ sagði hún
og skellihló og lét puttana
renna í gegnum spjaldskrána.
„Svo að segja hver sem er,
að undanskildu konungsfólkinu
sættir sig við barn. Sér í lagi
ef þú ert ekkja.“ — og deplaði
framan í mig augunum.
Kaupið, sem Alex hafði
ákveðið án minnstu fyrirhafnar
var jafn hátt og kaup einka-
ritara, og auk þess fékk ég rúm-
gott herbergi uppi á lofti og
lítið herbergi við hliðina handa
Riette. Ég hafði einkabaðher-
bergi. Þetta var ekkert í saman-
burði við íbúðina niðri á neðri
hæðunum með bleiku gólftepp-
unum, en alveg ágætt samt. Og
þegar ég gat ekki farið út með
Riette og keyrt hana um í
frosnum görðunum, sem ég
gerði svo til á hverjum degi,
skildi ég hana eftir í herberg-
inu, sem baðað var í febrúar-
skininu.
Vinnan var auðveld. Lois de
Trice var hrædd um að missa
mig. Ég átti að þurrka af tvisv-
ar sinnum á dag, svo sá ég
um matseldina og innkaupin.
Ég fór og heimsótti Ellie og
Harold á frídögunum mínum.
Ég hætti ekki að sjá ofsjónirn-
ar, þótt ég væri önnum kafin
við að hugsa um hve hjarta-
lausir og leiðinlegir húsbændur
mínir væru og þó ég hefði nóg
að gera við barnið og allt hið
nýja, sem nú mætti mér. Ég
hélt áfram að sjá Alex, stóran
og sterkan, hvert sem ég fór
í London. Mikil vinna er sögð
dreifa huganum, þegar fólk
þjáist af ástarsorg. Mér hafði
verið sagt að börn væru það
sem tæki mestan tíma af öllu
42
1 þessum heimi. En þrátt fyrir
þetta hafði barnið, sem ég ann-
aðist ekki allra minnstu áhrif
á sjúkdóminn, sem ég gekk
með, þótt það væri kröfuhart
og ákveðið. Ég fann til kvala
bæði í brjóstinu og maganum,
eins og ég væri með sár. Vinnan
hjálpaði dálítið til. Þegar frú
de Trice sagði mér, að sex kon-
ur væru væntanlegar til te-
drykkju, og spurði, hvort mért
þætti verra að fá ekki fríið
mitt, þá sagði ég það alls ekki
vera. Þar sem við vorum ekki
neinir sérstakir vinir varð hún
vandræðaleg á svipinn.
„Það eru fáeinir gestir vænt-
anlegir hingað til þess að fá
sér glas,“ sagði hún við mig
einn morguninn, þegar ég var
að skrifa niður innkaupalistann
í hvítu eldhúsinu. Hún færði
sig í áttina til mín og átti erfitt
með að ná andanum, og angaði
af jasminu. Hún stóð svo ná-
lægt mér, að ég varð að hörfa
undan.
„Farið til Harrods og kaupið
bakaðan humar. Þér vitið.
Skiljið þér hvað ég á við?“
„Auðvitað.“
„Mm,“ sagði hún, og horfði
rannsakandi á mig úr lítilli
fjarlægð. „Þér getið alltaf spurt
búðarstúlkuna ráða.“
„Ég skal spyrja hana.“
„Ég ætlaði að fá lánaðan
þjón frá Searcy, en Sidney
segist halda, að þér getið séð
um að blanda drykkina.“
„Ég myndi hafa ánægju af
því.“
Þessi afrdáttalausu svör mín
féllu ekki í góðan jarðveg.
„Verður barnið komið í ró
klukkan sex?“ Hún gat ekki
fremur en Morrie Lescher þolað
fólk, sem var innan við tuttugu
ára.
„Ég skal sjá um að svo
verð'i."
Eitthvað í andliti mínu
minnti hana á að hún mætti
vera þakklát fyrir að hafa mig.
Ég steig eitt skref aftur á bak
og rak höfuðið í hillu fulla af
matreiðslubókum.
„Ég vona að þér séuð ánægð-
ar hér,“ sagði hún áköf. Hún
var klædd í kaffilita drakt með
hálsbindi eftir nýjustu tízku,
sem hefði farið miklu betur á
mér.
„Ég hugsa það.“
Það var kuldanæðingur og
snjór þótt komið væri fram í
marz. Ég var þakklát fyrir upp-
hitað herbergið, þar sem Riette
svaf róleg, og fyrir litla hreiðr-
ið, sem ég hafði búið mér í
auðnum Lundúnaborgar. Har-
old og Ellie höfðu á röngu að
standa. Ég vildi ekkert sjálf-
stæði. Það var betra að vera
þjónn heldur en að koma barn-
inu þínu fyrir á dagheimili og
búa einhvers staðar í ódýrri
íbúð, og vanta allt, sem maður
hafði ekki ráð á að veita sér.
Á meðan ég var að fara í
gamla brúna silkikjólinn og
jakkann, sem fylgdi og' huldi
bara handleggi mína og barm,
hugsaði ég um það, hve stúttan
tima það hafði tekið að breyta
Martine, sem hrædd hafði verið
við börn í móður. Og gamla
eigingjarna Martíne mað karl-
mennina í kringum sig, í konu
sem var utan við sig af ást. Ég
var hugsi. Ég átti það til að
liggja í herberginu mínu uppi
á lofti og hugsa um Dot og
og gamla daga, og óska þess,
að ég hefði verið betri við hana.
Og svo hugsaði ég um Alex
með söknuði, sem líktist tann-
pínu, eða sársauka í sári, en
ég líkti ástinni við það. Maður
fann til, ef tekið var á sárinu
og líka, þótt það væri ekki gert.
Ég leit enn einu sinni á barn-
ið í bezta skapi og fór niður
hlykkjóttan stigann til þess að
opna útidyrnar, því bjallan
hafði verið að hringja.
Það stóð maður á tröppunum,
frakkakraginn var uppbrettur
og snjórinn þyrlaðist í kringum
hann eins og á jólakorti.
„Hvað sé ég!“ sagði hann.
Þetta var Morrie Lescher.
Áður en ég gat náð mér, gekk
hann inn í forstofuna og hristi
af sér snjóinn eins og hundur.
„Þetta er allt í lagi, mér var
boðið. Ég hringdi í gömlu b ...
ég á við Lois de Trice og spurði,
hvort ég mætti ekki líta inn
og fá mér glas. Hún sagði mér
frá veizlunni. Ég skrifaði um
hana ... í dálkunum mínum, ég
á við kæra... í fyrra. Ég gat
ekki staðizt freistinguna að sjá
þig í nýju vinnunni þinni.“
Hann kastaði frakkanum
niður á stól, og vafði mig örm-
um.
„Morrie, hættu! Hún gæti
komið.“
„Hvar er hún?“
„í svefnherberginu sínu, en
hún kemur niður á hverju
augnabliki. Þú verður til þess
að hún rekur mig.“
Hann fylgdi á eftir mér upp
stigann og inn í dagstofuna, og
hvíslaði eins og samsærismað-
ur. „Þá höfum við rétt tíma
til þess að fá okkur einn. Hvar
er barinn?“
„Ég get ekki fengið mér að
drekka. Ég vinn hérna.“
„Þú verður ágætis þjónustu-
stúlka.“
„Þú leyfir þér ekki að tala
svona!“
„Vertu róleg góða, ég var
bara að stríða Þér.“ Hann leit
alvarlega á viskíið. Ég heilti í
glas. Hann settist niður í flau-
elisklæddan stól með háu baki,
sem sneri að gluggunum, en fyr-
ir utan þá rauk snjórinn. Hann
lagði fæturna upp á grindina,
sem ég hafði verið að pússa
fyrir hálfri klukkustund.
Ég stóð og horfði á hann.
„Hvað ert þú að gera í
London? Ég hélt þú ættir enn
eftir að skrifa átta kafla af
þessari bók, sem húsbóndi þinn
vildi að þú skrifaðir.“
„Það er líka rétt,“ sagði hann,
og tróð upp í sig hnetum, „en
ég náði i heilmikið af óþægileg-
um staðreyndum, sem hann
vildi ekki að væru notaðar.
Staðreyndin var sú, að hann
vildi láta breyta allri bókinni.
Endurskrifa söguna. Svo ég vil
ekki skrifa þessa f ja ... fyrir-
gefðu — þessa blóðugu bók.“
„En þú áttir að fá hundruð
punda fyrir hana!“
Iiann fór hjá sér. „Hættu nú.
Ég hef aldrei haft mikið vit á
peningum. Ég tek þá ekki nógu
alvarlega. Þegar maður er Gyð-
ingur, þá er þetta nokkuð, sem
liggur manni þungt á hjarta.“
„Það er gott að vita, að þú
hefur einhverjar reglur til þess
að lifa eftir.“
„Ég sé, að þú trúir ekki einu
einasta orði af því, sem ég er
að segja. Það er hlægilegt,
vegna þess að þetta er alveg
satt. Samt sem áður, kom ég nú
hingað til þess að tala um þig.
Þessi gamli titrandi lögfræðing-
ur þinn, stúlka mín, hefur ver-
ið að gera mig gjörsamlega vit-
lausan. Hann sendi mér skeyti
til St. Marie, og það hefur ekki
kostað innan við tvö pund.
Hvar þú værir? Værir þú hjá
mér? Hann hefði farið til Eaton
Square-íbúðarinnar. Hótaði
jafnvel að fara til lögreglunn-
ar. Okay, okay, vertu róleg.
Ég fékk hann til þess að hætta
við það.“
Ég hlustaði af öllum mætti
eftir ekki allt of léttu fótataki
frú de Trice í stiganum.
,Svo það væri víst betra fyrir
þig að hafa sambanda við hann
í fyrramálið.“
„Til hvers?“
„Lögfræðingar vita, hvað
þeir vilja. Kannski þessi Ame-
ríkani, sem fékk íbúðina þína,
hafi svindlað eitthvað á þér.“
Ég beygði mig niður til þess
að setja dálítið meira af kolum
á eldinn. Morrie blístraði.
„Hvað gæti James viljað
mér? Nema ef vera skyldi, að
hann ætli að minna mig á, að
ég á eftir að greiða honum
þóknunina hans. Hann hefur
Framh. í næsta blaði.
FALKINN