Fálkinn - 17.05.1965, Page 11

3. HLDTI
,KONAN MÍN
SKILUR MIG EKKI"
HUGLEIÐINGAR UM HJÓNABANDID
Það hefur svo oft verið þrá-
stagazt á því að „ástin sé að
veita, ekki að þiggja,“ að flest-
ir munu vera orðnir dauð-
þreyttir á því stagli. En þó
verður ekki hjá því komizt að
vekja athygli á því hvenær
sem rætt er um hjónabandið.
Þetta kann að vera einu „sann-
indin“ um hjónabandið sem
hafa almennt gildi, þ. e. ætlir
þú þér að öðlast hamingjuna
við hlið þess sem þú berð svo
mikla ást til þessa stundina,
þá verður þú sjálfur (sjálf) að
leggja þitt af mörkum. Hvort
hjónaband þitt er hamingju-
samt eða óhamingjusamt er
undir því komið hvað þú hefur
sjálfur til að bera af lífs-
nautn, glaðlyndi, tryggð, um-
burðarlyndi, þrautseigju, svo
að nefndir séu einhverjir þeir
kostir sem maki þinn getur
ætlazt til af þér.
Þetta vill oft gleymast og
maður verður sjálfur að minna
sig á það; komi áminningin frá
makanum, er hætt við að litið
verði á hana sem móðgun og
hún geri aðeins illt verra.
Þetta ætti öllum að vera í
blóð borið, en það er alltof al-
gengt að ungir karlar og kon-
ur geri sér alltof miklar vonir
þegar gengið er í hjónabandið.
„Hann hafði lofað að gera mig
hamingjusama“ verður oft við-
kvæðið og í því er fólgin öll
raunasagan. Hann lofaði meiru
en hann gat staðið við. Hún
hélt að hamingjan væri eitt-
hvað sem hægt sé að gera kröfu
til.
Þeir eru auðvitað margir
sem eru ekki svo einfaldir, vita
að bæði verða að leggja sitt af
mörkum. Og þá halda þeir að
allt falli í ljúfa löð. Þau unna
hvort öðru, eru trygg hvort
öðru, sýna hvort öðru gagn-
kvæman skilning, eru þolin-
móð hvort við annað.
Allt gengur bærilega. Við og
við gerir m. a. s. hamingjan
vart við sig, en þó er eins og
eitthvað vanti.
Úr öllum áttum er því haldið
að fólki að ást karls og konu
sé allt að því himneskt í eðli
sínu, og þegar menn reka sig
á að raunin er önnur og hinar
barnalegu hugmyndir eru falln-
ar hver um aðra, verður oft
ekki annað eftir en kaldlyndi
og vantrú.
En sumir telja sér trú um
að þar sem þeim tókst ekki
að höndla ástina og hamingj-
una í fyrstu lotu, þá hljóti hana
vera að finna einhvers annars
staðar. Og þá er stutt í við-
kvæðið: „Konan mín skilur mig
ekki“.
Þetta heyrir maður oft af
vörum karlmanna sem eru
fjarri því að vera léttúðugir
eða útsláttarsamir. Þetta geta
verið „traustir11 eiginmenn, í
þeim skilningi að þeir eru ekki
að sækjast eftir neinu ævin-
týri. Þeir eru þvert á móti á
höttunum eftir hinni „miklu
ást“ og þegar þeir finna hana,
þá er hætta á ferðum. Þessir
menn eru einmitt hættulegir
bæði sjálfum sér og sínum,
vegna þess að þeir eru „traust-
ir“ og ,,vandaðir“. Þeir hafa
aldrei, heldur ekki þegar þeir
voru ungir, verið útsláttarsam-
ir, þeir hafa „sannarlega ekki
haft neina löngun til að halda
framhjá konunni sinni.“ En
því afdrifaríkara getur það orð-
ið, þegar þeir halda að þeir
hafi fundið „ástina miklu.“ Það
getur meira en verið að mað-
ur af þessu tagi þyrfti í raun-
inni að fá annan maka. Það
kann að vera. Þó er það öllu
líklegra að hann hafi meiri
þörf fyrir. að kynnast annarri
konu um lengri eða skemmri
tima, en án varanlegra tengsla.
Slík kynni geta orðið öllum til
nokkurrar ánægju og jafnvel
til varanlegs gagns, — líka eig-
inkonunni.
Einmitt líka eiginkonunni.
Hún kemst hjá öllum þeim
erfiðleikum og öllu því and-
streymi sem skilnaður hefur i
för með sér, og oftast verður
eiginmaðurinn tillitssamari og
jafnvel skemmtilegri en hann
átti að sér áður. Hann þykist
vita upp á sig „sökina.“
Þetta er náttúrlega oftast
með því skilyrði að konan viti
ekki hvað er að gerast. Finni
hún það á sér, þá forðast hún
að gera mikið veður út af því.
Það er að segja, ef hún lætur
skynsemina ráða.
En hvað um ástkonuna?
Skipta tilfinningar hennar engu
máli? Það er nú svo að hún
kynnist aðallega kostum eigin-
mannsins (og elskhugans) okk-
ar. Það er yndislegt meðan
það helzt.
Láti hún skynsemina ráða, þá
gerir hún sér fulla grein fyrir
því að það væri önnur saga að
vera gift honum.
En það er ekki alltaf sem
skynsemin fær að ráða, og þá
verður niðurstaðan skilnaður.
Síðar munum við víkja að því
hvernig hann ber að.
En það má segja það strax
að færri skilnaðir yrðu af þess-
um sökum ef allt það fólk sem
eins er ástatt fyrir og elskhug-
anum og ástkonunni sem við
höfum verið að tala um, gerði
sér grein fyrir öllu því erfiði
sem skilnaður leggur. á það.
Meðan skilnaður mannsins við
konu sína stendur yfir, hlýtur
hann og ástkonan að spyrja
sjálf sig hvað verði í rauninni
eftir af þeim sjálfum til að
hafa með í hið nýja hjónaband.
Svo ekki sé sú nærtækari
spurning: — Eigum við að
gera allt þetta fólk óhamingju-
samt? Er þetta þess virði?
Sumir kynnu að svara því
til, að þetta sé ósköp einfalt
mál, annaðhvort elski maður-
inn konu sína eða þá hina kon-
una. Sé gert ráð fyrir því að
hver maður geti aðeins unnað
einni konu, að maðurinn sé í
eðli sínu einkvænismaður, þá
ætti aðvitað að vera lítill vandi
fyrir hann að velja á milli.
En einkvænið er manninum
alls ekki eðlilegt. Karlmenn
Framh. á bls. 42.