Fálkinn - 17.05.1965, Blaðsíða 19

legt, að mér þótti engin skömm
að því að leggja það strax fyr-
ir vin minn prófessorinn. Fyrir
skömmu hafði verið gerð til-
raun til þess að brjótast inn í
málverkasalinn hjá Steinari, og
af þeim sökum höfðu verið
gerðar mikilvægar varúðarráð-
stafanir til þess að gera húsið
eins óaðgengilegt sem frekast
var unnt. Utanaðkomandi þjóf-
ur hafði raunverulega enga
möguleika til þess að komast
inn í húsið. Ef einhver íbúanna
hafði stolið myndinni, hafði
hann varla heldur neina leið
til þess að koma henni undan.
Sannarlega mjög ónotaleg að-
staða fyrir þjóf. En samt, samt
var myndin horfin.
Ég labbaði mig til Skarphéð-
ins upp úr hádeginu daginn eft-
ir hvarf myndarinnar og hitti
svo vel á, að hann var að semja
fyrirlestur fyrir byrjendur í
rökfræði. Ég vissi, að honum
þótti það svo ákaflega leiðin-
legt, að ég hugsaði mér gott
til glóðarinnar að kvabba á
honum. Enda var raunin sú, að
hann notaði hverja afsökun,
sem hann fann til þess að slá
þessum hvimleiða starfa á
frest. Hann fór strax að iða í
skinninu, þegar hann sá mig,
enda hef ég líklega borið það
með mér, að mér var talsvert
niðri fyrir. Prófessorinn var
heldur ekkert að hafa fyrir því
að bjóða góðan daginn, ensagði
bara: „Byrjaðu“. Ég skýrði
honum þá tafarlaust frá stuld-
inum, hvaða fólk hefði verið á
staðnum, og því sem ég hafði
komizt að síðar í sambandi við
málið með yfirheyrslum og
húsrannsókn. Lesandinn verð-
ur að fyrirgefa þó að frásögn
mín sé nokkuð skýrslukennd á
stöku stað, en það er vaninn,
þegar um lögreglumál er að
ræða, að hafa allt eins formlegt
og mögulegt er.
Ég kom fyrst að Ránarstíg
140 kl. 5 um nóttina klukku-
tíma eftir að hvarfið var upp-
götvað. Davíð Guðmundsson
lögregluþjónn, sem var á verði
við framhlið hússins, stóð þá
vörð við forstofudyrnar, og
hann hafði einnig safnað öllu
fólkinu saman í stóra salnum,
þar sem málverkin eru geymd.
Híbýlum er þannig háttað, að
húsinu er eiginlega tvískipt. í
austurhlutanum, sem er á einni
hæð er aðsetur þjónustufólks-
ins, eldhús, bað, þvottahús og
forstofa. I þeim hluta eru einn-
ig báðar þær dyr, sem á húsinu
sru, forst'ofudyrnar á framhlið-
inni, sem snýr í suður og
þvottahúsdyrnar sem snúa í
norður. Vesturhlutinn er á
tveimur hæðum og er sú neðri
einn stór málverkasalur. Úr
honum liggur stigi upp á efri
hæðina, þar sem íveruherberg-
in eru 5 að tölu, salerni, og
gluggalaus myrkrakompa til
ljósmyndunarstarfa sem er eitt
afáhugamálum Steinars. Fimm
herbergjanna vita í norður, eitt
í vestur, salernið, og eitt í aust-
ur, herbergið, þar sem Páll og
Halldór sváfu, og er glugginn
á því rétt yfir þaki austurálm-
unnar. í vestasta herberginu á
bakhliðinni sefur móðir Stein-
ars, þá er herbergi Geirs og við
hliðina á því myrkrakompan,
síðan koma tvö herbergi, sem
Steinar hefur að jafnaði til um-
ráða og svaf Randvér í þvi
eystra, sem er hornherbergi og
veit í austur og norður. Verður
að ganga í gegnum herbergið,
sem Steinar svaf í til þess að
komast inn í það. Ekki er hægt
að komast milli álmanna eftir
kl. 10 á kvöldin. Þá er einu
hurðinni á milli þeirra læst og
þjófabjalla sett í samband. Alla
gluggana í austurálmunni er
hægt að opna en á neðri hæð-
inni í vesturálmunni hins veg-
ar engan. Á efri hæðinni er
hins vegar hægt að opna alla
glugga nema þann, sem er í
herberginu, sem Steinar svaf í.
í myrkrakompunni og salern-
inu eru engir gluggar.
Meðan á húsrannsókn stóð,
sem reyndar bfr eng»* árang-
ur, hóf ég yfirheyrslur og var
Steinar fyrstur. Frásögn hann
var svohljóðandi: „Kl. 10 um
kvöldið voru allir gengnir til
náða nema ég og Randvér, og,
röbbuðum við saman í um það
bil tvo klukkutíma. Þá hringdi
síminn, og fór Randvér upp,
meðan ég var að svara, en þact
var reyndar skakkt númer. Þá
var málverkið á sínum stað, en
það hangir beint yfir síman-
um. Ég fór svo sjálfur í háttinn
um tvöleytið; ég er vanur aiJ
vinna við skrifborðið hérna
niðri fram að þeim tíma. Þegar
ég kom inn í mitt herbergi, tók
ég eftir því, að Randvér var
ekki farinn að sofa, því hann
gekk um gólf. Kallaði ég þá til
hans, hvort ekki væri allt f
lagi, og svaraði hann því ját-
andi. Ég sofnaði skömmu síðar,
en vaknaði svo við símhring-
ingu um fjögurleytið. Ég fór £
símann, og fannst mér þá ég
heyra einhvern skarkala uppi
þegar ég tók upp tólið. Stúlku-
rödd var í símanum, sem sagði:
„Þetta er Morgunsíminn lif.
Klukkan er fjögur, góðan dag-
inn“. Síðan var skellt á. Upp-
götvaði ég þá, mér til mikillar
skelfingar, að málverkið var
horfið. Ég kallaði þá upp á þá
Pál og Halldór, og vöknuðu
►
FALKINN
19