Fálkinn - 17.05.1965, Blaðsíða 28

Tom Jones sem eiginmann, lézt
hann ekkert í því skilja.
„Nú veit ég það,“ hrópaði hann
eftir stutta umhugsun. „Nú veit
ég hvað gerir allan þráann í
stelpukindinni... það er þessi
lávarðsfjandi, ég hefði átt að
geta sagt mér það sjálfur. En
því heiti ég, að sá ráðahagur
skal aldrei verða, og vilji Tom
Jones hana, þá skal hann líka
fá hana, eða enginn ella.“
Herra Allworthy brýndi enn
fyrir landeigandanum að beita
ungfrú Soffiu ekki neinni harð-
neskju, en fara að henni með
föðurlegri bliðu. Hann hafði
mörg orð um nauðsyn þess og
lauk svo þeirra samtali að sinni,
að Western landeigandi mælti:
„Ekki veit ég hvað gerir, ná-
granni sæll, en þér skal alltaf
takast að vinna mig á þitt mál.
Þó er landareign min sízt minni
en óðal þitt og auður þinn engu
meiri en minn — og gáfur okk-
ar hef ég haldið nokkurn veginn
álíka...“
En nú gerðust skjót umskipti,
því að Western landeigandi, sem
— með allri virðingu sagt fyrir
þeim mæta manni — hafði stað-
ið á hleri og fylgzt með samtali
þeirra, ruddist inn i stofuna og
var hvorki lágværari né hógvær-
ari en hann átti vanda til. „Þetta
er tóm lygi í stelpunni, nágranni
sæll, ®kki satt orð í því sem hún
segir. Ég get svarið og lagt við
sáluhjálp mína, að hún mundi
fleygja sér i fangið á þessum
bölvuðum þorpara og glæpa-
manni, þessum Tom Jones, ef
hún gæti komið þvi við og svona
er hún, ekkert nema þráinn og
mótspyrnan gegn vilja minum,
þannig hefur hún alltaf verið
og þannig verður hún, þó að
hún sé dóttir mín.“
„Nú hefur þú rofið heit þitt,
nágranni," sagði herra All-
worthy, „eða lofaðir þú því ekki
að beita ekki neinni ósanngirni
eða hörku við dóttur þína, sem
á það sannarlega ekki heldur
skilið, jafn góð og vönduð hún
er.“
„Góð og vönduð — bölvað
þráablóðið ..." Sneri hann sér
nú að dóttur sinni, og bauð henni
að halda upp i herbergi sitt og
hreyfa sig ekki þaðan nema leyfi
hans kæmi til, hverju hún hlýddi
orðalaust. En sem hún var á
brott gengin, sneri landeigand-
inn sér að herra Allworthy og
kvað ástæðu til þess að hann
vildi hafa sterkt varðhald á dótt-
ur sinni. Kvaðst hafa fengið bréf
frá lafði Bellaston, þar sem hún
tilkynnti að Tom Jones yrði lát-
inn laus úr dyflissunni þá og
þegar, og skyldi hann þvi hafa
gát á stelpugálunni.
Er hann hafði lokið þeim lestri
sínum, krydduðum hressilegu
orðbragði, tók herra Allworthy
til máls og skýrði landeigandan-
um í fáum orðum frá því, hvers
hann hefði orðið visari varðandi
atferli Blifils unga og ætti Tom
Jones því minnsta sök á ógæfu
sinni sjálfur.
Yfirleitt eru skapbráðir menn
öðrum fljótari að skipta um
skoðun, þegar svo ber undir og
var Western landeigandi sannar-
lega ekki nein undantekning frá
þeirri reglu. Herra Allworthy
hafði ekki fyrr skýrt honum frá
því að hann hyggðist gera Tom
Jones aðalerfingja sinn, en land-
eigandinn var þvi eins eindregið
fylgjandi að fá hann fyrir
tengdason og hann hafði áður
verið því mótfallinn. Og þegar
herra Allworthy minnti hann á
að ungfrú Soffía hefði sjálf sagt
að hún gæti ekki hugsað sér
FERTUGASTI OG ÞRIÐJI
KAFLI.
Nálgast sögulok
Þegar herra Allworthy sneri
aftur heim til híbýla sinna sagði
frú Miller honum að Tom Jones
væri þangað kominn fyrir litilli
stundu. Bað herra Allworthy
liana að sjá svo um að endur-
fundir þeirra yrðu í einrúmi,
hvað hún gerði, og verður þeim
ei með orðum lýst. Féllust þeir í
faðma og báðu hvor annan inni-
lega fyrirgefningar, en herra All-
worthy skýrði Tom Jones frá
því hvernig hann hafði látið
blekkjast af falsi og fagurgala
Blifils unga og mundi sig iðra
þess öll þau ár, sem hann ætti
ólifað, þvi að þar með teldi hann
allt það, sem Tom Jones kynni
að hafa leiðst út í, einnig — og
kannski fyrst og fremst sína
eigin sök. Tom Jones bað fóstra
sinn ekki mæla slíkt; þegar hann
liti til baka yfir farna leið, þætti
sér sem flest það mótlæti, er
hann hafði í ratað mestan part
fyrir sitt eigið gáleysi og breyzk-
leika, hefði orðið sér til nokkurs
þroska. Ein væri þó sú stórsynd,
sagði Tom Jones, sem sér hefði
orðið á að drýgja, að vísu óaf-
vitandi, sem hann fengi ekkí
undan risið og hlyti guð að hafa
gert sér þá refsingu fyrir illt
athæfi. „Vil ég ekki leyna þig
neinu, fóstri, ekki heldur því,
sem mér hefur verst á orðið ...“
Herra Allworthy greip þá fram
í fyrir honum; kvaðst mundu
fara nærri um við hvað hann
ætti og væri þessi synd hans
ekki eins alvarleg og hann héldi.
Sagði herra Allworthy honum
upp alla söguna um skyldleika
þeirra, eins og frú Waters hafði
honum sagt, og þarf ekki að orð-
lengja það hvilikri byrði var
létt af samvizku Tom Jones, og
hve endurfundirnir urðu jafnvel
enn innilegri en fyrr, er hann
vissi hve náskyldur hann var
Jomjonesl
Eftir HEMI FIELDING
____________________
28
fálkinn