Fálkinn - 17.05.1965, Blaðsíða 27

Stein, „voruð þér i Bryant Park
á föstudaginn milli 2 og 3?“
1 þvi birtist Charles, kjallara-
meistari.
„Mætti bjóða gestunum eitt-
hvað?“
Loren leit spyrjandi á Stein og
Simmons, og báðir hristu höfuð-
ið. Charles hneigði sig og fór.
„Já, eins og ég var að segja —
hvar voruð þér á föstudaginn
milli 2 og 3?“
„Ég ...“ Áður en Loren komst
lengra, hafði Peter Sayers setzt
við hliðina á henni.
„Ég vildi benda ykkur á, að
ég er lögfræðingur ungfrú Hart-
ley,“ sagði hann. „Ég geri ráð
fyrir, að þið séuð hingað komnir
í i embættiserindum?"
Stein kinkaði kolli. „Eins og
þér hafið réttilega getið yður til,
komum við hingað til að fram-
kvæma formlega yfirheyrslu.“
„Hefur ungfrú Hartley verið
ákærð? Táknar sú ákæra, að það
væri mögulegt að taka ungfrú
Hartley fasta í Connecticut-riki
vegna flóttatilraunar?"
Þeir taka ekki frekar tillit til
mín í samræðunum en ég væri
krakki, hugsaði Loren ...
. „Nei.“ Andlit Steins var svip-
brigðalaust eins og gríma. „En
ef þér og skjólstæðingur yðar
skylduð samt sem áður hafa í
hyggju að ferðast þangað, hefði
lögreglan í Connecticut fulla
heimild til að handtaka ungfrú
Hartley."
„Hr. Stein,“ Loren fannst kom-
inn tími til að blanda sér í sam-
talið. „Ég vildi gjarna svara
spurningu yðar núna.“
„Gerið þér svo vel, ungfrú
Hartley."
„Ég veit ekki hvar ég var á
föstudaginn milli 2 og 3. Það
getur verið að ég hafi verið í
Bryant Park — en ég gæti alveg
eins hafa verið einhvers staðar
allt annars staðar."
Stein hallaði sér aftur á bak
i stólinn sinn og horfði hugsandi
á trjáþyrpingu yzt í garðinum.
„Getið þér ekki verið aðeins
nákvæmari, ungfrú Hartley?"
Bernhard Simmons lagði hend-
urnar á hnén, virti Loren fyrir
sér og sagði ekki orð. Það glamp-
aði á rauðleitt hár hans í sól-
skininu.
„Það eina, ,sem ég get sagt
yður, er, að 20 mínútur yfir 5
vaknaði ég á bekk í Bryant Park.
En hvernig ég komst þangað og
hvað ég hafði verið þar lengi,
— það get ég því miður ekki
sagt yður, þótt það hljómi ótrú-
lega."
Það varð stutt þögn.
Stein skoðaði ennþá trjáþyrp-
inguna.
Simmons virtist vera niður-
sokkinn í að rannsaka andlit
Lorenar í smáatriðum.
Frá næsta garði barst' glymj-
andi úr útvarpinu.
„Má ég spyrja einnar spurn-
ingar?" Peter lagði handlegginn
Framh. á bls. 30.
MEÐ HIRZUU UNDIR SKRÚFUR OGANNAÐ SMÁDÖT *
FRAMLEIÐUM HINA ÞEKKTU
SKÁFAl ÞREM STÆRÐUM,
16,24 OG 32 SKOFFU.__
lOOI
:Spi' 'iyi
VINNUHEIMILIÐ AÐ REYKJALUNDI
FÁLKINN
27