Fálkinn - 31.05.1965, Qupperneq 31

Fæst um allt land
DALA-garnið
er
BEZT
FALLEGAST
VINSÆLAST
og býður
fjölbreyttast
mynstraval.
Þess vegna nota allir
DALA-garnið
Fæst um allt land
ingja. Þér eruð heppinn að
vinna fyrir eina manninn sem
nýtur trausts þjóðarinnar og
gæti bjargað okkur úr þessum
ógöngum.“
Casey svaraði með kæruleysis-
röddinni sem hann tamdi sér í
samkvæmum: „Ég er herforingi,
öldungadeildarmaður, og ég fæ
ekki betur séð en þér séuð að
fara með mig óþægilega nærri
stjórnmálum."
„Við skulum ekki blekkja
sjálfa okkur,“ hreytti Prentice
út úr sér. „Þjóðin er í vanda
stödd, slæmum vanda. Hvort
sem þér eruð hermaður eða
ekki eruð þér borgari, og sér-
hver borgari hefur stjórnmála-
skyldum að gegna. Talið við
Scott hershöfðingja. Ég er viss
um að þér komizt að raun um
að hans hugmyndir um ástand-
ið eru svipaðar yðar — og svip-
aðar því sem flestir góðir Banda-
ríkjamenn hugsa um þessar
mundir."
Casey var órótt. Hann hafði
ekki hugmynd um hvað þessi
ýtni stjórnmálamaður ætlaði sér
með hann, en hvert sem hann
vildi draga hann var Casey stað-
ráðinn í að fara hvergi. Hann
skipti um umræðuefni.
„Vonandi getið þér og frúin
notið þinghlésins, öldungardeild-
armaður. Ég gleymdi að spyrja
hana við matborðið hvert þið
ætlið."
„Ég verð kyrr hér. Nógu er að
sinna." Prentice leit í kringum
sig. „Þar að auki verður ein-
hver á þingi að vera viðbúinn.
Sérstaklega á laugardaginn, ekki
satt ofursti?"
Orðið „viðbúinn" kom flatt
upp á hermanninn.
„Jú, auðvitað, herra minn. Það
eigum við að vera, alltaf,"
sagði hann vandræðalega. Pren-
tice tók þétt i handlegg honum
og gekk burt.
Veizlan var að leysast upp.
Casey fann Marge og leit spyrj-
andi til hennar. Hún kinkaði
kolli til svars og þau kvöddu.
Casey hafði ekki nema hálfan
hugann við umferðina á akstr-
inum heim. Hvar í ósköpunum
hafði Prentice frétt af viðbún-
aðaræfingunni? Aðeins átta
menn áttu að vita af henni, og
formaður hermálanefndar Öld-
ungadeildarinnar var ekki I
þeirra tölu. En úr því Prentice
vissi þetta, var þá eins ástatt
með fleiri? Eitt var vist, hann
yrði að ræða málið við Scott
strax í fyrramálið.
Marge lét dæluna ganga um
veizluna. „Ég sá að Prentice öld-
ungadeildarmaður tók þig á ein-
tal undir lokin. Hvaða erindi
átti hann?“
Casey svaraði út i hött. „O,
bara þessar venjulegu kvartan-
ir þeirra á þinginu."
„Hann er í hermálanefndinni,
er það ekki? Meðal annarra
orða, Jiggs, gleymdu ekki að
síma.“
Casey leit á úrið þegar þau
fóru framhjá götuljósi. „Það er
orðið of seint. Ég hringi í bítið
á morgun."
Bill, fjórtán ára sonur þeirra,
var sofnaður þegar heim kom.
Don, eldri bróðir hans, var enn
úti í bíó. Marge var í baðher-
berginu og Casey lét fara vel
um sig í dagstofunni, þegar
siminn hringdi.
„Pabbi?“ Það var Don.
„Heyrðu, við vorum að koma
af myndinni og það er sprung-
ið hjá Harry. Það er sunnudag-
ur og ég veit ekki hvað við eig-
um að gera, og það er stytzt
hingað heiman frá okkur,
svo —“
„Ég get sagt þér eitt sem þú
getur gert,“ greip Casey fram í.
„Skiptu um dekk.“
„Pabbi.“ Rödd Dons var þrung-
in meðaumkun með skilnings-
leysi fullorðinna. „Harry hefur
ekkert varadekk."
Ég slepp ekki frekar en venju-
lega, hugsaði Casey. „Hvar eruð
þið?“
—v—
Á leiðinni niður Arlington
Boulevard í áttina til kvikmynda-
hússins sem Don hafði nefnt,
datt Casey í hug að renna fram-
►
KJÖRGARÐI.LAUGAVEGI 59
FÁLKINN 31