Fálkinn - 08.06.1965, Qupperneq 19

1 , '
fajörfr eh ótiehju hutjfhœm AmáAaqa
etftir @ick tfutn'H
hann fær munað, hefur hann alltaf verið sá minnsti og litið
undarlega út. Af þeim sökum hefur honum fundizt að hann
væri veikburða og kjarklítill. Hár hans er á litinn eins og
eyðimerkursandur, augun eru dökkbrún og kinnbeinin fram-
standandi. Þótt hann vitandi vits, hugsi ekki um nokkurn
skapaðan hlut, þá virðist hann í þungum þönkum, og af
þeim sökum hefur hann fengið orð á sig fyrir að vera djúpt
hugsandi. Hann er stúdent á öðru ári í háskóla staðarins og
leggur stund á sálfræði, sumpart vegna áhuga á sjálfu við-
fangsefninu, en einnig vegna þess, að hann álítur að námið
geti gefið honum svar við ýmsum spurningum varðandi pers-
ónu hans sjálfs.
Drengnum er fullkomlega ljóst, hvert álit stúlkan hefur,
en það er ekki aðeins það, er vekur áhuga hans. Strax hið
fyrsta skipti er hann sá hana og áður en nokkur hafði sagt
honum frá henni, hafði hann tekið eftir því, hve fínleg og
nett hún var, og hann hafði fundið knýjandi löngun til að
strjúka henni um hárið. En nú hefur hann gleymt þessari
fyrstu tilfinningu, og hann þykist viss um það, að hann vilji
gjarnan rabba við hana, af því að hún er auðveld bráð, og
hann vill ekki viðurkenna með sjálfum sér, að þeirri löngun
fylgi annað dýpra og meira. Hann hefur heyrt af öðrum stúlk-
um, sem til eru í það, en hann hefur ekki haft áhuga á þeim.
Stúlkan hérna er þvert á móti öðruvísi. Hann er viss um að
hún geti leyst hið alvarlega vandamál hans. Vandamálið er,
að hann er enn ósnertur.
Skákinni er löngu lokið. Keppinauturinn býður honum í
annað tafl, hann vill meira að segja bjóða honum hvítt, en
drengurinn afþakkar boðið. Hann segist ekki langa til að
tefla meira, og um leið og hann segir það undirbýr hann í
huganum hina löngu, auðmýkjandi göngu þvert yfir salinn til
stúlkunnar, sem hann vill gjarnan ræða við.
Hún hefur greinilega ekki tekið eftir honum, og hann hugs-
ar um hvað hann skuli gera, ef hún vill svo ekki tala við
hann og lætur hann standa eins og hvern annan strandaglóp
við borðið. En hann hugggar sig við það, að þau hafa talazt við
áður, og þá var hún alls ekki óvingjarnleg. Það er aðeins eitt,
hún bíður ef til vill eftir einhverjum ákveðnum í kvöld. Hann
minnist þess hvernig það er að fá neitun, þegar maður býður
stúlku upp í dans. Það er eins og allir viðstaddir horfi á mann
og hlæi hátt og innilega. Aðeins það að ganga eftir salnum
virðist nógu slæmt, auk þess mun hann standa eins og hver
annar hálfviti, ef hún neitar honum. Eitt augnablik fyllist
►