Fálkinn - 08.06.1965, Qupperneq 31

SIERA- sjónvarpstækí
FRAMLEITT í STÆRSTU, ÞEKKTUSTU
ELECTRONISKU-VERKSMIÐJUM EVRÖPU,
í HOLLANDI
FULLKOMIN TEKNISK GÆÐI. —
STÍLFAGURT ÚTLIT.
SELD MEÐ FULLRI ÁBYRGÐ Á GÓÐUM
AFNOTUM.
BEZTU GÆÐIN Á LÆGSTA VERÐI
Viðtækjaverzlun ríkisins
fylgir honum að bílnum, og þau aka til kaupmannsins. Hann
spyr hana, hvers konar vín hún vilji og fer svo inn og kaupir
flösku. Nú hleyp ég burtu, hugsar hún. Hann er ekki eins
og hinir, hann er góður strákur. Nei, hann er eins og allir
hinir. Nei, hann er það ekki, hann er betri, og honum er al-
vara. Nei, hann er nákvæmlega eins og hinir. Hlauptu burtu,
stúlka mín, hlauptu burtu og feldu þig. Hlauptu heim, og
dragðu sængina upp yfir höfuð, og gráttu þig í svefn, því
þú ert svo innilega einmana. Þú getur farið að sofa og látið
þig dreyma um stjúpa þinn, þegar hann er að káfa á þér, um
drengina, sem vilja koma höndum sínum innundir brjósta-
haldarann þinn og rifa fötin utan af þér. Þú getur grátið af
einmanakennd. Drengurinn þessi er nákvæmlega eins, og þú
færð sömu martröð og venjulega. Hann vill bara koma vilja
sínum fram, og síðan lætur hann alla hina vita, að þú sért
léttúðardrós. Hvers vegna hatarðu hann ekki og hleypur
burtu?.
En hann er kominn aftur, og andlit hans er bliðlegt og
alvarlegt, andlit ungs manns.
Hún segir honum hvaða leið hann skuli aka heim til hennar
og hann fylgir leiðbeiningum hennar, og hún fer með hann
upp á fjórðu hæð. Hann fylgir hugfanginn mjöðmum hennar,
er sveigjast háttbundið undir kápunni, og hann verður gripinn
ólýsanlegri þrá til að fá að grípa utan um þær. Hendur hans
eru votar af svita, hann á erfitt um andardrátt, og hann er
hræddur um að hún muni hlæja að honum. Hann er svo upp-
tekinn vegna eigin þjáninga, að hann tekur ekki eftir því,
að andardráttur hennar er einnig ör.
íbúðin er notaleg, að vísu bera veggirnir merki mismunandi
leigjenda, en á þeim eru líka skemmtilegar myndir, eftir-
prentanir af Picasso og Van Gogh og einriig eitt olíumálverk.
En það eru ekki mörg húsgögn og ekki fyllilega nógu hlýtt.
Stúlkan setur piötu á fóninn, drengurinn fer fram í eldhús
til að ná í giös og eitt augnablik leggur hann sveitt ennið að
köldum veggnum, eins og tii að finna siálfan sig. Síðan geng-
ur hann inn í stofuna með upptekna vinflöskuna og tvö glös,
meðan hann hugsar um það, hvar skuli nú setjast. Helzt vili
hann sitja við hlið henni í sófanum, en hann er hræddur um,
að hún setjist í hægindastólinn. Hann leggur flöskuna og glös-
in á sófaborðið og sezt síðan þannig í sófann, að pláss sé
fyrir hana. Hún gengur eirðarlaust um stofuna, stanzar síðan,
virðir hann fyrir sér, nagar neglurnar augnablik sezt síðan
í hæfilegri fjarlægð frá honum — í sófann.
Hann hefur ekki hugmynd, um hvað hann eigi að segja
við hana, og þögnin, er liggur sem veggur milli þeirra, kemur
honum fyrir eyru sem stöðugur klukknahljómur. Hann lætur
sem hann hafi afskaplegan áhuga á jazzplötunni á fóninum.
Hann vildi óska þess að það væri dansplata. Þá gæti hann
spurt hana, hvort hún vildi dansa, og hann gæti þá þrýst
henni fast upp að sér, og síðan myndi allt ganga af sjálfu
sér. En hann er einn allsherjar ólánsgripur, það veit hann,
hann veit ekki einu sinni hvernig hann á að byrja. Hún hlær
bara að honum. Hún er ekki eldri en hann sjálfur en stúlkur
hafa alltaf meiri reynslu en strákar, að minnsta kosti er
hún reyndari en hann. Hún fer bráðum að hlæja að honum
og sendir hann heim.
Þau dreypa á víninu, og hún býzt til að verja sig gegn
hugsanlegri ástleitni hans, léttúðarsnakki og frekum höndum.
Hún iðrast þess innilega að hafa boðið honum heim. Það gekk
allt miklu betur í Venezia. Hún finnur, að hún hefur orði
fórnarlamb eigin ákafa, öll þróunin getur ekki liðið nógu
hratt, hún vill vera elskuð, núna, hún vill ekki aðra einmana-
kennda nótt í viðbót. Hún er einmana og örvæntingarfull.
Bara að þau hefðu haft tíma til að gera allt í réttri röð,
stefnumót ísbari, haldast í hendur og flétta fingrum saman
í bíó og borða miðdegisverð heima hjá henni eftir þrjá til
fjóra daga. Þá myndi hann umgangast hana sem vin, ekki að-
eins sem konulíkama.
Hún bíður atlota hans, en þau koma ekki, svo hún snýr sér
að honum, og hann situr og nýr hendur sínar. eins og hún
FÁLKINN