Fálkinn - 14.06.1965, Blaðsíða 7

VIÐTAL:
STEIIMUNN S. BRIEIVI
MYNDIR:
SIGURJÓN JÓHANNSSON
OG
ViGNIR
ekki hvetja neinn til að verða músíkant;
hann vissi hvað það var erfitt. Hann
hvatti hvorki mig né bræður mína til
að læra að spila, og þó eru þeir báðir
bráðmúsíkalskir. Einar fór að læra nót-
urnar hjá mér þegar hann var orðinn
tvítugur, og það er merkilegt hvað hann
getur spilað.
HITT er annað mál, að pabbi er
bezti maður sem ég hef á ævi
minni þekkt. Það er dásamlegt að vera
dóttir hans sem manns, þó að músík-
antinn í honum hafi ekki verið mér til
neinnar beinnar hjálpar. Hann hefur
aldrei sagt við mig styggðaryrði, og
mér þykir óskaplega vænt um hann.
Ég er heldur ekki viss um, að það hefði
verið neitt betra, að hann hefði hjálpað
mér — maður verður að hafa þetta i
sér sjálfur. Enginn ætti að leggja út á
listabrautina nema hann geti ekki hugs-
að sér að gera neitt annað, sé hreint og
beint rekinn áfram af óviðráðanlegri
þörf innra með sér. Ef hæfileikarnir
eru fyrir hendi, hljóta þeir að fá útrás,
en það er mikill misskilningur að ætla
að gera listina of auðvelda og mata fólk
á henni í skeiðatali. Það er ekki hægt að
iðka list án þess að leggja talsvert í söl-
urnar, og það er ekki hægt að njóta list-
ar án vissrar áreynslu. Mér finnst of
mikið gert að því að reyna að matreiða
listina ofan í fólkið — sönn listnautn
j
1. Fjölskyldan á heimili sínu í
Reykjavík. Frá vinstri: Orn
Guðmundsson viðskiptafræðing-
ur, Guðmundur Páll 10 ára,
Laufey 2 ára, Þuríður og
Kristín 18 ára.
2. Laufey litla með einn mesta
merkisgrip heimilisins, upp-
stoppaða skjaldböku sem land-
stjórinn á Súmötru og hin ís-
lenzka kona hans, frú Laufey
Obermann, færðu foreldrum
Arnar, Frú Laufeyju Vilhjálms-
dóttur og Guðmundi Finnboga-
syni landsbókaverði, að gjöf
fyrir rúmum 35 árum.
hlýtur alltaf að krefjast einbeitingar,
og þeir sem nenna ekki að hugsa neitt,
eru einfaldlega ekki móttækilegir fyrir
list. Og of mikið má af öllu gera — það
má heldur ekki drekkja fólki í músík,
vegna þess að ofmettun er ekki góð á
því sviði fremur en öðrum. Það er ekki
hægt að hlusta af athygli á músík allan
liðlangan daginn . . . og er nokkuð eins
dásamlegt inn á milli og alger kyrrð
úti í náttúrunni þegar ekkert hljóð heyr-
ist nema kannski einstöku tíst í fugli?“
Lífið var gegnsýrt
af músík og list.
N það hlýtur að hafa haft sín áhrif,
að þú skyldir alast upp á músík-
heimili?"
„Já, mikil ósköp, lífið var gegnsýrt af
músík og list, listafólk af öllu tagi kom
og fór, skáld og músíkantar, listmálarar
og leikarar voru heimilisvinir, og það
var stöðugt verið að syngja og spila. Ég
sofnaði út frá æfingunum hjá pabba,
en þær héldu oft áfram langt fram á
nótt, og ég vaknaði við hljóðfæraslátt á
morgnana. Mamma kenndi líka að spila,
og þegar pabbi var ekki heima, þá spil-
aði hún og kenndi. Þarna var fullt af
hljóðfærum, píanó, flygill, harmóníum,
cembaló um tíma, gamalt píanó, eitt af
þeim fyrstu sem flutt voru til landsins,
langspil — ég vissi aldrei hvað pabbi
átti af þessu, en þarna var það. Á heim-
ili þar sem músík er atvinna eins og
hjá pabba, er svo sjálfsagt, að alltaf sé
verið að spila og æfa, að maður hugsar