Fálkinn - 14.06.1965, Blaðsíða 6

„SÖNGURINtt
IIEFIJR VERIÐ
MITT IIÁLFA LÍF”
SEGIR FRÚ ÞURÍÐLR PÁLSDÓTTIR
H0N byrjaði að syngja áður
en hún var orðin talandi og
sofnaði út írá œfingum föður
síns á kvöldin. Hún lifði og
hrœrðist í músíkinni frá blautu
bamsbeini, og einhvern veginn
kom aldrei annað til greina en
að gera sönginn að œvistarfi
sínu, jafnvel þótt pabbi hennar
segði, að hún vœri ekki nógu
vond manneskja til að verða
söngkona.
Fyrsta óperuhlutverk sitt, Gildu í
Rigoletto, söng hún í landi Verdis, og
áhorfendurnir æptu brava, bravissima
af ítölskum eldmóði. Síðan hefur hún
sungið yfir tuttugu hlutverk í óperum
og óperettum, fleiri en nokkur önnur
söngkona á íslandi, að ekki sé minnzt
á ótal konserta, óratóríó og kirkjutón-
leika. „Söngurinn hefur verið mitt
hálfa líf“, segir frú Þuríður Pálsdóttir,
og það eru áreiðanlega orð að sönnu.
HVERNIG er að vera dóttir Páls
ísólfssonar? Hefur það háð þér
eða hjálpað?"
„Það hefur a. m. k. ekki hjálpað mér
nokkurn skapaðan hlut á músíksviðinu,“
svarar Þuríður vafningalaust. „Pabfci
hefur aldrei hjálpað mér neitt með mús-
íkina, ekki kennt mér, meira að segja
sjaldan gefið mér ráðleggingar. ,Þú ert
dóttir min, og ég get ekkert hjálpað
þér‘, sagði hann bara. Nei, það væri
synd að segja, að hann hefði ýtt mér
út á listabrautina, blessaður“.
VAR hann kannski á móti því, að
þú gerðist söngkona?"
„Nei, nei, hann hefur aldrei skipt sér
neitt af því, þ. e. a. s. honum fannst
ægilega vitlaust af mér að leggja út í
list, enda vissi hann manna bezt hvað
listin getur orðið mikið brauðstrit, eink-
um hér á landi — ja, og annars staðar
eru ekki nema örfáir sem komast í hæst-
borgaða klassann, hinir skrimta ein-
hvern veginn. En hann setti sig ekkert
á móti því, þó að hann segði raunar, að
ég væri ekki nógu vond manneskja til
að verða söngkona. Líklega vildi hann