Fálkinn - 14.06.1965, Blaðsíða 11

óþekkta nýliða. í þetta sinn
var stjarnan Otello Bersellini,
ágætur barítón sem söng Rigo-
letto.
-jTiG hafði áhyggjur af leikn-
um á sviðinu og var dauð-
hrædd um, að þetta færi allt
á einhverjá ringulreið þegar
til kæmi, en Bersellini var
sallarólegur. ,Þetta verður fínt',
sagði hann. ,Ég segi þér bara
hvað þú átt að gera, og þú
ferð eftir því jafnóðum'. Ekki
leizt mér nú allskostar á þá til-
hugsun. ,Við getum þó ekki
farið að tala saman á sviðinu',
sagði ég óróleg. ,Jú, jú, það er
állt í lagi', sagði hann. Ég skal
hjálpa þér, og svo gefur þú
mér koss í staðinn'.
KlappliðiS ...
„Jæja, það gafst ekki tími til
frekari heilabrota. Ég var drif-
ín inn í búningsherbergi og
förðuð í framan — það gerði
söngkonan sem fór með hlut-
verk Maddalenu, keppinautar
míns í óperunni um ástir her-
togans. Með mér í herberginu
var gömul söngkona sem lék
Giovönnu, þjónustustúlkuna
mína; hún hafði verið lengi
fastráðin þarna og söng venju-
lega minni háttar hlutverk, en
hafði geysimikla reynslu að
baki sér. Eftir dálitla stund
var barið að dyrum og inn kom
maður sem reyndist vera full-
trúi klappliðsins og var að
sækja sína þóknun. Ég hafði
aldrei heyrt um klappliðin sem
eru fastur þáttur í öllum ítölsk-
um óperusýningum, og ég sagði
hneyksluð, að ég ætlaði sko
ekki að borga fyrir klapp. Þá
sagði Giovanna lágt við mig og
var orðin hvasseyg: ,Borgaðu
honum undir eins 250 lírur'.
Og ég þorði ekki annað en
hlýða. Maðurinn hneigði sig og
fór út, en um leið og hann var
búinn að loka hurðinni, sagði
Giovanna mér, að það . væri
hrein brjálsemi að neita að
borga klappliðinu. ,Þú hefðir
átt að borga honum þúsund
lírur', sagði hún. ,Þá hefðu þeir
hjálpað þér og gefið þér fínt
klapp. Fyrir 250 lírur láta þeir
þig aðeins afskiptalausa. En
hefðirðu ekkert borgað, myndu
þeir hafa eyðilagt þig gersam-
lega og hrópað þig niður, svo
að þú hefðir ekki einu sinni
fengið frið til að sýna hvað þú
gætir.
hvíslarinn . . .
,,Ég var rétt að melta þessar
upplýsingar þegar aftur var
barið og inn kom annar mað-
ur. Það reyndist vera hvíslari
leikhússins. Hann bauðst til að
vera mér hjálplegur, ef . . .
Mér var nóg boðið, og ég sagði
honum, að hann þyrfti ekki að
hafa áhyggjur af mér, ég kynni
hlutverkið, og hann f.'ngi eskt
eina líru. Til allrar hamingju
þurfti ég ekki á aðstoð hans að
halda, enda lét hann sem hann
sæi mig ekki allt kvöldið — þó
að ég hefði farið út af og staðið
eins og þorskur á þurru landi,
myndi hann ekki hafa hjálpað
mér neitt.
og gagnrýnandinn.
„Ekki var ég fyrr byrjuð að
jafna mig eftir hneykslunina
en barið var í þriðja sinn og
þriðji maðurinn kom inn. ,Hvað
er nú?‘ spurði ég og bjóst við
hinu versta. Jú, þessi spurði
ofur elskulega hvort ég vildi
ekki fá lofsamlega blaðadóma
eftir sýninguna!
„Þá var mér allri lokið og
meira en það. Mér fannst þetta
svo fáránlegt, fjarstætt og sið-
laust, að ég átti engin orð til
að lýsa gremju minni. Það vildi
mér til happs, að þetta var á-
kaflega geðugur ungur maður,
og hann skildi auðsjáanlega til-
finningar mínar. Þó að hann
fengi ekki neitt, skrifaði hann
um mig af velvilja, eins og þú
sérð hér. — Svona nokkuð
finnst mér óþolandi og lítils-
virðing fyrir listamennina sem
koma fram. Það eru ekki pen-
ingarnir út af fyrir sig, heldur
prinsippið í því . . . nei, ég
held, að ég gæti aldrei vanizt
slíku.“
FiiiSuá á r vtt
í hléinu.
„Hvernig gekk svo, í :gar J
komst loksins út é fevibið?“
„Ágætlega, framar öllum von-
um, það voru svakaleg læti í
húsinu og móttökurnar mjöj;
góðar, æpt og hrópað hástöfum
eftir hverja aríu og dúett. Þeir
komu flestir íslenzku strákarn-
ir sem voru að læra með mér
í Milano, og í hléinu vissi ég
ekki fyrr en Jón Sigurbjörns-
son kom æðandi allur í æsingi
— hvernig hann hefur farið að
komast á bak við, get ég ekki
ímyndað mér — og heimtaði að
fá að vita hvaða glæpamaður
hefði eiginlega útuglað mig
svona, málað á mig þessar
hryllilegu eplakinnar o. s. frv.
Nú, það skipti engum togum,
hann hreinsaði af mér farðann
í rosaflýti og málaði mig al-
veg listilega vel áður en ég
fór aftur fram á sviðið, svo að
ég var stórum álitlegri í næsta
þættinum. ,Þú átt ekki að láta
þessar kerlingargribbur koma
nærri þér‘, sagði Jón, og svo
var hann þotinn aftur.
Aum í hnjánum
eftir hallarsenuna.
„Bersellini stóð við loforð sitt
og gaf mér alls konar smáleið-
Framh. á bls. 31.
Val yðar er 30 den úrvals perlonsokkar
HVERS VEGNA! ? . . . ÞVÍ BELLINDA KVENSOKKAR ERU FRAMLEIDDIR ÚR BEZTUM
HUGSANLEGUM PERLON ÞRÆÐI OG ENDINGIN OG ÁFERÐ ÞVÍ SERSTAKLEGA GÖÐ
BELLINDA ER HEIMSÞEKKT VÖRUMERKI Á KVENSOKKUM.
REYNIÐ BELLINDA 30 DEN. PERLON SOKKA. — ÞEIR MUNU EKKI SVÍKJA YÐUR.
G. BERGMANN, heildverzl., LAUFÁSVEGI 16, sími 18970.
FALKINN
11