Fálkinn - 14.06.1965, Blaðsíða 34

— Nei takk, ég þarf ekki inn-
brotstryggingu!!
© Sönguriitn
Framh. af bls. 31.
unum, en á milli var ég alveg
að ærast. ,Ertu brjálaður, mað-
ur?‘ æpti ég. ,Hvað meinarðu
með að haga þér svona? Ég
hefði getað fengið móðursýkis-
kast og valdið hneyksli og hvað
eina!‘ Hann var sakleysið upp-
málað. ,Nú, hvað er þetta, ég
sagðist skyldi hjálpa þér, og
svo fengi ég koss í staðinn',
sagði hann með stökustu ró-
semi. Og þar með var málið
útrætt frá hans hálfu. Hann
kvaddi mig, og ég hef aldrei
séð hann fyrr eða síðar. Hugs-
aðu þér að lenda í svona nokkru
í fyrsta sinn sem maður kemur
fram í óperu!“
,,Það er að minnsta kosti af-
skaplega skemmtilegt til frá-
sagnar á eftir — engin furða
þótt óperusöngvurum þyki dag-
lega lífið hversdagslegt utan
sviðsins. En heldurðu, að þú
sért nú orðin nógu vond mann-
eskja til að vera söngkona? Hef-
urðu versnað mikið síðan þú
fórst að syngja opinberlega?"
,,Ja, margir hafa sagt, að
ekkert gerði fólk eins vont og
listin. Ég er reyndar alls ekki
sammála — mér finnst söngv-
arar yfirleitt bezta fólk sem ég
hef kynnzt, einkum þó þeir
sem eru raunverulegir lista-
menn, því að mestu listamenn-
irnir eru oftast líka sannasta
og bezta fólkið, lausir við merki-
legheit og tilgerð sumra þeirra
sem minna geta. Og söngurinn
gefur svo mikla gleði og á-
nægju, að ág held, að engin
manneskja sem syngur, sé veru-
lega óhamingjusöm. Söngurinn
gleður hjartað, og sá sem er
glaður í hjarta sínu, er ekki
vondur maður.“
TTVERNIG líkaði þér við
*>xl hina frægu Linu Pagliug-
hi?“
34
,,Ó, hún er dásamleg, bæði
sem listakona og kennari. Ann-
an eins kennara og hana hef ég
aldrei haft. Ég man, að þegar
Gigli dó, var skrifað í blöðin,
að nú væri Lina Pagliughi eini
eftirlifandi fulltrúi bel canto á
Ítalíu, einu tengslin við fortíð-
ina, gullöld söngsins. Mér datt
ekki í hug, að hún tæki nem-
endur, en ég hafði heyrt, að
hún byggi í Milano, og þegar
ég kom út í annað sinn, hringdi
ég til hennar og bað hana að
visa mér á kennara. Hún bauðst
til að hlusta á mig og sagði
mér að koma til sín, en þegar
ég var búin að syngja fyrir
hana, sagði hún, að ég væri
miklu betri en hún hefði búizt
við, og að hún skyldi sjálf taka
mig í tíma. En ég fengi ekki
að syngja neitt nema æfingar
fyrstu þrjá mánuðina. Ég var
himinglöð að fá slíkan kennara,
og eftir það hef ég alltaf verið
hjá henni þegar ég hef komið
til Ítalíu. Tvö sumur bjó ég
úti á ströndinni þar sem hún
átti sumarhús og var þá í tím-
um á hverjum degi. Hún kenndi
mér rn. a. alla Traviata og all-
an Faust, og ég vonast til að
geta lært meira hjá henni
seinna.“
Óskahlutverkið er
Marguerite í Faust.
„Hvaða hlutverk hefurðu
haft mest gaman af að syngja?“
„Líklega eru Rosina í Rakar-
inn í Sevilla og Musetta í La
Boheme skemmtilegustu hlut-
verk sem ég hef fengið, en
mesta ánægju hafði ég af Leo-
noru í II trovatore — sú upp-
færsla var í Austurbæjarbíói.“
„Og hvaða hlutverk langar
þig mest að syngja í framtíð-
inni?“
„Það er ekki gott að segja.
Jú, mig dreymir um að syngja
Marguerite í Faust. Ég elska
það hlutverk og þá óperu.“
MYNDIRÐU hafa áhuga á
að gerast leikkona?“
„Nei, ekki held ég það. Ein-
hvern veginn fyndist mér hálf-
tómlegt að fara að leika án
söngs eftir að hafa vanizt óper-
unni, því að þar er músíkin svo
mikill þáttur í öllu saman og
gerir dramatísku hliðina langt-
um ríkari og sterkari. Annars
er varla hægt að bera saman
óperuleik og venjulegan sviðs-
leik. Það er svo margt um að
hugsa í sambandi við sönginn
sem leikari þarf ekki að taka
tillit til — maður getur ekki
sunídð háa C flatmagandi á
gólfinu eða í keng undir borði,
maður þarf að fá tíma til að
anda með vissu millibili í mús-
íkinni, og það er ekki hægt að
hoppa og dansa um allt sviðið
meðan maður er að syngja.
Bezti leikurinn finnst mér allt-
af þegar áhorfendurnir eru
sannfærðir um, að þeir gætu
gert alveg eins vel sjálfir —
mér finnst sumar leikkonur
hugsa alltof mikið um, að þær
séu að leika. Þær þurfa að vera
persónan, ekki að leika hana.
Þannig er Callas, og engin ó-
perusöngkona stendur henni á
sporði sem leikkona.“
Langar inn á
nýjar leiSir.
„Hvenær fær maður að sjá
þig næst á sviði eða konsert-
palli?“
„Ég veit ekki, ég hef ýmis-
legt í huga með haustinu, en
ég vil síður tala of mikið um
framtíðaráætlanir mínar. Sem
stendur hef ég mestan áhuga á
að kynna mér betur það ó-
numda land sem móderne söng-
músík er, ég er búin að syngja
svo mikið af því gamla, að nú
langar mig inn á nýjar leiðir.
En við skulum bíða með allar
umræður um framtíðina . . . .
þangað til hún er orðin að for-
tíð.“ ★ ★
• Ruslaskúffan
G'ramh af bls 19
ari leiðindum með þessu máli.
Gjörið svo vel að setja á yður
axlaböndin aftur, herra Logan.“
Þetta var hræðileg niður-
lægingarstund fyrir gjaldker-
ann — fyrsta skiptið sem orð
hans voru dregin í efa í bank-
anum.
„En herra minn, ég staðhæfi
að þessi maður ...“
„Ég verð að biðja yður að
snúa aftur til stúku yðar, herra
Tritt, sagði Pinkson, allur í
uppnámi. Tritt hlýddi.
Framkvæmdastjórinn hjálp-
aði Logan í jakkann og leiddi
hann síðan að borðinu sínu.
„Þetta eru herfileg mistök,
herra Logan. Gjörið nú svo vel
að setjast niður, gjörið svo vel.“
Litli vingjarnlegi maðurinn
var móður og másandi. „Nú
vildi ég aðeins mega benda
yður á, að ef þér farið í mál
út af þessu, þá stöndum við
ákaflega höllum fæti gagnvart
aðalskrifstofunni, niðurfrá og
ég. ..“
„Verið ekki að æsa yður upp,
herra Pinkson,“ sagði Logan
og brosti. „Ég mun ekki fara i
mál.“ Logan tók þessu öllu
mjög létt. Herra Tritt hafði
ímyndað sér, að hann sæi byssu,
annað ekki. Þetta var einfald-
lega ein þeirra villa, sem hent
geta fullkomlega heilbrigt fólk,
stöku sinnum. Og vildi nú fram-
kvæmdastjórinn vinsamlegast
greiða honum bréfin? Herra
Pinkson afhenti honum áttatíu
og þrjá og fimmtíu, og baðst
í sífellu velvirðingar.
Logan yfirgaf bankann og
gekk í kafaldinu, blístrandi
jólalag. Honum hafði tekizt
með stakri prýði.
Vikurnar sem á eftir fóru,
hélt Logan áfram að eiga skipti
við Tritt, eins og ekkert hefði
í skorizt. Gjaldkerinn reyndi að
sýnast upphafinn og rólegur en
hann lagði skakkt saman og
hendur hans skulfu. Dag einn
seint í janúar stóð Tritt upp í
miðjum klíðum, tröllvaxinn lík-
ami hans nötraði allur. „Hafið
mig afsakaðan, herra Logan,“
tuldraði hann og rauk inn gang-
inn fyrir aftan stúkurnar.
Pinkson fór á eftir honum og
Logan neytti færis að líta eftir
byssunni. Hún lá óhreyfð í
skúffunni. Svo kom Pinkson
aftur einsamall. „Mér þykir
afar leitt að hafa tafið yður
aftur, herra minn, sagði hann.
„Herra Tritt líður ekki vel.“
„ímyndaði hann sér að hann
sæi aðra byssu?“ spurði Logan
stillilega.
„Nei. En hann er orðinn mjög
uppnæmur. Síðan þetta kom
fyrir með yður í síðasta mán-
uði, hefur hann verið eins og
köttur á heitu þaki.‘
„Ég hef orðið var við breyt-
ingu á honum.“
„Hann hefur glatað sinni
gömlu, köldu bankarósemi,
herra Logan. Og svo gengur
hann auðvitað í sífelldum ótta
við nýjar ofsjónir.“
„Það þykir mér leitt að
heyra,“ sagði Logan og sýndist
taka þetta nærri sér. „Það er
sorglegt þegar menn missa tök-
in á starfinu.“
FALK.INN