Fálkinn - 14.06.1965, Blaðsíða 37

• Ruslalcistait
Framh. af bls. 35.
skjalatöskunni í vegginn og
greip handfylli í jakkalöf
Logans. „En ég fékk yður þá!
Ég fékk yður þá! Andlit hans
var öskugrátt og röddin skræk.
„Þér létuð þá í skjalatöskuna.
Ég sá það! Ég sá yður gera
það!“ Hann tók Logan eins og
í úrslitatilraun til að hrista úr
honum tíu þúsundin.
Pinkson rétti úr sér með próf-
blöðin í höndunum og sagði:
„Guð sé oss næstur, herra Tritt,
hættið þér. Hættið þér.“
Tritt hætti að skaka Logan
og sneri sér tryllingslega að
Pinkson. „Þér trúið mér ekki!“
hrópaði hann. „Þér trúið mér
ekki!“ æpti hann. „Þér trúið
mér ekki!“
„Það er ekki um það að
ræða, hv ...“
„Ég skal finna þessa peninga.
Ég skal sýna yður hver það
er sem lýgur.“ Hann æddi að
stóra borðinu og sópaði öllu
af því í einni sveiflu með þung-
um handleggnum. Eyðublöðin
j flögruðu niður á gólfið, blek-
byttan brotnaði og svart blek-
' ið slettist um gólfábreiðuna.
Tritt svipti borðinu út á gólfið
með brauki og bramli og
og slengdi því utan í skrifborð
Pinksons. Logan sá ruslaskúff-
una ópnast um hálfan þuml-
' ung.
Stóri maðurinn lét fallast
klunnalega á kné og fór að
berja gólfábreiðuna með flöt-
um lófunum, þusandi um leið
við sjálfan sig: „Hann er hér
einhvers staðar — línpoki.“
Hann þreif í horn á ábreiðunni
• og lyfti því upp, stynjandi.
; Rykmökkur gaús upp, annars
sást ekkert undir ábreiðurini
nema bert, óhréint gólfið. Hóp-
■i ur manna hafði safnazt saman
utan við marmaragrindurnar og
í gjaldkerarnir allir rýndu gégn-
£. um glerrúður sínar á Tritt.
£ „Ég skál finna þá! Ég skal
finna þá!“ orgaði hann. Svitinn
' perlaði á enni hans, er hann
stóð upp, sneri við og gekk
aftur að borðinu. Hálfopin
skúffan blasti nú við allra sjón-
um fyrir framan hann, en eng-
inn hafði augun af Tritt og
hann kom ekki auga á skúff-
una fyrir borðröndinni.
Logan vék sér í snatri að
Pinkson og hvíslaði: „Hann
gæti orðið hættulegur, herra
Pinkson. Þér verðið að friða
hann. Hann greip í handlegg
Pinkson og ýtti honum afturá'
bak nokkur fet unz fram-
kvæmdastjórinn settist á borð-
röndina, beint yfir skúffunni.
Hann var enn með prófblöðin
í höndunum.
„Herra Tritt, þér verðið að
hætta þessu!“ sagði herra Pink-
son.
„Víkið úr vegi fyrir mér,
Pinkson," sagði Tritt, stefndi
beint á hann og blés eins og
tarfur. „Þér trúið honum, en
ég skal sýna yður annað. Ég
skal finna þá!“ Hann lagði
hendurnar á axlir Pinksons.
„Farðu nú frá, heimskingi.“
„Slíka framkomu þoli ég
engum,“ gelti Pinkson. Hann
vantar í sjóðinn,“ hrópaði Tritt.
„Það er einmitt það, sem
ruglingnum veldur,“ sagði
Pinkson seinlega. „Við munum
komast til botns í þessu, en
þangað til verð ég að fyrir-
skipa handtöku yðar, herra
Tritt.“
Logan tók sér stöðu við hlið
Pinksons og þeir horfðu báðir
með samúð á gjaldkerann, þar
sem hann lötraði, ekkaþrung-
inn, til stúku sinnar.
„Mér fellur þetta ólýsanlega
þungt,“ sagði Pinkson.
„Ég held að lögin verði yður
sammála um, að hann sé ekki
fær um að gegna stöðu sinni,“
- Sögusynfónían, eftir Jón Leifs...
rak Tritt löðrung, sem small i
og sveið undan. Gjaldkerinn
hætti, agndofa, svo fór hann
skyndilega að gráta
„Herra Pinkson. Herra Pink-
son, þér verðið að treysta mér.“
Pinkson fyrirvarð sig óðara
fyrir verknað sinn. „Mér þykir
þetta leitt, drengur minn. Ég
hefði ekki átt að gera þetta.“
„Ég segi yður satt, hann
miðaði á mig byssu aftur. Raun-
verulegri byssu — þetta er ekki
ímyndun mín.“
„En hvers vegna hringduð
þér ekki í Louie?“ sagði Pink-
son. „Þér vitið að það er venj-
an.“
„Ég vildi ná honum sjálfur.
Hann — hann gerði mig að
slíku fífli i síðasta mánuði.“
„En þetta atvik i síðasta
mánuði voru ofsjónir,“ sagði
Pinkson og leit á Logan. Logan
kinkaði kolli.
„Það eru þó líklega engar of-
sjónir, þegar tiu þúsund dali
sagði Logan og Pinkson eygði
farsæla leið út úr ógöngunum.
„Ef til vill er það rétt hjá
yður.“
Logan lét í ljós umhyggju
sína með því að hjálpa til við
að koma lagi á óreiðuna eftir
Tritt. Hann og aðstoðarfram-
kvæmdastjórinn lyftu borðinu
á sinn stað við innri vegginn
og Logan ýtti ruslaskúffunni
vandlega aftur með fingurgóm-
unum um leið.
Norman Logan lagði leið sina
í bankann síðla næsta dag.
Hann settist við borðið til að
skrifa út innleggsseðil og hann
fann sigurfögnuð fara um sig
allan, er hann laumaði byss-
unni og tíu þúsund dölunum
uþp úr skúffunni og niður í
frakkavasa sinn. Þegar hann
gekk út um aðaldyrnar, fram-
hjá verðinum, mætti hann
herra Pinkson, sem var á hraðri
ferð inn
„Hræðilegt. Hræðilega," sagði
litli maðurinn og gaf sér ekki
einu sinni tíma til að heilsa.
„Hvað er á seyði?“ spurði
Logan með stillingu.
„Ég var að enda við að tala
við læknana á Bellevue um
Tritt,“ sagði Pinkson. „Hann
virðist heilbrigður og þeir hafa
sleppt honum. En til allrar
óhamingju getur hann svarað
öllum spurningum nema —
Hvar eru peningarnir? —“
Logan hélt þéttings fast um
peningana í vasa sínum og hélt
áfram að votta samúð sína.
Þegar Logan var kominn
heim til sín, fékk hann lánaða
ferðaritvél hjá manninum á
efri hæðinni. Síðan settist hann
við að skrifa eftirfarandi bréf:
Kæri herra Pinkson,
Ég skila hérmeð aftur pen-
ingunum. Mér fellur þetta mjög
þungt. Ég hef líklega ekki
vitað, hvað ég var að gera. Ég
held mér hafi ekki verið sjálf-
rátt um nokkurt skeið.
Eftir að hafa leitað uppi
stafi Tritts á gamalli kvittun,
falsaði hann smágert og snyrti-
legt W og T undir bréfið.
Logan þurrkaði fingraför sín
af peningaseðlunum og vafði
þeim, ásamt bréfinu í snotr-
an böggul. Eitt ævintýralegt
augnablik hugleiddi hann hve
dásamlegt það myndi vera að
halda peningunum. Hann gæti
sagt upp í háskólanum, farið
vestur og haldið áfram rann-
sóknum á eigin spýtur. En það
var ekki í fyrirætluninni og
hún hafði gengið of vel til að
vert væri að breyta henni nú.
Logan ók til póststofu þeirrar,
sem næst var heimili Tritts og
sendi peningana til Pinksons
í bankann.
Næsta morgun hringdi herra
Pinkson til Logans í háskóla-
ann. „Jæja, málið er nú upp-
lýst,“ sagði hann, feginn en
dapur. „Tritt hefur skilað aftur
peningunum svo bankinn mun
ekki höfða mál gegn honum.
Ég þarf líklega ekki að geta
þess, að Tritt verður látinn fara.
Hann neitar ekki einungis að
hafa tekið peningana, heldur
neitar hann einnig að hafa skil-
að þeim aftur.“
„Honum hefur sennilega alls
ekki verið sjálfrátt,“ sagði
Logan.
„Nei. Hann kemst einmitt
þannig að í bréfinu. Hvað sem
því líður, herra Logan, ég —*
ég vildi aðeins láta yður vita
þetta og biðja yður afsökunnar
á þeim leiðindum, sem við höf-
um valdið yður.“
Framh. á bls. 41.
FAlmnn
37