Fálkinn - 14.06.1965, Blaðsíða 8

ekkert sérstaklega um það. Nú mátti
ekki hafa hátt, af því að pabbi var að
æfa sig eða pabbi þurfti að hvíla sig
eða pabbi var að búa sig undir konsert
eða pabbi var að semja . . . þetta var
gangur lífsins."
„Lærðirðu ekki að spila?“
„Jú, ég byrjaði sjö ára hjá frænku
minni, Katrínu Viðar, síðar lærði ég
hjá Önnu Sigríði Björnsdóttur, og svo
tók ég tima í píanóleik á Ítalíu.“
TTVENÆR fórstu að læra söng?“
„Ja, ég hef alltaf verið sísyngjandi
frá því að ég man eftir mér — ég var
byrjuð að syngja áður en ég fór að tala,
segir ein frænka mín mér. Söngurinn
var mitt líf og yndi, og ég hef alltaf
haft unun af að syngja. Ég var ellefu
ára þegar ég söng fyrst í útvarpið. Þá
var ég í Austurbæjarskólanum þar sem
Jóhann Tryggvason kenndi söng. Hann
var alveg dásamlegur kennari, einmitt
eins og söngkennarar eiga að vera, við
höfðum alltaf gleði af tímunum hjá hon-
um. Hann kenndi okkur sand af ætt-
jarðarlögum og öðrum fallegum og
skemmtilegum melódíum, og ég hlakkaði
alltaf til söngtímanna, enda er ég alveg
á móti því að gera söngkennslu í skól-
um að stærðfræðitímum — þar á söng-
gleðin að vera aðalatriðið. Ég man, að
við vorum saman í kórnum hjá honum,
Margrét Eggertsdóttir, Kristinn og Ás-
geir Hallssynir, Guðmundur Gilsson og
ég. Við sungum á skólaskemmtunum
og alls konar barnaskemmtunum. í
gagnfræðaskólanum bæði söng ég á
skemmtunum og lék í skólaleikritum.
Ég hef verið í tímum hjá mörgum söng-
kennurum, Sigurði Birkis, Guðrúnu
Sveinsdóttur og Guðmundi Jónssyni, og
eftir að okkar stóra prímadonna, María
Markan, hóf kennslu, hef ég tekið tíma
hjá henni, ng erum við stórum bættari
hér í Reykjavík, að hún skuli helga
okkur sína starfskrafta og miðla okkur
af sinni miklu reynslu. Fyrstu árin var
ég alltaf talin mezzosópran. Rétt eftir
stríðið fór ég til London og tók inntöku-
próf í RAM (The Royal Academy of
Music) og ætlaði mér að læra til að
verða söngkennari. Það var nú meira,
þarna varð ég að spila þunga sónötu eft-
ir Beethoven, syngja lieder eftir Schu-
bert og Schumann og lesa nótur af
blaði fyrir fimm manna dómnefnd. Ég
komst þó inn.“
Þá kom ástin
í spilið.
VERNIG líkaði þér í London?“
„Það varð nú ekki eins mikið úr
náminu og til stóð, því að um sömu
mundir kom ástin í spilið og ég fór
heim og gifti mig í staðinn fyrir að '
halda áfram við músíknámið. Ég var
þess vegna ekki nema þrjá mánuði í
Englandi."
„En þú hefur samt ekki hætt við söng-
inn?“
„Nei, néi, árið eftir að ég eignaðist
fyrsta barníð, fór ég í Útvarpskórinn
til Róberts Abraham, og þá fyrst kom
í ljós, að ég hafði sópranhæð — ég náði
háa G — og síðan hef ég ekki sungið
mezzo. Um vorið söng ég einsöng í
messu eftir Haydn, erfitt hlutverk. Um
svipað leyti söng ég líka inn á plötu
með Magnúsi Jónssyni dúettinn úr La
traviata, ,Parigi, o cara‘. Hann hefur
verið spilaður óteljandi sinnum í út-
varpið síðan, og fyrir skömmu var ein-
hver að býsnast yfir því, að ég syngi
ekki á betri ítölsku eftir að hafa lært í
landinu — en þegar ég söng inn á plöt-
una, hafði ég aldrei til Ítalíu komið og