Fálkinn - 14.06.1965, Blaðsíða 12

„Fyrirgefðu, vinur. Já, viss
um, að þú værir úr allri hættu.
Hún hringir til mín á hverjum
degi. Hún verður svo glöð ...“
„Það gefur að skilja,“ sagði
ég. „Skilaðu ástarkveðju til
hennar."
Það var óþægileg þögn. Mae
var eirðarlaus, rótaði í hand-
tösku sinni, án þess þó að taka
neitt úr henni, strauk á sér hár-
ið. Handan við gluggann sáust
byggingar, svartar af sóti, bera
við bláan vorhimininn.
„Hvað stóð í bréfinu?"
„Þetta venjulega. Það var auð-
vitað nafnlaust. Tracey hafði
engar áhyggjur af sjálfri sér,
hún vildi bara ekkert eiga á
hættu með Bets og Pudgy. Ég
skil vel, hvernig henni hefur
liðið, ég með mín þrjú."
„Það er allt í lagi," sagði ég.
„Segðu henni, að það hafi verið
alveg rétt af henni. Segðu henni
að mér líði vel.“
„Að sjálfsögðu. Hún hefur
verið hræðilega áhyggjufull.
Jæja, ég ætti líklega að fara
núna, læknirinn sagði, að fimm
minútur væri hámarkið. En ég
kem aftur."
Hún kyssti mig aftur. Brúnu
augun hennar voru að fyllast af
tárum. Mér þótti vænt um hana.
En ég þráði Tracey.
„Hvenær kemur hún aftur?"
„Mjög fljótlega. Þegar gengið
hefur verið frá þessu. Lögreglan
sér um það.“ Hún beygði sig
snögglega og reyndi að faðma
mig án þess að snerta við meiðsl-
unum. „Ég er svo hamingjusöm,
að ég held að ég fari að gráta.
Vertu blessaður, við sjáumst á
morgun."
Hún fór, fálmandi í tösku
sinni eftir vasaklút. Ég hugsað;
með mér, að ég hlyti að hafa
slasazt meir en litið.
Og Ti'acey var i Boston.
Laurel Terrace Drive 202. Ég
heyrði í anda Chuck lesa heim-
ilisfangið.
Auðvitað varð hún að fara.
ra
Það var vegna barnanna. Vondu
strákarnir — nei, þetta var úr
draumnum. En það var satt. Þeir
máttu ekki koma nærri Bets og
Pudgy. Þeir máttu ekki heldur
snerta Tracey.
Auðvitað hafði hún orðið að
fara.
Strókur af eldglæringum rauk
upp frá einni stálsmiðjunni.
Hjúkrunarkonur komu og fóru
með pilsaskrjáfi, og læknirinn
kom. Hann hét Obermeyer og
var heimilislæknir okkar, einn
sá bezti í Malls Ford og dýr
eftir því. Hann vildi ekkert segja
mér, nema að mér væri að batna
og að ég skyldi engu kvíða.
Ég innti hann eftir fætinum
á mér.
„Brákaður. Láttu ekki strekk-
inn valda þér áhyggjum, hann er
mest til að sýnast. Nú held ég
að við ættum að sofna aftur
stundarkorn."
Við sofnuðum.
Morguninn eftir kom Koleski
frá rannsóknarlögreglunni. Hann
var ungur maður, snyrtilega
klæddur i dökkblá föt. Hann var
kurteis, fallegur, vandvirkur. Við
fylitum í nokkrar eyður hvor
fyrir annan. Schmitz gamli hafði
orðið kvíðinn, þegar ég sneri
ekki aftur. Hann hringdi í kaffi-
söluna, og þegar honum var sagt,
að ég hefði ekki komið þangað,
fór hann að leita að mér. Þegar
hann fann mig, var ég einn.
Hann hafði ekki einu sinni séð
bílinn.
„Gætuð þér þekkt piltana
aftur?" spurði Koleski.
Ég sagði honum, að ég hefði
ekki séð andlit þeirra. „En ég
myndi þekkja þann stóra, hvar
sem væri. Á röddinni. Hann hét
Chuck."
Koleski skrifaði þetta allt hjá
sér.
„Gætuð þér lýst klæðnáði
þeirra?"
„Sportbuxur. Jakkar. Það var
dimmt, en ég myndi segja, að
þeir hefðu verið vel klæddir."
„Höfðu þeir nokkur sérkenni,
sem gætu gefið til kynna upp-
runa þeirra?"
„Nei, þeir voru allir dæmi-
gerðir amerískir drengir Engin
íátæklinga börn heldur." Hann
leit hvasst á mig. „Hvers vegna
eruð þér svo vissir um það?“
„Akandi um í blæjubíl?"
„Þeir gætu hafa fengið hann
að láni."
„Eða stolið honum," sagði ég
og hugleiddi þennan nýja mögu-
leika.
Hann hristi höfuðið. „Það hef-
ur enginn tilkynnt þjófnað á
blæjubíl."
„Jæja, þeir voru það nú samt
ekki. Þeir hvorki töluðu né hög-
uðu sér eins og öreigabörn. Þeir
2. HLUTI
höfðu engan áhuga á peningun-
um mínum og samt var ég með
um fjörutíu dali á mér. Sá stóri,
Chuck, virtist vera í nöp við út-
hverfisbúa, en það var á persónu-
legri hátt en svo, að það líktist
stéttahatri."
1 hvert skipti, sem ég reyndi
að hugsa eða muná, fór mig að
verkja í höfuðið, en ég settist
samt við.
„Hann sagði hinum að virða
mig fyrir sér, svona vildu mömm-
ur þeirra, að þeir yrðu. Og sá
hái, horaði, bar kennsl á mig
eða vissi hver ég var."
Koleski var strax á verði.
Hann spurði spurninga og skrif-
aði hratt. Ég gat ekki, þessa
stundina, munað eftir neinum
dreng, sem lýsingin á Bill ætti
við.
„Ég held, að þeir hafi lent í
hrakningi," sagði ég. „Við bar-
þjón og einhvern í bleikri skyrtu.
Mér skildist, að þeir hefðu kom-
izt í kast við einhverja ósvikna
harðjaxla og orðið að láta í minni
pokann og væru að ná sér niðri
á fyrsta handbæra fórnarlamb-
inu. Þeir héldu, að ég væri flæk-
ingsróni, þegar þeir námu stað-
ar.“
„Við munum grafa það upp.“
Hann stóð upp og ætlaði að
fara og ég sagði. „Bíðið augna-
blik, hvað með bréfið? Getur
það ekki upplýst neitt?"
Hann leit á mig tómlega.
„Hvaða bréf?"
„Sem þeir skrifuðu konunni
minni."
„Ójá," sagði hann, „það bréf.
Svo ég segi yður eins og er,
herra Sherris, þá höfum við ekki
séð það."
„Hvað eigið þér við með að
þér hafið ekki séð það? Konan
mín...“
„Hún nefndi það. Ég lagði fyr-
ir hana spurningar varðandi
möguleikana á því, að þér ættuð
einhverja óvini, og þá nefndi hún ,
það. Hún sagði, að í bréfinu hefði
verið fyrirskipun um að brenna
það, svo hún brenndi það. Þaðan
verða ekki fengnar fleiri upp-
lýsingar."
„Nei," sagði ég. „Hún hafði
áhyggjur af börnunum."
„Ég skil."
„Eigið þér börn?“ ,
„Nei, ég er ókvæntur."
„Þá getið þér ekki skilið það.“
Hann kinkaði kolli. „Nei, lík-
lega ekki."
Af svari hans mátti ýmislegt
ráða. Ég spurði hann ekki frek-
ar.
Hann sneri sér við i dyrunum
og sagði. „Reynið að gera yður
i hugarlund, hver renglulegi
drengurinn gæti verið. Það
myndi koma að miklu gagni."
Ég sagðist skyldi gera það.
Hann kvaðst mundu láta mig
fylgjast með gangi mála. Síðan
kvaddi hann. Ég lá kyrr og
reyndi að hugsa um Bill, en ég
gat ekki haft hugann við það.
Ég gat ekki hugsað um annað
en Tracey.
Hún kom ekki, en foreldrar
12
FALKINN