Draupnir - 01.05.1893, Blaðsíða 168
168
herbergisdyrnar. f>au toguðust nú á. Hún hljóð-
aði, hann bölvaði og sór, að hafa hana og Sæmund
son sinn heim með sjer, en hún kvað þar þvert
' nei við, þótt hún skylfi og nötraði af ótta. Mar-
grjet, móðir Jóns biskups, gekk þá fram, gaf sig
ekki að, en sagði við frú Sigríði: ,,|>órdís Bauka-
Jónsdóttir er nauðulega stödd út í anddyri“.
,,Og þó hjálparðu henni ekki“, sagði frú Sigríð-
ur þung á svip og ýtti frá sjer rokknum.
»Jeg ætla, að það standi nær biskupsfrúnni. f>etta
er hennar ættarn.
Frúin gekk fram, sá hvað um var að vera, og
vatt sjer í fang Magnúsi, sem þá sleppti takinu,
svo þórdís losnaði. Ráfaði hún þá inn í gestastofu,
varpaði sjer niður í stól við dyrnar, huldi andlitið
í höndum sjer og grjet sárt. Anddyrahurðinni var
nú skellt í lás, svo Magnús komst ekki inn; barði
hann þá utan húsin með svipu sinni, bölvaði og
bannsöng öllu og öllum.
Arni Magnússou var inni í gestastofu, er þórdís
kom, og varð honum hverft við, því sökum gamals
orðróms og áreitni Magnúsar, forðaðist hann að
vera einsamall hjá henni, þegar hann dvaldi í
Skálholti, en eigi að síður bar þó fundum þeirra
nokkrum sinnum saman, og ræddust þau þá blátt
áfram við og þúuðust, en hvort heldur það var af
gömlurn vana, eða af því, að hún var svo tengd
Jóni biskupi, er óvíst. þetta kom til eyrna Magn-
úsi, sem vissi að hún hafði unnt Árna, og espað-
ist hann svo mjög við fregnina, að hann ritaði hon-
um brjef fullt með háðglósum um, að konan sín
gengi þráfaldlega einsömul inn í svefnhús hans.