Iðnneminn - 01.05.1989, Síða 39

IÐNNEMINN
39
AXLABÖND
Axlabönd eru til margs nothæf.
Til dæmis er mjög frægt aö nota
þau til að halda uppi buxum. Alls-
konar buxum svo sem stuttbux-
um, reiðbuxum, sérstökum hlífð-
arbuxum og nú svo auðvitað er
þetta visst skraut á skólabuxum.
Árið 1887 var svo komið fyrir
axlabandamenningunni að hún
var að deyja út. Aðeins einn mað-
ur var það „menningarlegur" í sér
að nota hin nytsömu axlabönd.
Og þessi menningarlegi maður
varð oft fyrir barðinu á mörgum
körlum sem þegar voru farnir að
nota leðurólar í stað axlabanda.
Ólarnar komu þá um mennina
miðja þar sem var viss strengur
fyrir ólarnar.
Maðurinn mátti nánast hvergi
fara án þess að tekið væri í axla-
böndin, ýmist að framan eða aft-
an, og þau teygð langt út og síð-
an sleppt með þeim ógurlegu af-
leiðingum að maðurinn skaust
ýmist afturábak eða áfram, og
tölum nú ekki um þær rauðu rákir
sem af þessu hlutust. En hvað gat
hann gert? Honum fannst þægi-
legt að vera með axlabönd.
Það var ekki fyrr en 53 árum
seinna(1940), minningin lifði enn
um axlabandamálið, að menn
fóru að hugsa sinn gang. Því það
að vera með leðurólar um sig
miðja varð ekki til annars en að
varadekkið, sem vill oft koma
með árunum, dreyfðist yfir ólarn-
ar. Þá var nú betra að vera með
axlabönd.
SG '89.
MAÍSTJARNAN
Ó hve létt er þitt skóhljóð
og hve leingi ég beið þín,
það er vorhret á glugga,
napur vindur sem hvín,
en ég veit eina stjörnu,
eina stjörnu sem skín,
og nú loks ertu komin,
þú ert komin til mín.
Það eru efriðir tímar,
það er atvinnuþref,
ég hef ekkert að bjóða,
ekki ögn sem ég gef,
nema von mína og líf mitt
hvort ég vaki eða sef,
þetta eitt sem þú gafst mér
það er alt sem ég hef.
En í kvöld lýkur vetri
sérhvers vinnandi manns,
og á morgun skín maísól,
það er maísólin hans,
það er maísólin okkar,
okkar einíngarbands,
fyrir þér ber ég fána
þessa framtíðarlands.
Halldór Laxness