Ljósberinn - 01.11.1944, Qupperneq 21

LJÓSBERINN
157
ýmislegt til að bera, sem karlmönnum
geðjast að“.
Inga roðnaði af ánægju yfir hólinu og
varð nú djarfari að spyrja.
„Verður það af mikilli ást?“
„Það er mjög vafasamt, held ég, ef þú
giftir þig fljótt. Sú, sem álítur það vera
sjálfsagt, að aðrir vinni fyrir lienni og
gefi henni allt, sem liún þarfnast, og sem
ekki þakkar fyrir það, hefur vanþakklátt
hjarta, og í slíku lijarta rúmast ekki mik-
il ást“.
„En verð ég elskuð af manninum mín-
um?“ spurði Inga, sem ekki vildi fá
áminningar, heldur bara lieyra um forlög
sín.
„Það er til margs konar ást. Það er lil
ást, sem líkist loga í spónum, brakandi
skjótt. Það er líka til önnur ást. Hún er
líkari loganum í viðnum, björtum og hlýj-
um, sem vermir og brennur hægt út“.
Inga var ekki hrifin af þessari sam-
líkingu. Hún óskaði einmitt eftir slíkri
ást, sem blossaði upp, en lienni geðjað-
ist ekki að því, að liún skyldi slokkna
fljótt.
„Hvernig á ég að fara að því að verða
elskuð?“
„Til þess að verða elskuð með þeirri
ást, sem brennur hægt út, þarft þú að
líkjast viðnum: hafa það í þér, er nær
ástinni.
Ingu fannst svarið ónákvæmt. En hún
skildi það samt betur en hún vildi láta
uppi. Þess vegna sneri hún talinu að öðru.
„Verð ég rík?“
„Sú er ekkert vill læra og sem finnst
Öll vinna vera leiðinleg, getur ekki afl-
að sér auðæfa“.
„En getur maðurinn minn ekki verið
ríkur?“
„Auðæfi renna úr greipum letingja og
fljúga frá þeim, er elska óhóf og hégóma“.
Ingu fannst, að svörin yrðu verri og
verri. Átti allt að ganga henni svo illa?
Það kom enn þá stærri ólundarsvipur á
hana, lieldur en venjulega, og augnaráð
hennar var í senn þrjózkufullt og biðj-
andi.
„Þarf ég þá allt af að sitja heima og
vera höfð út undan?“
„Heimili þitt getur þú auðvitað yfir-
gefið. En þér mun allt af finnast þú vera
liöfð út undan, meðan þú krefst mikils
af öðrum“.
„Það er allt svo slæmt og leiðinlegl,
sem þér segið mér“, sagði Inga grátandi.
Hún þurrkaði tárin úr augunum með
öðru liandarbakinu. Hina höndina
kreppti liún reiðilega á kjöltu sinni. Þessa
knýttu liönd tók nú gamla konan milli
beggja handa sinna og klappaði lienni
hægt, meðan hún talaði.
„Það, sem ég hef sagt þér um fram-
tíðina, er alls ekki óafturkallanlegt. Eg
hef aðeins sagt það, er mér finnst trú-
legast að verði, ef allt það, sem ég sé í
þessum blómhnapp fær að þroskast í
friði. En framtíðin getur orðið öll önn-
ur. Þú gleymir því, litla vina mín, að
framtíðin er ekki eitthvað, sem er laust
við okkur. Framtíðin verður 'að mikíu
leyti eins og við erum sjálf“.
„Hvernig á ég að vera, til þess að ég
geti orðið hamingjusöm í framtíðinni?“
spurði Inga.
„Lifðu ekki í drauma-framtíð, heldur
í líðandi stund og vertu það í sál og hjarta,
\