Ljósberinn - 01.06.1952, Blaðsíða 2

50
LJDSBERINN
6URNAR HENNAR MÖMMltí
Góð tiGaga
Drengjahópur stó5 úti á götu. Það var far-
ið að dimma og þeir voru að brjóta heilann
um, hvað þeir ættu nú að taka sér fyrir hend-
ur. Þeir urðu að finna upp á einhverju, sem
væri alveg sérstaklega skemmtilegt.
Þá sjá þeir, hvar Pétur gamli halti kemur
rambandi eftir veginum með kartöflupoka á
bakinu. — Nú vissu þeir, hvað þeir ætluðu að
gera. Það yrði nú eitthvað varið í það!
Þeir voru fljótir að leggja á ráðin. Þeir
ætluðu að leggja snúru yfir veginn, svo að
gamli maðurinn dytti um hana, er hann færi
fram hjá, og missti niður kartöflurnar sínar.
Þeir voru alveg vissir um að geta komizt
undan í myrkrinu, án þess að gamli maður-
inn sæi, hverjir þeir væru.
Rétt í sama bili bar Jóhannes þar að. Það
var nú verri sagan, því að það var alls ekki
víst, að þeir mundu geta fengið Jóhannes til
að vera með í þessu uppátæki. Hann var alltaf
svo þver og alvarlegur!
Drengirnir voru fljótir að skýra honum frá,
hvað í ráði væri. Jóhannes hlustaði þegjandi
á þá. Síðan tók hann rólega til máls:
— Hver vill hjálpa mér til að bera kartöfl-
urnar heim fyrir Pétur gamla?
Það sló þögn á drengjahópinn. Tveir dreng-
ir gáfu sig fram. Hinir fóru leiðar sinnar
við svo búið.
Pétur gamli ætlaði ekki að trúa sínum eigin
augum, þegar þrír röskir drengir komu til hans
og buðust til að bera pokann fyrir hann heim.
Hann varð hálfsmeykur um, að hér væru
einhver svik í tafli. En brátt sá hann, að
drengjunum var alvara og með tárin í aug-
unum þakkaði hann þeim ástúðlega fyrir:
— Guð blessi ykkur fyrir að hjálpa göml-
um og fátækum vesaling!
Drengirnir höfðu áreiðanlega varanlegri á-
nægju af því að hjálpa gamla manninum en
að hrekkja hann.
Lífsnauðsyn
Kínverji nokkur spurði eitt sinn kristni-
boða, hvernig á því stæði, að hann talaði
alltaf um Jesúm Krist.
— Þú hefur nú talað hér hjá okkur í þrjá
daga og aldrei talað um neitt annað en Jesúm
Krist, sagði hann.
— Hvað borðar þú í morgunverð? spurði
kristniboðinn.
— Hrísgrjón, svaraði Kínverjinn.
— En í kvöldverð? spurði kristniboðinn.
— Hrísgrjón, svaraði hinn.
— Hvað hefur þú helzt borðað fram til
þessa? spurði kristniboðinn enn.
— Hrísgrjón, svaraði Kínverjinn hissa.
— Hvers vegna borðar þú alltaf hrísgrjón
á hverjum einasta degi? spurði kristniboðinn.
— Vegna þess að hrísgrjón er aðalfæða okk-
ar hér, svaraði Kínverjinn, við getum ekki
lifað án þess að hafa hrísgrjón.
— Já, einmitt, svaraði kristniboðinn, þann-
ig er því líka farið með okkur. Kristur er
okkar líf, andlega talað, við getum ekki lif-
að án hans.
Gott mannsefni
Einu sinni var maður á gangi. Hann hitti
lítinn dreng, sem sat á stórum steini. Dreng-
urinn hélt um annan fótinn og söng hátt.
Maðurinn var hissa á þessu og spurði
drenginn, af hverju hann sæti þarna á stein-
inum og syngi.
,,Ég datt og meiddi mig svo mikið á fæt-
inum, að ég get ekki gengið,“ svaraði dreng-
urinn.
,,En af hverju ertu að syngja?“ spurði mað-
urinn.
„Ég get ekki hlegið,“ svaraði drengurinn,
„svo að ég verð að syngja til þess að gleyma
sársaukanum."
Þessi drengur verður einhvern tíma dug-
legur maður, hugsaði maðurinn, er hann hélt
áfram.