Ljósberinn - 01.06.1952, Blaðsíða 12

60
LJDSBERINN
UPP Á LÍF DG DAUÐA
S AG A
EFTIR
G U N N A R
H J □ B E R □
Jerry var rúmlega tólf ára. Hann var samt
fyrir löngu farinn að hjálpa til við að gæta
stóru nautgripahjarðanna, sem faðir hans
átti og voru á beit á stóru sléttunum. Faðir
hans var stórbóndi í Argentínu. Þegar Jerry
varð tíu ára, hafði hann fengið lítinn hest í
afmælisgjöf. Hann gaf hestinum nafnið Sim,
og hafði hinar mestu mætur á honum. Jerry
þurfti ekki annað en að flauta lítið eitt, og
þá kom Sim strax þjótandi til hans. Jerry
sveiflaði sér þá í hnakkinn og hvíslaði ein-
hverju að hestinum, sem enginn vafi var á,
að hann skildi, og um leið þaut hann af stað,
hvert sem drengurinn óskaði. Það var ótrú-
legt, hve þessi litli hestur gat farið hratt yfir
slétturnar.
Jerry átti litla systur. Hún var fjögurra
mánaða gömul. En drenginn var þegar farið
að dreyma um, hve gaman mundi verða, þeg-
ar hún yrði stór og mundi líka fá hest, svo
að þau gætu þeyst saman á hestunum sínum
um slétturnar.
Um þetta var hann að hugsa dag nokkurn,
er hann reið heim að bænum. Sim brokkaði
í hægðum sínum. Það var breiskjuhiti og
Jerry fannst, að honum lægi ekkert á. Þetta
hafði verið erfiður dagur. Þeir höfðu verið
að flytja hjarðirnar í annað haglendi.
Allt í einu var hann rifinn upp úr hugsun-
um sínum. Hann heyrði ,að einhver var að
brópa. Það var móðir hans. Hún kom hlaup-
andi á móti honum og benti ákaft upp í loft-
ið. Hann skildi óðara, hvað um var að vera.
Það var eins og blóðið storknaði í æðum hans.
Hann sá stóran örn, sem óðum hækkaði flug-
ið, og í klóm hans var einhver böggull.
Hann sá það á örvæntingarsvip móður sinn-
ar, hvað þetta mundi vera. Hann sneri hest-
inum óðara við og hvíslaði einhverju í eyru
honum. Sim teygði úr sér og þaut af stað, eins
og kólfi væri skotið.
Jerry veifaði til móður sinnar. Hann ætlaði
að reyna að gera allt, sem í hans valdi stæði
til að frelsa Maríu litlu, systur sína.
Örninn hóf sig hærra og hærra. Jerry hvísl-
aði sífellt í eyra Sim, og hann þaut áfram
yfir holt og hæðir.
— Sim, þú verður að herða þig. Ég þori ekki
að skjóta á örninn, en ég verð að sjá, hvert
'hann fer. Ég veit um arnarhreiður uppi í klett-
unum, og ég vona, að þetta sé örninn, sem býr
þar. Þá getur verið, að okkur takist að bjarga
henni. En þú verður að herða þig. Heyrirðu
það, Sim, þú verður að herða þig!
Jerry beygði sig fram á makka hestsins
til þess að draga sem mest úr vindmótstöð-
unni, og hesturinn tók á öllu, sem hann át.ti.
Jerry sá nú greinilega, að örninn lækkaði
flugið, er upp í klettana kom. Það var ekki
um að villast, að þetta var örninn, sem bjó
þar.
— Góði Guð, bjargaðu Maríu, bjargaðu
Maríu, litlu!
Jerry fann vel, að Sim hafði aldrei hlaup-
ið svona hratt. Það var auðséð, að skepnunni
skildist, að þetta var ekki venjulegur leikur,
heldur kapphlaup við sjálfan dauðann.
Vegurinn varð'ógreiðfærari, er ofar kom og
dró þá heldur úr hraðanum, en drengurinn
hélt sér dauðahaldi í hestinn til þess að kast-
ast ekki af honum.
Skyldu þeir komast nógu snemma? Skyldi
þetta takast?
Neistar flugu undan járnuðum hófum hests-
ins, er þeir skullu ótt og títt í hörðu grjótinu.
Ef honum skrikaði fótur, mundu þeir steyp-
ast niður í hyldýpið fyrir neðan. Jérry sleppti
taumunum og lét hestinn einan um ferðina
á þessari hættulegu leið.
Loks nam hesturinn staðar. Hann komst
ekki lengra eftir einstiginu. Jerry renndi sér
af baki. Hann verkjaði í allan líkamann eftir
áreynsluna, en nú var enginn tími til að
hugsa um það. Hann losaði snöruna og tók
byssuna í hönd sér. Síðan skreið hann fram-
hjá fótum hestsins og nokkurn spöl áfram
eftir syllunni, sem þeir voru á.
Það var ekki auðvelt fyrir ungan dreng að