Ljósberinn - 01.06.1952, Blaðsíða 17

LJDSBERINN
65
ómögulegt að greina þær hverja frá annarri,
og þrumurnar dundu í sífellu.
Ebbi hafði aldrei verið hræddur í óveðri,
og hann sat kyrr hinn rólegasti. Þegar þrum-
urnar létu sem hæst, fann hann, að jörðin
titraði, og inn á milli kom hver reiðarþruman
á eftir annarri, svo að þrumur og eldingar
runnu út í eitt. Það var dásamleg sjón.
Loks féllu fyrstu stóru regndroparnir til
jarðar. Það var eins og loftið yrði þegar í stað
svalara. En óveðrið lét ekki undan, og þrum-
ur og eldingar geisuðu áfram, meðan regnið
streymdi niður í stríðum straumum.
Ebbi hugsaði oft um Wenk. Hvernig tæki
hann þessu? Ekkert hafði jafnmikil áhrif á
hann og þrumur og eldingar. Hann hafði varla
hugsað hugsunina til enda, þegar dyrunum
var hrundið upp, og Wenk kom þjótandi út.
Hólm var rétt á eftir honum, en vitfirringur-
inn var frárri á fæti. Hann þaut út í rigning-
una með flaksandi hár og drusluleg föt.
— Fljótt — náðu í hann! stundi Hólm upp.
Hann var ekki eins léttur á fæti og Ebbi.
En áður en Ebbi var einu sinni staðinn á
fætur til þess að ná honum, hljóp Wenk á tré
nokkurt á fullri ferð og féll þegar í stað
endilangur til jarðar.
í einu vetfangi var Hólm kominn að hlið
hans.
Wenk hafði fengið stórt sár á ennið. Blóðið
seytlaði hægt úr því, og hann lá grafkyrr með
lokuð augu.
— Nú getur ekkert gerzt meira um stundar-
sakir, sagði Hólm og hagræddi honum. —-
Skrepptu upp og hringdu til læknisins, Ebbi,
og segðu Óla, að hann eigi að hjálpa mér til
þess að bera prófessorinn inn.
Jómfrú Möller kom hlaupandi og þurrkaði
varlega blóðið af andliti prófessorsins. Bæði
henni og Hólm hafði létt mjög við það, að
baráttunni var lokið að þessu sinni.
Ebbi náði í Óla í skyndi. Síðan hljóp hann
á bak reiðhjólinu sínu. Hólm hafði ekki hugs-
að um það, að síminn var ónothæfur í þessu
veðri. Læknirinn bjó alveg niðri í bænum,
en Ebbi var hvorki hræddur við rigningu né
þrumuveður. Hann hjólaði allt hvað af tók.
Hann sá andlit Wenks fyrir sér allan tímann.
Það hafði verið eldrautt, þegar hann þaut út
í garðinn. Á eftir, er hann lá með höfuðið í
VERSTI ÓVIIMUR OKK/IR
— Ég er voldugri en allir herir verald-
arinnar.
— Ég hefi tortímt fleiri mönnum en allar
styrjaldir heimsins til samans.
— Ég er banvænni en sprengikúlur, og
ég hef lagt fleiri heimili í rústir en
allar fallbyssur í veröldinni.
— Ég get alltaf náð í menn, hvar sem
þeir eru, og hvort sem þeir eru
ungir eða gamlir.
—- Ég get hindrað framkvæmd allra góðra
áforma og framfara.
— Ég get valdið andlegri tortímingu, nið-
urlægingu og dauða.
— Ég er alls staðar á vappi.
— Ég vinn verk mitt í kyrrþey.
— Ég get drepið allan kærleika.
— Ég er versti, miskunnarlausasti og
hættulegasti óvinur þinn.
— Ég heiti kæruleysi.
kjöltu Hólms, var hann náfölur — aðeins
blóðið litaði enni hans rautt.
Hann var gegnvotur, þegar hann kom upp
til læknisins, sem til allrar hamingju var
heima. Hann sagði í skyndi frá því, sem við
hafði borið, og fimm mínútum síðar brun-
aði læknisbíllinn út eftir til „Skógarlundar“.
Þau voru búin að koma Wenk í rúmið. Hon-
um hafði verið þvegið og bundið hafði verið
um hann, en hann var meðvitundarlaus enn-
þá. Læknirinn rannsakaði hann nákvæmlega
og skipti um umbúðir á sárinu. Sárið var all-
djúpt.
— Þér verðið að gæta hans vel, sagði hann
við Hólm. — Það getur vel verið, að hann
verði trylltur og óviðráðanlegur, þegar hann
vaknar.
— Rice prófessor í Lundúnum sagði, að á-
fall gæti gefið prófessornum vitið aftur, sagði
Hólm. — Heldur læknirinn ekki, að þetta
geti haft þau áhrif, að hann verði með fullu
viti, þegar hann vaknar?
— Nei, því miður. Ég held fremur, að þetta
hafi gert illt verra. Eftir því, sem þér segið,
hlýtur hann að hafa legið undir mjög þungri
sálarlegri byrði, þegar slysið átti sér stað. Við