Ljósberinn - 01.06.1952, Blaðsíða 13

LJDSBERINN
61
fást við örn, sem átti unga í hreiðri. Auk
þess var örninn sjálfsagt svangur, því að
annars hefði hann ekki hætt sér svona nærri
bænum. Fyrir það var hann ennþá hættu-
legri. Það reið því á fyrir drenginn að kom-
ast eins nærri hreiðrinu og hann gat, áður
en örninn yrði hans var. '
Nú var hann kominn fram á klettanibbu.
Hann teygði sig fram yfir nibbuna og skimaði
niður í djúpið fyrir neðan. Það lá við að hann
sundlaði. En þarna niðri kom hann auga á
hreiðrið.
— Góði Guð, bað hann.
í hreiðrinu voru rytjulegir ungar. Örninn
sat sjálfur rétt hjá þeim og skimaði í kring
um sig. Rétt þar hjá kom hann auga á syst-
ur sína. Hún baðaði út litlu handleggjunum
sínum.
Með einu skoti mundi vera hægt að hæfa
örninn. En þegar drengurinn miðaði byssunni,
varð honum ljóst, að líkurnar til, að hann
gæti hæft, voru sára litlar. Honum mundi ef
til vill aðeins takast að særa hann og þá
mundi hann aðeins verða ennþá hættulegri.
Jerry vissi ekki hvað til bragðs skyldi taka.
Hann varð að gera eitthvað. Hann hafði
reyndar fleiri en eitt skot meðferðis. Það
væri kannski rétt að hræða örninn. Hann
mundi kannski fljúga burt.
— Bang!!!
Það glumdi við í klettunum. Kúlan fór
langt niður í djúpið. Örninn gargaði. Hann
bærði vængina og færði sig að hreiðrinu.
Ungarnir voru ómeiddir. Því næst sveiflaði
hann sér út af klettinum og sveif í stóran boga
yfir djúpinu.
Þetta fór allt eftir áætlun. Jerry miðaði nú
á örninn. Hann treysti sér ekki til að hæfa
hann, en hann ætlaði að reyna að skjóta það
nærri honum, að hann fyndi þytinn af kúl-
unni. Skotið reið af. Örninn gargaði og hækk-
aði flugið. Eftir stundarkorn var hann horfinn.
Jerry lagði rjúkandi byssuna frá sér.
Nú varð hann að sýna hæfileika sína á
öðru sviði. Faðir hans hafði oft hrósað honum
fyrir, hve duglegur hann væri að hæfa með
snöru. Nú reið á að sýna það! Snaran þaut
í gegn um loftið og lenti nákvæmlega utan
um Maríu litlu. Hann hagræddi snöri.nni of-
urlitla stund. Síðan hóf hann systur sína á
loft og dró hana varlega upp. Aldrei hafði
hann haldið á jafndýrmætri byrði í höndum
sér. Skyldi örninn nú koma aftur, áður en
honum hefði tekizt að ná barninu upp á
brúnina til sín.
Svona! Jerry tók föstum tökum á línunni
og dró hana varlega upp. Hann lokaði snöggv-
ast augunum, og þá hrutu tár niður eftir
kinnum hans. Hann var kófsveittur. Blóðið
streymdi svo ört í æðum hans, að hann fékk
suðu fyrir eyrun.
Byrðin færðist hægt og varlega nær.
Svona! Nú greip hann með annarri hend-
inni í föt barnsins og dró það til sín upp á
klettabrúnina. Hann treysti sér ekki til að
standa upp. Hann þrýsti systur sinni fast upp
að brjósti sér. Föt hennar voru öll rifin og
tætt. Örninn hafði læst klónum í þau. En
barnið sjálft var alveg ómeitt.
Drengurinn þrýsti sér upp að klettaveggn-r
um. Hann heyrði vængjaþyt yfir höfði sér.