Ljósberinn - 01.12.1955, Qupperneq 7

Jú, ég gæti lokað fyrir gufuna? Nei, það
var ekki nóg. Éf halli væri á teinunum, mundi
vagninn renna eftir sem áður.
Ég reyndi öll handföng og hjól, og loks
fann ég hemlana. Ég setti þá varlega á og
fann mér til mikillar ánægju, að hraðinn
minkaði strax, og eftir stutta stund nam vagn-
inn staðar.
Nú var eftir að aka til baka.
Ég athugaði öll hjól og tæki. Það hlaut að
vera þetta hjól þarna. Ég skrúfaði það og
hleypti gufunni á. Það var alveg rétt. Vélin
115
ina, hefði vatnið hitnað svo,
að nú var kominn fullur
þrýstingur á gufuna. Ég leit
á þrýstimælinn og sá, að vís-
irinn var kominn upp að
rauða strikinu — og um leið
fór vagninn af stað.
Það heyrðist ógurlegur
hvinur úr bullustrokkunum
og allt húsið fylltist af gufu.
Ég sá ekki handa minna skil
fyrir gufunni, og það var
ekki laust við, að ég væri dá-
lítið utan við mig, er tilraun
mín heppnaðist svona vel.
Allt í einu kváðu við brak
og brestir. Ég fékk högg og
var nærri því dottinn niður
af vagninum.
Vagninn hafði ekið á læst-
ar dyr byrgisins og mölbrot-
ið þær.
Ég hafði engan tíma til að
hugsa mig um. Vagninn þaut
af stað eftir brautarteinun-
um út í storm og myrkur
jólanæturinnar. Neistaflugið
úr reykháfnum minnti helzt
á rakettu.
Nú lék kaldur gustur um
ökumannspallinn, og ég flýtti
mér að týna aftur á mig
spjarirnar. Til allrar ham-
ingju voru fötin orðin ver
þurr, og ég gat dregið upp
tjald fyrir vindinn, svo að
aftur varð notalegt fyrir
framan eldinn.
Ég naut ferðarinnar. í þá daga voru járn-
brautir aldrei á ferð á nóttunni, svo að ég
þurfti engar áhyggjur að hafa af árekstri. En
ekki leið á löngu unz áhyggjurnar vöknuðu.
Mér var ljóst, að ég fór í sömu átt og ég hafði
komið úr um kvöldið. Ég mundi því bráðum
koma að stöðinni, sem ég hafði verið rekinn
frá. Stöðvarstjórinn mundi vafalaust verða
vagnsins var. Þvi næst mundi hann senda
skeyti til næstu stöðvar, og þá mundi rann-
sókn hafin og æfintýri mitt væri á enda. Það
mátti ekki eiga sér stað, ogþvívarð ég aðfinna
út, hyerhig hægt mundi að stöðva vagninn.