Ljósberinn - 01.12.1955, Qupperneq 19

— Ég hefi öfundað þig,
stundi Jörgen, ég sé nú, að
það var ljótt af mér.
—• Ég er ekki reiður þér,
sagði Páll, og mér þykir vænt
um, að við skyldum f inna þig
hérna. En segðu mér af
hverju blæðir svona úr þér?
— Þegar ég datt, lenti ég
í dýraboganum með hend-
ina, — sjáðu!
Þetta var ljótt að sjá. Það
gat orðið enn hættulegra en
fótbrotið.
— Ég var svo hræddur um,
að ég mundi deyja hérna,
stundi Jörgen, en þá komst
þú------
Jörgen var farinn að gráta.
— Ef til vill get ég aldrei
gengið framar, stundi hann
litlu síðar. Það getur komið
skemmd í sárið----—.
— Nei, nei,. svona mátt þú ekki hugsa!
Amma flýtir sér eftir hjálp.
— Hún var reið við mig út af dýrabogan-
um, og samt ætlar hún að hjálpa mér, stundi
Jörgen.
Þeir þögðu báðir stundarkorn. Öðru hvoru
engdist Jörgen af kvölum. Hundurinn lá hjá
honum og sleikti hönd hans. Stundum ýlfraði
hann eins og hann vildi segja við Pál:
— Þú verður að gera eitthvað.
Það var farið að skyggja, og Páli var farið
að verða kalt.
— Ó, að amma kæmi nú bráðum, hugs-
aði hann.
Þá heyrðu þeir hróp innan úr skóginum.
Páll hrópaði á móti og hundurinn gelti. Rétt
á eftir var hrópað aftur og nú miklu nær. Og
nú kom amma i ljós með sleða á eftir sér.
Þau hjálpuðust að við að koma Jörgen fyr-
ir á sleðanum. Því næst héldu þau af stað
heim. Páll dró sleðann og amma studdi sjúk-
linginn. Hún sagði þeim frá þvi, að búið væri
að senda eftir lækni og koma skilaboðum
heim til Jörgens.
— Ég verð víst að liggja á sjúkrahúsi um
jólin---7---stundi Jörgen —---P
Þetta gekk nú allt betur en Jörgen átti
UÓS0ERINN
skilið. Beinbrotið gréri og sömuleiðis sárið á
hendinni. Það tók langan tíma, en hann slapp
við alvarlegar afleiðingar. Hann fékk góðan
tíma til að iðrast framkomu sinnar við Pál,
og hann einsetti sér að koma öðruvísi fram hér
eftir.
Þegar Jörgen kom aftur í skólann, þekkt-
ust ekki betri vinir en hann og Páll. Það frétt-
ist fljótt, hver hafði bjargað Jörgen í skóg-
inum. Nú varð Páll hetja í allra augum. Allir
vildu vera með honum. Og hann var alls ekki
montinn!
Systkinin eignuðust nú gleðileg jól hjá
ömmu sinni. Hún kunni vel að koma þeim í
jólaskap og ekki spilltu indælu gjafirnar, sem
pabbi og mamma höfðu sent litlu börnunum
sínum.
Þó að Pál og Margréti langaði til að hafa
mömmu og pabba hjá sér, voru þau samt
hreykin af því, að þau voru að hjálpa þeim,
sem áttu bágt. Pál dreymdi- nú um það áð
vei'ða láeknir, þegar hann yrði stór, svo að
hann gæti hjálpað þeim, sém þjáðust. eins og
pabbi hans.
(27