Ljósberinn - 01.12.1955, Síða 20

^JJamma Jreutz Yjatauái
en:
INNBRDT A AÐFANGADAE
Það var mjög snemma morguns á aðfanga-
dag. Klukkan var sex og svarta myrkur.
Þórður hneppti jakkanum sínum upp í háls,
og nú var hann tilbúinn að fara af stað til
vinnunnar. Áður en hann leggur af stað, geng-
ur hann að rúmi mömmu sinnar.
— Heldurðu, að þú getir nú bjargað þér,
þangað til ég kem heim aftur, mamma?
— Já, já, það er allt í bezta lagi. Mér líður
mikið betur núna. Ég hugsa, að ég geti farið
aðeins í fötin í kvöld. Það er nú aðfanga-
dagur jóla.
— Það yrði gaman, mamma.
— Mér þykir verst, að þú skulir þurfa að
þræla svona í sendiferðum. Þetta er svo erfitt
fyrir þig, þú ert ekki orðinn það stór enn þá.
— Vertu nú ekki að hugsa um það, mamma.
Það er ekki eins erfitt og þú heldur. Og í
dag losnum við svo snemma.
— Jæja, væni minn, en farðu nú samt
varlega.
Það var nístandi kuldi úti og hrímþoku-
hringir mynduðust utan um götuljóskerin,
þegar Þórður hjólaði af stað. Kuldinn nísti
hann í gegn. Hann skalf, svo að tennurnar
glömruðu í munninum á honum.
Þórður var orðinn 15 ára, en leit ekki út
fyrir að vera meira en 13 ára. Hinir dreng-
irnir í búðinni stríddu honum oft með þvi
og kölluðu hann mömmubarn. En það var
hátíð hjá verzlunarstjóranum sjálfum, honum
Sívertsen gamla.
Hann var rumur að vexti, og þegar hann
reiddist, gneistaði úr augum hans, og hann
var svo hávær, að maður fékk hellu fyrir
eyrun.
En Þórður beit á jaxlinn og þrælaði, svo að
Sívertsen þyrfti ekki að hafa neitt út á hann
að setja. Hann þurfti á peningunum að halda,
og ekki sízt nú fyrir jólin. Þegar hann fengi
vikulaunin sín í dag, ætlaði hann að kaupa
jólatré, kerti, hnetur og appelsínur. Hann og
mamma hans áttu að fá jólagraut að borða í
kvöld, og á eftir áttu þau að fá kaffi, jóla-
köku og vanilluköku, sem mömmu þótti svo
ákaflega góð.
En nú hugsaði hann mest um jólagjöfina,
sem hann ætlaði að gefa mömmu, útvarps-
tækið, sem hann hafði sjálfur smíðað. Hann
hafði keypt allt til þess smátt og smátt og nú
síðast hátalarann, sem hann hafði fengið á
gjafverði. Hann hafði ekki þurft að borga
nema fimm krónur fyrir hann. Nú var út-
varpstækið tilbúið. Hann hafði fengið leyfi
til að reyna það niðri í kjallara. Mamma hafði
enga hugmynd um það. Hann hafði svo falið
það inni í skáp, svo ætlaði hann að opna
það allt í einu . . .!
Hann var oft búinn að hugsa til þess, hve
mamma yrði undrandi, er hún heyrði allt í
einu í útvarpinu. Hún mundi hrópa upp yfir
sig og segja:
128
LJDSSERINN