Ljósberinn - 01.12.1955, Qupperneq 21

— Er þetta útvarp, Þórður, hvað á þetta
að þýða?
Þegar Þórður kom inn í verziunina, kallaði
Sívertsen strax til hans:
— Þú verður að fara niður í banka með
þennan kassa. Þú átt að fá húsverðinum hann,
en þú verður að vera fljótur.
Kassinn var þungur. Þórður gat rétt aðeins
lyft honum, en hvorki Sívertsen né neinn
annar af félögum hans, rétti honum hjálpar-
hönd til að koma kassanum upp á hjólið.
— Nú verður þú að vera eins og elding,
skilurðu það? öskraði Sívertsen á eftir hon-
um, þú verður að fara í aðra sendiferð fyrir
klukkan hálf átta!
Bankinn stóð á afskekktum stað, með hárri
g'irðingu um kring. Þórður hafði komið þang-
að áður og vissi, að gengið var inn til hús-
varðarins frá bakhlið hússins. Hann rogaðist
inn með þunga kassann í fanginu og setti hann
niður við eldhúsdyr húsvarðarins. Þá kom
hann auga á jakka, sem lá á gólfinu. Dyrnar
voru í hálfa gátt. Hann barði að dyrum, en
enginn svaraði. Hann ýtti á hurðina. Hún
opnaðist. Inni var ijós, en allt var í ringulreið.
Hann lokaði dyrunum aftur.
Þórður var reyndar engin hetja, það var nú
eitthvað annað. En hann var heiðarlegur
drengur og vildi alltaf gera það, sem rétt var.
Hann vildi ekki hlaupa burt fyrr en hann
hefði rannsakað, hvað hér væri á seyði. Ef til
vill lá húsvörðurinn einhvers staðar bundinn?
Honum rann kalt vatn milli skinns og hör-
unds, er honum varð hugsað til þess. Hann
læddist eftir dimmum ganginum inn af íbúð
húsvarðarins. Langt framundan sá hann öðru
hvoru bregða fyrir ljósglætu. Þegar hann
kom nær, sá hann, að birtan kom innan úr
aðalsal bankans. Þórður hnipraði sig saman
í skoti á ganginum og reyndi að gægjast inn
um dyragættina. Birtan kom frá tveim skær-
um vasaljósum. í birtunni sá hann tvo menn.
Annar virtist vera að glíma við að opna
skrifborð. Hinn stóð við dyrnar á stóra banka-
hólfinu, sem steypt var inn í vegginn.
Allt í einu hrópar annar upp yfir sig:
— Þetta getur maður nú. kallað hunda-
heppni. Hérna í skrifborðinu er Lykillinn að
hólfinu! Nú getum við opnað það eins og
það væri okkar eigin fataskápur!
í sömu svifum opnaðist þunga járnhurðin,
og mennirnir gengu inn í stóra bankahólfið
með vasaljósin sín.
Þórður vissi varla, hvað hann gerði nú.
Hann læddist hljóðlega fram með glerveggn-
um, sem skipti bankasalnum í tvennt. Hann
færðist nær og nær — og nú, hann ýtti á, —
og hár smellur kvað við. Þunga járnhurðin
skall aftur, svo að glumdi í glerrúðunum.
Þá var sem Þórður vaknaði skyndilega af
draumi. Hann gleymdi öllu í kring um sig.
Aðeins eitt komst að í huga hans — Sívertsen,
Sívertsen, sem hafði sagt, að hann yrði að vera
eins og elding og koma n,ógu snemma til að
geta farið í aðra sendiferð fyrir klukkan hálf
átta. Hvað átti hann að gera? Verið gat, að
Sívertsen reiddist svo, að hann borgaði honum
ekki út vikulaunin, — og hvað yrði þá um
jólatréð og jólagrautinn og allt hitt? Hann
varð að flýta sér.
Hann þreifaði sig áfram eftir dimmum
ganginum, fann hjólið sitt og þaut af stað.
Það var aðeins farið að birta, og nístandi
morgunþokunni var farið að létta. Sporvagn-
arnir skröltu eftir teinunum troðfullir af fólki,
og gangstéttirnar voru fullar af gangandi fólki
á leið til vinnu sinnar.
Skyndilega dró Þórður úr ferðinni.
Já, harm nam svo snöggt staðar, að hjól-
reiðamaður, sem kom rétt á eftir honum,
hafði nær því ekið á hann.
— Reyndu að vakna, draugurinn þinn,
öskraði hjólreiðamaðurinn til hans, um leið
og hann þaut fram hjá.
Þórður fór af baki.
— Nú verð ég að hugsa mig um, sagði hann
við sjálfan sig.
— Verið getur, að húsvörðurinn liggi bund-
inn einhvers staðar i húsinu, og verið getur,
að þjófarnir kafni inni í skápnum. Þá er ég
orðinn morðingi. Nei, ég verð að ná í lögreglu-
þjón — og það strax!
Hann þaut á bak og hjólaði af stað, en það
leið nokkur stund, unz hann kom auga á lög-
regluþjón.
— Heyrið þér, lögregluþjónn, kallaði hann
með öndina í hálsinum. Þér skuluð flýta yður
út í bankann. Þar er eitthvað um að vera.
Þ,að eru tveir þjófar þar, og ég lokaði þá inni
LJQSSERINN
12»