Ljósberinn - 01.12.1955, Page 35

X* & X® & X* ^ ^ J(»
6URHAR HENNAR MÖMMU
Söngur á jólanólt
Á aðfangadag árið 1875 ferðaðist hinn
frægi vakningasöngvari, Sankey, með stóru
gufuskipi upp Delawarefljótið í Ameríku.
Það var farið að skyggja og stjörnurnar tindr-
uðu á heiðum himninum. Margt fólk var
samankomið uppi á þiljum.
— Syngið nú eitthvað fyrir okkur, sögðu
ýmsir við Sankey.
Hann tók strax vel í það. Hann stóð við
skorsteininn á skipinu. Áður en hann hóf
raust sína, leit hann upp í stjörnubjartan
himininn og lyfti hjarta sínu í bæn til Guðs.
Hann ætlaði sér að syngja jólasálm, en eitt-
hvert undarlegt afl knúði hann til að syngja
„Hirðissálminn".
Djúp kyrrð ríkti á meða] áheyrenda. Tón-
arnir bárust skærir og hrífandi út yfir skipið
og kyrrt fljótið.
Er söngnum var lokið, kom maður hörku-
legur og veðurbarinn, til Sankeys og spurði:
— Hafið þér einhverntíma verið í Norður-
hernum?
— Já, svaraði Sankey, ég gekk í hann
vorið 1860.
— Minntist þér þess, að hafa staðið sem
útvörður bjarta tunglskinsnótt árið 1862?
— Já, svaraði Sankey undrandi.
— Það gerði ég líka, sagði ókunni maður-
inn, en ég var í Suðurhernum. Er ég sá yður
á verðinum, hugsaði ég: Þessi skal nú ekki
sleppa lifandi. Ég lyfti byssunni og miðaði á
yður. Eg hafði falið mig í skugga, en tunglið
skein á yður. í sama bili lyftuð þér höfði
yðar og horfðuð til himins, alveg eins og þér
gerðuð áðan. Síðan fóruð þér að syngja. Söng-
ur og tónlist hefur alltaf haft undarleg áhrif
á mig. Ég sleppti gikknum á byssunni.
— Það er bezt að lofa honum að syngja
sönginn til enda, hugsaði ég með mér. Ég
get alveg eins skotið hann á eftir. Hann
gengur mér hvort eð er ekki úr greipum. En
söngurinn, sem þér sunguð, var sami söngur-
inn og þér sunguð áðan. Ég heyrði greini-
lega orðaskil í söngnum: Þinn er mátturinn,
leiddu oss við hönd þér í neyð og stríði.
— Þessi orð vöktu svo margar minningar
hjá mér. Ég fór að hugsa um bernsku mína
og guðhrædda móður mína. Hún hafði svo
oft sungið þennan söng fyrir mig. En hún
dó svo snemma, annars hefði vafalaust margt
farið öðru vísi fyrir mér, bætti hann við í
angurblíðum róm.
Eftir þennan söng átti ég ómögulegt með
að miða á yður aftur. Eg hugsaði sem svo:
Sá Drottinn, sem getur bjargað manni frá
bráðum bana, er áreiðanlega mikill og mátt-
ugur, — og ég lét byssuna síga. Síðan þetta
gerðist hefi ég flækzt víða um, en þegar ég sá
yður áðan standa og lyfta augunum til him-
ins í bæn eins og forðum, þekkti ég yður
aftur. Þá talaði Guð til hjarta míns, en nú
bið ég yður um að hjálpa mér til að eignast
frið við Guð.
Mjög hrærður í huga tók Sankey þennan
fyrrverandi óvin sinn í faðm sér, og þessa
jólanótt komu þeir báðir að jötunni í Betle-
hem. Þar fann þessi ókunni maður frelsara
sinn, góða hirðinn, sem leitar að týnda lamb-
inu sínu unz hann finnur það. Er hann hefur
fundið það, leggur hann það glaður á herðar
sér og ber það heim.
m
Bezla gjöfin
Mamma barnanna vann úti. Þegar hún kom
heim hafði hún oft smá gjafir meðferðis handa
þeim. Einn daginn ákvað hún að koma tóm-
hent heim.
Börnin komu fagnandi á móti henni, er
hún kom inn: — í dag hefi ég enga gjöf handa
ykkur, sagði hún við þau.
— Ó, mamma, það gerir ekkert til, svaraði
eitt barnanna, þú ert sjálf bezta gjöfin!
Þannig er því varið með Jesúm, hann er
sjálfur bezta gjöfin!
LJ ÓSBERINN
143