Vaka - 01.12.1929, Blaðsíða 12

2(i(i
SIGUHÐUK NORD'AL:
[vaka]
En þetta er fremur fágætt. ()g livað sem því líður, hafa
skáldin gott af að gera sér grein fyrir, að hæstiréttar-
dómurinn um verk þeirra verður allt af kveðinn upp af
lesöndunum. Þó að þeim skjátlist oft og einatt, sumir
sé allt of lítilþægir, sumir of íhaldssamir og ófúsir að
viðurkenna nýja og óvænta hluti, þá eru verkin fyrir
þá gerð og þeir skera úr því að lokum, hvað lifir. Það
getur ])á ekki einungis komið fyrir, að lítils verði metin
verk, sem skáldin trúðu mest á, heldur líka hitt, að önn-
ur verði hafin til vegs og virðingar, sem höfundarnir
sjálfir töidu slnámuni.
V.
Það virðist mega ráða al' þeim fjölda af kvæðabókum,
þeim fjölda af nýjum ljóðskáldum, sem sprottið hefur
hér upp á síðasta áratug, að mikil alda af skáldlegum
inni)læstri gangi jiú yfir íslendinga. Hið hundna mál
hefur alla daga verið „tungumál guðanna“, það mál,
sem mönnum hefur verið eðlilegt að mæla, þegar and-
inn kom yfir ])á: guð er sá, sem talar skáldsins raust.
í þessari Ijóðagerð her lítið á sérstökum hoðskap eða
lilgangi, tækifæriskvæðunum fækkar, yrkisefnin eru
sótt í sálarlíf og tilfinningar skáldanna sjálfra. Og það
er hágt að sjá, hvað knýr þessi skáld til þess að yrkja,
nema það sé innri þörf. Nauðalílið af lofi eða frægð, fé
eða frama, fellur í skaut þeirra. Jafnvel hinn bezti skáld-
skapur er hér ekki í slíkum hávegum hafður sem áður
var. Dómar almennings um nýjasta skáldskapinn eru
yfirleilt miskunnarlausir. Áður voru íslendingar framar
öllu bókmenntaþjóð, og hókmenntirnar voru litið annað
en kveðskapur og fróðleikur. Nú eru komnar til sögunn-
ar nýjar bókmenntagreinir, skáldsögur, ritgjörðir
(essays), ýmiss konar vísindi, nýjar listir, hljómlist og
myndlistir, en einkum hafa þjóðinni opnazt nýjar leiðir
í framkvæmdum, sem draga að sér krafta hennar og at-
hygli. Hún lifir meir í starfi, sem fidlnægir henni, og